Dagelijkse bemoediging.

Berichten: 4992

Donderdag 24 oktober, Hebreeën 5: 1-10; Alles moet je leren.

Gehoorzamen aan God moet je leren. Dat komt je niet zomaar aanwaaien. Dat hebben deze joodse christenen in Rome gemerkt. Dagelijks stonden zij bloot aan vormen van druk en vervolging. En dan trouw en gehoorzaam blijven aan God en je roeping. Dat gaat zelden zonder strijd en zonder tranen.
Dat weten wij zelf ook. Als ons leven een onverwachte wending neemt, zijn wij haast altijd compleet van slag. Lijden heeft ons voor ons ook vaak iets onbegrijpelijks. Iets onredelijks ook. Wij verzetten ons daartegen en wij zijn niet in staat de opgelegde of opgelopen last gelovig en gehoorzaam te dragen. Met een rustig, kalme moed.
Maar ook Jezus zelf heeft dit moeten leren, zegt deze apostel. Met nadruk op leren. Denk aan zijn strijd in Getsemane. En zijn angstige verlatenheid aan het kruis. Wat heeft Hij gesmeekt onder tranen, voordat Hij rust vond en kond bidden: Uw wil geschiedde! Is het een wonder dat ook wij dat moeten leren? Met vallen en opstaan?
Maar vergeet niet dat Jezus ons daarin is voorgegaan en bijstaat. Als de medelijdende Hogepriester. Hij kent onze menselijke zwakheden van binnenuit. En Hij dronk de beker leeg tot de laatste druppel. En Hij dronk voor ons. En zo is Hij allen die Hem gehoorzamen, een bron van eeuwige redding geworden.

Berichten: 4992

Vrijdag 25 oktober, Hebreeën 5: 11 – 6: 8; Traag maakt vaag.

Door de tv zijn wij meer op kijken dan op horen ingesteld geraakt. Dat is niet allemaal verrijking. Een preek vinden we al snel lang en saai. Zeker als een voorganger zich inspant bepaalde bijbelse kernwoorden of hoofdlijnen je goed uit te leggen. Wij horen liever een pakkend voorbeeld. Of een sappig verhaaltje. Daardoor lopen wij de kans nooit verder te komen dan het abc van het geloof. Dat kan natuurlijk nooit gemist worden. Maar traag maakt vaag en geloof dat zich niet verdiept, verschaalt. Het heeft geen weerstand, het leert ook niet onderscheiden waarop het aankomt. En voordat je er erg in hebt, ben je het geloof kwijt. Niet uit vijandschap, eerder uit verveling. De laatste decennia is het rissen kerkmensen zo vergaan.
De schrijver van deze brief maakt zich daar grote zorgen over. Hij verwijt zijn lezers dat ze traag van begrip zijn. Hij waarschuwt ook dat als je je geloof eenmaal kwijt bent, het onmogelijk is voor een tweede keer tot geloof te komen. Eenmaal weg, voor altijd weg. Daarop is misschien nog wel wat af te dingen, maar de ervaring leert dat gesprekken met mensen die ‘vooraan in de kerk hebben gezeten’ en nu ‘nergens meer aan doen’ vaak heel uitzichtloos zijn. Voor ons een extra stimulans om gretig te blijven luisteren naar het Woord van God. Ook als we al betrekkelijk lang christen zijn.

Berichten: 4992

Zaterdag 26 oktober, Hebreeën 6: 9-20; Ankeren.

Het anker is een bekend symbool. Een nieuw kerkgebouw of kerkelijk centrum kreeg de laatste jaren vaak de naam ‘Het Anker’. Want een anker staat voor hoop. Zoals een schipper het anker uitwerpt in vaste bodem en zich daardoor veilig weet op een woelige zee, zo verankeren wij ons leven door de hoop op Jezus Christus. In alle verwarring van deze tijd en ons hart is Hij ons ankerpunt.
Daartoe spoort de Hebreeënapostel ons vandaag heel indringend aan. Is hij zelf een beetje geschrokken van zijn nogal heftige aanval van gisteren? Tussen de regels door laat hij merken dat hij wel weet dat men zich al veel moeite heeft getroost. En ook dat hij best begrijpen kan hoe zwaar zij het hebben. Net als Abraham die zo lang die zo lang moest wachten op de vervulling van Gods beloften. Van wachten kun je heel moe worden. Onwillekeurig laat je het hoofd hangen. Doe dat niet, zegt de apostel. Hoop op het heil van God. Volhard in de verwachting. Gods eigen Woord staat ervoor in. Jezus, die met het offer van zijn leven voorbij het voorhangels is binnengegaan tot voor de troon van God, staat ervoor in. Ga bij Hem voor anker! Daar lig je veilig en vast.
Die hoop kan niemand ons afnemen. Wie volhardt tot het einde, die zal behouden worden.

Berichten: 4992

Verkeerd.

Berichten: 4992

Zondag 27 oktober, Hebreeën 7: 1-10; Melchisedek.

Hopelijk is nu iedereen weer gemotiveerd goed te luisteren. Daarom gat de apostel nu wat dieper in op het hogepriesterschap van Jezus. Het ambt van hogepriester was het hoogste ambt van Israël. De hogepriester stond zo te zeggen het dichtst bij God. Moeten wij Jezus dus zoeken in de rij van Aäron en zijn opvolgers?
Maar Jezus is een heel unieke hogepriester. Hij staat niet in de rij van Aäron. Als Hij al met iemand te vergelijken is, dan met de priester-koning Melchisedek. Die beetje geheimzinnige figuur die ineens even opduikt in Genesis 14. Zijn hele verschijning is daar omgeven van mysterie en goddelijke glans. Abraham merkte dat meteen. Hij gaf hem toen procent van de buit en liet zich ook door hem zegenen. Daarmee herkende Abraham in Melchisedek zijn meerdere, terwijl hijzelf toch de man van Gods belofte was.
Melchisedek torende inderdaad hoog boven Abraham uit. Zijn verschijning is een profetie van Jezus. Net als Melchisedek is Jezus Priester en Koning tegelijk. Koning der gerechtigheid en Priester van de vrede. Als Abraham de aartsvader al voor Melchisedek boog en zich liet zegenen, hoeveel meer reden hebben wij dan te buigen voor Jezus, die God op dezelfde vreemde manier als Melchisedek op onze weg bracht. Hem behoort ons leven. Voor de volle honderd procent.

Berichten: 4992

Maandag 28 oktober, Hebreeën 7: 11-22; Ik ben de goede Priester.

Opnieuw valt de naam Melchisedek. Jezus is Priester volgens de orde van de priester-koning Melchisedek. Daarmee komt het priesterschap van Aäron en zijn opvolgers in de schaduw staan. En vooral de dienst die zij onderhielden. Priesters regelden altijd het verkeer tussen God en zijn volk. Want God woonde wel te midden van zijn volk, maar er bleef toch altijd een grote afstand. Alleen via de priester kon je God naderen en de omgang met Hem zoeken. Op zich was dat al heel veel. Toch bleef er zo altijd een zekere afstand.
Echter, op die bijzondere priesterplek tussen God en mens staat Jezus. Daarmee is alle afstand weggevallen. Jezus is de deur tot God. Door Hem hebben wij nu een directe toegang tot de troon. Daarmee stijgt Jezus ver boven Aäron en zijn opvolgers uit.
En nog iets: net als Melchisedek heeft Jezus geen voorganger is opvolger. Hij is ook niet door erfelijke opvolging tot Priester aangesteld, maar door een eed van God. Dat is ook heel bijzonder. God stelde Hem persoonlijk aan en legde zelfs een eed af. Daarmee wilde God ons verzekeren dat Jezus de Priester bij uitstek is om je de weg naar God te wijzen. Jezus is de goede Herder, maar Hij is ook de goede Priester. Bij Jezus moet je zijn, wil je God vinden, wil de apostel zeggen. Hij kent de weg naar God als geen ander.

Berichten: 4992

Dinsdag 29 oktober, Hebreeën 7: 23-28; Eens en voorgoed.

Niet voor even maar voor altijd redden! Voor minder gaat God niet. Daarvoor schoot het Levitische priesterschap tekort. De ene priester volgde de andere op. En aan het brengen van offers gebracht, zondige stervelingen als ook zij waren. En zo was het in het Oude Testament één aaneenrijging van offers die als het ware riepen om één offer en één priester, waardoor eindelijk eens en voor altijd en totaal de verzoening met God zou zijn en bewerkt.
Dat heeft Jezus gedaan. Hij gaf zijn leven, als Priester voor ons intredend voor God. Daardoor is Hij voor altijd, zeg maar: voor eeuwig, onze Redder en Helper en de weg voor ons tot God. Daarom moeten we ook door Hem tot God gaan. En zijn offer niet afwijzen. Wij doen God nergens zo veel pijn mee als het achteloos voorbijgaan aan zijn liefde in het offer van Jezus de Zoon. Of door te menen dat Jezus’ offer niet genoeg is. Genoeg is genoeg. Voor altijd, zegt de apostel. Voor altijd leeft Jezus om voor ons – waar we ook zijn en hoe ook onze situatie is – priesterlijk op te treden en in te treden bij zijn Vader. Biddend en pleitend voor ons. Vandaag, en morgen en ook straks, in ons laatste uur. In zijn gebed draagt Hij ons in zijn hart. Hij zal er altijd zijn. Elke dag. Dat is Jezus.

Berichten: 4992

Woensdag 30 oktober, Hebreeën 8; God zette nieuw in.

Het zenden van Jezus betekent van de kant van God een nieuw aanbod met Hem om te gaan. Dit nieuwe verbond is ook een beter verbond dan het zogenoemde verbond, zegt de apostel nadrukkelijk. Dat was het verbond, zegt de apostel nadrukkelijk. Dat was het met het volk Israël waarvan Mozes de grote bemiddelaar was. Naar een hemels voorbeeld, dat God hem toonde, organiseerde hij de eredienst en gaf hij regels en aanwijzingen hoe men God behoorde te dienen.
Maar het werd één grote mislukking.
Als verbondspartner stelde Israël God zwaar teleur.
Maar gelukkig liet God het er niet bij zitten. Een nieuw verbond kondigde hij aan. Daarvan is Jezus de Middelaar. Niet op de aarde, maar in de hemel verricht Jezus nu zijn priesterlijke dienst van bidden en zegenen voor ons en staat Hij borg voor dit verbond met zijn offer. Dit verbond kan niet meer mislukken. Zo raakt ook Mozes op de achtergrond, na Jozua en na Aäron. Alle schijnwerpers staan op Jezus gericht.
Gaan wij op zijn aanbod in, dan schrijft God zijn liefde en gebod in ons hart in plaats van die alleen ons in te prenten in ons hoofd. Bij God staan die deuren nu dus wijd open. Nu bij ons nog. Ga tot Hem. Wees niet bang voor een nieuwe geloofsmislukking. Jezus zelf staat voor ons in.

Berichten: 4992

Donderdag 31 oktober, Hebreeën 9: 1-10; De weg is open.

Verkeerswegen en spoorlijnen hebben het meest afgelegen gebieden voor ons toegankelijk gemaakt. Tegenwoordig kun je haast overal heel makkelijk komen. Behalve op de weg naar God. Die blijft voor mensen het moeilijkst toegankelijk. In de joodse eredienst werd dit treffend tot uitdrukking gebracht in de tent van God en later in de tempel. Tussen het eerste en laatste vertrek hing het voorhangsel. De apostel soms nog eens op welke voorwerpen in deze vertrekken allemaal dienst deden. Prachtig. Maar door dat voorhangsel mocht slechts één keer per jaar de hogepriester tot God naderen. Met het bloed der verzoening voor zichzelf en het volk. Achter het voorhangsel troonde een heilig en ongenaakbaar God. Hoe kan het ooit goed komen?
Daarover kun je behoorlijk wakker liggen. Iemand als Maarten Luther, aan wie we vandaag altijd bijzonder denken, kwam er met bidden en vroom doen niet uit met God. Pas toen tot hem doordrong dat Jezus’ offer echt genoeg was voor God, vond hij rust en de weg tot het genadig hart van God. Alleen door geloof in Christus houdt God ons voor altijd voor rechtvaardig, zo ontdekte hij. Een ontdekking die hem heel vrolijk maakte. Er is geen voorhangsel meer. De weg ligt helemaal open voor je. Wat let je nog? Dank God.!

Berichten: 4992

Vrijdag 1 November, Hebreeën 9: 11-23; Vergeving is duur.

De christenen voor wie deze brief is bedoeld, waren sterk vertrouwd met de joodse eredienst. Die staat met zijn bijzondere rituelen en offers feitelijk ver van ons af. Maar dat is geen reden om erop neer te zien. Want de apostel legt uit dat al die rituelen en voorschriften uit Exodus en Leviticus eigenlijk één grote verwijzing zijn naar Jezus Christus.
Neem nu de gedachte dat er zonder bloedstorting geen vergeving is. Met die zin hebben veel mensen grote moeite. Alsof God een God is die altijd eerst bloed zou willen zien. Maar dat is totaal niet bedoeld. Het gaat om de gedachte dat pas bloed gevloeid heeft, er echt iets gebeurt. Pas als er doden vallen op een weg, gaat men borden zetten.
Pas als iemand zichzelf opblaast voor een bep. zaak, wordt iedereen wakker. Bloed staat voor leven. Het leven van een onschuldig dier werd gegeven voor dat van een zondig mens. Zo kwam je weg bij God.
Als offers van dieren al zo veel verzoenende kracht hadden, zegt de apostel, hoeveel vergevende en zuiverende kracht hadden, zegt de apostel, hoeveel vergevende en zuiverende kracht zal dan niet het offer hebben dat Jezus Christus opdroeg aan God? Dat klopt. Zelfs de diepste kwaadsporen wist het in ons uit. Echte vergeving kost altijd heel veel, daarom is ze ook kostbaar en bevrijdend.

Berichten: 4992

Zaterdag 2 november; Hebreeën 9: 24-28; Eenmaal.

Elk mens staat een keer aan de laatste grens. Eens slaat het uur van ons sterven. Dan roept God ons ter verantwoording voor zijn rechterstoel. Sterven en oordeel horen bij elkaar. De gedachte daaraan kan je soms heel somber maken. De diepte van het graf wordt voor een groot deel bepaald door de vraag hoe wij aankijken tegen het oordeel van God. ‘Dat houdt me al heel lang bezig’, zeg je misschien. ‘Vertel mij liever: hoe kom ik erdoorheen?’
Daarover lezen wij vandaag. Het ‘eens’ of ‘eenmaal’ van ons sterven komt in een troostvol licht te staan, als wij denken aan het ‘eenmaal’ van Jezus sterven. Want eenmaal is Jezus verschenen, om eens en voorgoed de schuld te dragen en ons oordeel te boeten.
Aan dat woordje ‘eenmaal’ hecht de apostel duidelijk heel erg. Terecht. Want het offer dat Jezus eenmaal bracht op Golgota is beslissend voor het eenmaal dat wij aan de laatste grens staan. Hoe het aan de andere kant is? De apostel zegt dat al sinds Golgota Jezus met dit gebrachte offer van zijn leven op ons wacht in het hemels heiligdom van God. Vertrouwen we op Hem, dan mogen wij Hem tegemoet gaan als onze Redder. Onze Rechter zal geen onbekende zijn. Daarom: vrees niet, geloof alleen! Zet eerst een streep onder het ‘eenmaal’ van Jezus, en het ‘eenmaal’ van ons sterven wordt de poort tot het leven.

Berichten: 4992

Zondag 3 november, Hebreeën 10: 1-18; Helemaal gaaf.

‘Is dit een kerk waar Jezus belangrijk is?’ vroeg op een zondagmorgen een mevrouw terwijl ze bij de deur een Liedboek een beetje aarzelend aannam. ‘Wees gerust’, zei de koster. ‘Dit is de P:KN, hier draait alles om Jezus!’ Niet iedereen komt op zondagmorgen meteen zo direct voor de dag. Velen hebben de laatste tijd juist de neiging te vragen: waarom altijd Jezus? Waarom niet ook Mohammed of Boeddha?
Voor hen is dit dan een heel goede brief. Deze apostel kan haast niet ophouden je in te prenten dat Jezus met één offer voor altijd volmaakt heeft alleen die op Hem bouwen.
Volmaakt in de zin van volkomen gaaf en dus niets meer op aan te merken. Zelfs niet door God.
Dat kun je je niet voorstellen. Zo ongeveer alles van ons is onvolkomen. Ook ons geloof, onze omgang met God, onze dienst aan onze medemensen. Toch zegt de apostel hier: we zijn perfect in Christus! Door zijn ene offer aan het kruis. Daar gaat een heel sterke verzoenende en heiligende kracht uit. Vergeleken daarmee was de eredienst van Israël maar een bleke bedoening. Verhoogd aan Gods rechterhand, verricht Jezus nu in de hemel zijn priesterlijke dienst voor ons. Dus: is dit een kerk waar Jezus belangrijk is? Zeg nu zelf. Om Jezus gaat het. Alles is betaald. Alles is gaaf. Heer, wij danken U!

Berichten: 4992

Maandag 4 November, Hebreeën 10: 19-25; Sla geen zondag over.

Ook vandaag doet de apostel een indringend appèl op zijn lezers om vol te houden en niet te wijken voor verzet en vijandigheid. Hij maakt zich duidelijk veel zorgen op dit punt. Hij kan er maar niet over ophouden, zo merk je in heel zijn brief. Heeft iemand hem in de gevangenis verteld of gemaild dat de gelovige samenkomsten van zijn zusters en broeders de laatste tijd teruglopen? Opvallend is in elk geval dat hij heel praktisch aanspoort veel zorg voor elkaar te hebben. Voor hem ook een belangrijke reden om geen samenkomst over te slaan. Want dan raak je eraf en eruit.
Wie nog op een echt dorp woont, zal dit punt niet als probleem ervaren. Het belangrijkste nieuws hoor je bij de super. Maar zo is het niet overal. Steeds vaker bestaat een gemeente van Christus uit mensen overal vandaan. Je kunt gewoon geen zondag overslaan als je betrokken wilt blijven. Terwijl Jezus voor ons in de hemel onophoudelijk bezig is als onze hogepriester – de apostel stelt zich in deze brief de hemel steeds zo voor: als één grote tempel – moeten wij aan deze kant de heilige dienst waarnemen en als priesters elkaar dienen en aanmoedigen. In geloof, hoop en liefde.
Ook met het oog op Jezus’ komst. Dan moet je klaarstaan en daar heb je elkaar hard nodig. Een ‘eigen’ kerk is daarom zo gek nog niet. Een kerk waar je thuiskomt en je thuis voelt.

Berichten: 4992

Dinsdag 5 november, Hebreeën 10: 26-31; Huiver.

Als je aan een kind iets moois geeft en je vindt het een paar dagen later in een hoek liggen of ergens buiten in de tuin, alle kans dat je behoorlijk kwaad bent.
Maar wat kunnen we verwachten als we met het liefste wat God ons wilde geven, zijn Zoon, de spot drijven en een trap tegen Hem geven? ‘Jezus? Daar kan ik niets meer mee, dat is niets voor mij!’ En dus Jezus’ offer afwijzen en het appèl dat de Geest der genade op je doet, onbeantwoord laten?
Dat moet niemand onderschatten, zegt de Hebreeën.
Als in de tijd van Mozes een bewuste wetsovertreder al streng gestraft werd, kun je wel nagaan welke straf je wacht als we – willens en wetens – aan God voorbijlopen en het uiterste van zijn liefde afwijzen en ontheiligen!
Huiveringwekkend, zegt de apostel zelfs, is het te vallen in de handen van de levende God.
Duidelijk: dat voelt niet goed. Nee, dat voelt heel ernstig. Zo is het ook bedoeld. De apostel waarschuwt om op geen enkele manier omwille van de lieve vrede, een baan of de gunst van iemand, Jezus te verloochenen. Dan maak je je los van God. En zijn reddende handen keren zich tegen je. Liefde is gevoelig, ook die van God. Rond Jezus luistert het nauwer dan rond Mozes. Kortom: hoe moeilijk je het misschien ook hebt, blijf trouw aan God en je roeping. Met heel je hart.

Berichten: 4992

Woensdag 6 november, Hebreeën 10: 26-31; Huiver.

Als je aan een kind iets moois geeft en je vindt het een paar dagen later kapot in een hoek liggen of ergens buiten in de tuin, alle kans dat je behoorlijk kwaad bent. Maar wat kunnen we verwachten als we met het liefste wat God ons wilde geven, zijn Zoon, de spot drijven en een trap tegen Hem geven? ‘Jezus?’ Daar kan ik niets meer mee, dat is niets voor mij!’ En dus Jezus’ offer afwijzen en het appèl dat de Geest der genade op je doet, onbeantwoord laten?
Dat moet niemand onderschatten, zegt de Hebreeënapostel.
Als in de tijd van Mozes een bewuste wetsovertreder al streng gestraft werd, kun je weel nagaan welke straf je wacht als we – willens en wetens aan God voorbijlopen en het uiterste van zijn liefde afwijzen en ontheiligen!
Huiveringwekkend, zegt de apostel zelfs, is het te vallen in de handen van de levende God.
Duidelijk: dat voelt niet goed. Nee, dat voelt heel ernstig. Zo is het ook bedoeld. De apostel waarschuwt om op geen enkele manier omwille van de lieve vrede, een baan of de gunst van iemand, Jezus te verloochen. Dan maak je je los van God. En zijn reddende handen keren zich tegen je. Liefde is gevoelig, ook die van God. Rond Jezus luistert het nauwer dan rond Mozes. Kortom: hoe moeilijk je het misschien ook hebt, blijf trouw aan God en je roeping. Met heel je hart.

Berichten: 4992

Donderdag 7 november, Hebreeën 11: 1-6; Henoch geen watje.

De apostel legt nu uitvoerig uit dat het geloof in de God van Jezus Christus de basis is van alle hoop op God. Geloof valt voor hem bijna samen met ultieme hoop. Laat je daarom inspireren door zo veel mensen die voor je uit gingen en hetzelfde geloof en in dezelfde hoop. Een hele rij bekende en minder bekende mensen voert hij nu op als getuige. Het zijn allemaal mensen die ‘door het geloof in God’ hun weg gingen. Neem bijvoorbeeld Abel of Henoch uit het begin van de Bijbel. Van Henoch lees je maar een paar dingen. Henoch was iemand in wie God vreugde had. Henoch wandelde met God, zo vertrouwd ging hij met God om.
Misschien zeg je: Alle respect, maar voor mij zit dat er niet in. Zo veel als ik alle dagen aan mijn hoofd heb. Leven wij niet in een heel andere tijd dan Henoch? Mogelijk. Maar denk niet dat Henoch een beetje wereldvreemd watje was. Henoch leefde vlak voor de zondvloed van Noach. Juist omdat hij zo veel zag, had hij zo veel met God te bepraten. En zo kon God ook altijd wat aan hem kwijt. Ineens was hij weg. Zijn geloof was zo sterk hoop geworden, dat hij het passeren van de dood niet eens opmerkte. Want God nam hem op. In zijn glorie. De God van Henoch is een beloner van wie Hem zoeken.

Berichten: 4992

Vrijdag 8 november, Genesis 7: 6-16 en Hebreeën 11: 7; Denk aan Noach.

Noach is een bekende figuur uit de oertijd van de geschiedenis van de mensen. In een grote vreemde woonschuit – de ark genoemd – dobberde hij maanden rond hoog boven aan alle kanten ondergelopen aarde.
Denk aan Noach, zegt de apostel vandaag. En denk vooral aan zijn geloof voordat de zondvloed neersloeg. God had tegen hem gezegd: maak een ark, want Ik heb er spijt van dat Ik de wereld gemaakt heb. De mensen maken er een janboel van.
Noach luisterde en nam God serieus. Volgens Petrus (2 Petrus 2: 5) was hij een heraut van de rechtvaardigheid van God. Een mens die timmerde aan zijn schip, terwijl hij hamerde op het recht en de beloften van God. Hij timmerde niet puur voor zijn eigen gezin een reddingsbootje in zijn achtertuin, zoals sommige mensen een schuilkelder bouwen, puur voor zichzelf. Noach geloofde God. Als laatste ging hij de ark binnen, zegt een joods verhaal. Het water stond al tot zijn schouders. Maar er kwam niemand. Toen moest ook hij naar binnen en deed God de deur achter hem dicht. Alleen de hoop hield hem binnen op de been. Totdat de ark vastliep op de nieuwe aarde.
Denk aan Noach. Wat is jouw ultieme hoop? Er komt een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Als een erfenis voor wie op God hopen.

Berichten: 4992

Zaterdag 9 november, Hebreeën 11: 8-16; Door vreemd gebied.

Abrahams levensverhaal is er een vol ups en downs. In zijn huwelijk en in zijn gezinsleven waren er vaak spanningen. En ook op de plek waar hij als herder de kost verdiende, had hij hem zelfs tegen een soort Uruzgan-missie. Heel zijn verhaal vat de schrijver van de brief hier samen met de woorden: door zijn geloof. Zeg maar: God zelf! God was het geheim van zijn leven. Ook van de andere aartsvaders. Hoe sterk zij ook aan het gewone leven hingen, het zwaartepunt lag ergens anders. Bij de levende God en zijn machtige beloften.
Regelmatig werd dat ook even zichtbaar. Zo was Abraham steeds onderweg. Naar het beloofde land, maar het land Kanaän werd nooit zijn eigendom. Aan Abraham was een belofte gedaan en die dreef hem voort. Ook Abrahams geloof was een en al hoop op Gods beloften. Een huis bouwde hij niet. Een akker zaaide hij niet in. Steeds stond hij met zijn hand boven de ogen de horizon af te speuren. Hij was een pelgrim die leefde van Gods genade. Een vreemdeling, totdat hij zijn hoofd neerlegde. Pas toen was hij thuis. Voelen wij dit nog een beetje aan? Dan begrijpen wij iets van vreemdeling-zijn en van geloof, dat vooral hoop is. Hoop die niet beschaamd wordt.

Berichten: 4992

Zondag 10 november, Genesis 21: 1-7; en Hebreeën 11: 11; Pelgrimbroeders.

Luisterend naar de namen die de apostel vanuit de gevangenis allemaal opsomt, zou je bijna gaan denken dat geloof in God en zijn beloften puur een zaak van mannen is. Abel, Henoch, Noach Abraham, Isaak, Jakob. En hun vrouwen dan? Er zijn toch ook pelgrimbroeders? O ja. Met nadruk noemt de apostel ook Sara. Door haar geloof ontving ook Sara kracht van God. Namelijk om moeder te worden. Misschien zeg je: Is dat alles? Is er niet meer te melden van haar? Moeder worden er zo veel! Dat klopt. Maar er zijn er ook die het niet worden, hoewel ze er sterk naar verlangen en er heel veel moeite voor doen. Voor Sara leek het op een bepaald moment ook totaal onmogelijk moeder te worden. Terwijl heel de zin van haar bestaan en zeg maar heel haar ziel en zaligheid ervan afhingen.
Dat geldt niet van elke vrouw. Er is meer dan moeder worden in het plan van God met het leven van een vrouw. Heel veel meer, gelukkig. Maar voor Sara lag dat anders. Door geloof klemde zij zich vast aan de belofte van God. Ook voor haar was het geloof de vaste grond van haar hoop. Een hoop die God niet beschaamt. Op zijn beloften kun je aan.

Berichten: 4992

Maandag 11 november, Hebreeën 11: 17-22; Gezegend zal hij wezen.

Zo veel woorden de Hebreeënapostel aan Abraham wijdt, zo weinig besteedt hij aan Isaak. Van Isaak zegt hij alleen maar dat hij zijn twee zoons Jakob en Esau gezegend heeft. En of dat wel allemaal klopt? Ging Jakob er niet met de zegen vandoor, terwijl Esau huilend het nakijken had? Dat klopt. Isaak wilde met alle geweld Esau zegenen. Maar op het moment suprême werd Jakob geholpen door zijn sneaky moeder, en was hij zijn broer voor. Onwetend zegende Isaak Jakob in plaats van Esau.
Allemaal list en bedrog, denk je, laat het geloof hier maar buiten. Kan God hier ook nog iets mee. Maar de apostel legt hier de vinger juist bij Isaaks geloof. Want Isaak nam de zegen niet van Jakob terug. Ook voor Isaak was Jakob toch de gezegende van de Here. En toe hij daarna Esau toch iets van een zegen gaf, verwees hij hem naar zijn broer. Isaak was op het moment bijna blind, maar door zijn geloof keek hij heel ver. Tot in de toekomst van God en de Messias van God. Er kan er maar Eén de Gezegende des Heren zijn, en alle andere broers moeten zich laten zegenen door Hem. Met die zegen liet Isaak beide jongens gaan.
Sommige vaders zegenen nooit. Zelfs niet op hun sterfbed. Reden waarom kinderen soms jaren bij het Riagg lopen. Door zijn geloof heeft Isaak gezegend. Jakob én Esau.

Berichten: 4992

Dinsdag 12 november, Hebreeën 11: 23-31; Liever ene arme yup met God.

Je kunt door je geloof soms behoorlijk in conflict komen met mensen. Dat weten de lezers van deze brief maar al te goed. Ze vormen een minderheid in de grote stad Rome, christenen met een joodse achtergrond. Ze moeten alle dagen keuzes maken. Ze ondervinden veel tegenstand. Sommigen hebben daardoor hun huis en hun boeltje al verloren, zo hoorden we eerder. Anderen werden overal geïntimideerd. Mozes en zijn levensverhaal zal hen sterk hebben aangesproken. Gaandeweg moest Mozes ook al het vertrouwde achter zich laten, maar hij hield strak vol. Want hij keek verder dan zijn ogen konden kijken, hij geloofde vast: eens maakt God alles goed! Ook voor hem was geloof hoop.
In een paar dagen tijd werd Mozes indertijd van prins van Egypte een berooide vluchteling, een nobody zonder geld of papieren. Door die ene klap die hij uitdeelde (Ex. 2). Zou hij daar wel eens spijt van gehad hebben? Ik denk: nee. Want dat deed deed hij niet in een opwelling van drift. Maar omdat niemand iets deed, toen een broeder in elkaar geslagen werd, móést Mozes wel iets doen. Daarbij zal hij zich goed bewust geweest zijn van de risico’s. Met één klap was hij heel zijn mooie leventje kwijt. Maar Mozes was liever arm met het volk van God dan een yup met veel geld zonder God.

Berichten: 4992

Woensdag 13 november, Jozua 2: 1-16; en Hebreeën 11: 30-31; Laatste en eerste.

Als de muren van Jericho met groot gedruis in elkaar storten, blijft er één stukje muur overeind. Dat is het huis van Rachab. Zij was bepaald niet het netste type van de stad. Zij was een prostitutie, een vrouw die glashard kon liegen en op z’n minst de schijn op zich laadde haar eigen volk te verraden. maar uitgerekend dat louche kroegje van Rachab bleef overeind. De Hebreeënapostel zegt daarvan: Dat kwam door geloof! En noemt haar naam als laatste van heel zijn reeks geloofsvoorbeelden.
Dit is een heel verrassend slot. Of het geen vergissing is? Nee. Ook Rachab heeft begrepen dat als het om toekomst gaat, je bij de God van Israël moet zijn en dat je met heet maken van keuzes dan niet uit de weg kunt gaan. Daarom verborg zij de twee verspieders. Ook Rachab is een vrouw die – net als Sara – koste was kost haar verwachting zette op God. Zij is de eerste van de volken die het beloofde land mee binnengaat.
Rachab weet ook heel haar familie tijdig in huis te halen en te redden. Zou dat jou ook lukken, als je wist dat volgende week de wereld verging? Uit Rachab zal eeuwen later de Man geboren worden die een wereld zal redden. Jezus Christus!

Berichten: 4992

Donderdag 14 november, Hebreeën 11: 32-40; Niets beters dan de zon.

Na de bekende namen uit de eerste eeuwen tot aan de intocht in het beloofde land noemt de apostel nu ook nog een hele rij andere namen. Onder hen een aantal bekende leiders uit Israëls geschiedenis in het beloofde land, zoals David en Samuël, maar ook joodse en christengelovigen van wie wij de namen niet horen. Vrouwen, mannen en kinderen die hun leven waagden met God. Onder hen waren er die vertrouwend op Gods nabijheid wonderlijk werden gered. Maar ook die de vreselijkste martelingen moesten ondergaan. Maar voor al deze mensen betekende geloven in God vooral hopen op God en hopen op de belofte van zijn heil.
De volle vervulling daarvan heeft echter niemand beleefd. Want God had voor hen en voor ons echter niemand beleefd. Want God had voor hen en ons iets ‘beters’ voorzien, zegt de apostel een beetje geheimzinnig. Hij bedoelt daarmee de genade van God. Er is niets beters dan zijn genade in Jezus Christus. Ook de gelovigen van het Oude Testament delen daarin. Zij blijven niet achter, maar gaan mee het huis van God binnen. Daarom moeten zijn lezers bij al hun beproevingen en aanvechtingen – en wij ook – des te beslister hun hoop zetten op God.

Berichten: 4992

Vrijdag 15 november, Hebreeën 12: 1-13; Er gaat Iemand voor ons uit.

Ook Jezus ging een weg van enkel geloof en hoop op God. Vanaf de kribbe in Bethlehem tot aan het kruis van Golgotha. Heel nadrukkelijk laat de apostel zijn aansporing niet bij de pakken neer te gaan zitten, uitlopen op Jezus Christus zelf. Om ons heen is een wolk van geëngageerde getuigen. Abel, Henoch, Abraham en Mozes en noem heel de rij maar op. Denk ook aan alle bekenden uit je familie en vriendenkring die je al voorgingen naar de hemel. Ons aansporend: blijf in de race, volhard tot je laatste zucht en zet je hoop op God.
Maar let vooral op wie voor ons uit gaat. Dat is Jezus zelf, de stille, dragende kracht van het geloof van allen. Om de vreugde die Hij voor zich zag, liep Hij zijn loopbaan. Daarvoor moest Hij werkelijk alles afleggen, afgeven en loslaten. Tot zijn liefste vrienden en zijn laatste kledingstukken. Jezus deed dat in groot vertrouwen op zijn Vader.
Zie op Hem, zegt de apostel indringend. Laten we de blik gericht houden op Hem! Hij gaat je elke dag voor als de Leidsman van het geloof. Als de Herder die zijn schapen thuisbrengt. Wat Hij begon, maakt Hij af. Volg zijn spoor. Dan zul je de moed niet verliezen en opgeven.

Berichten: 4992

Zaterdag 16 november, Hebreeën 12: 14-29; Afwijzen of aanvaarden.

Het einde van de brief komt nu in zicht. Nog één kantje; dan is de brief uit. En wat zullen de lezers dan doen? De brief wegleggen bij de post die afgewerkt is? De apostel vat zijn bedoeling nog één keer samen. Hij zegt: Laat God die zo genadevol gesproken heeft in Jezus Christus, niet praten. Wijs Hem niet af, maan neem zijn uitnodiging en aansporing aan. Blijkbaar is hij bang dat zijn lezers vrijblijvend zullen reageren. Zo van: ‘Hij heeft absoluut een punt. Het is waar, wat hij zegt. Wat een geloof en nog wel vanuit een gevangenis!’ Om de brief vervolgens naast zich neer te leggen. Doe dat niet, zegt hij. Het volk Israël stond aan de voet van de berg Sinaï naderen, maar het hemelse Jeruzalem. En een rechtvaardige Rechter over allen. En Jezus, de Middelaar van een nieuw verbond. Terwijl het bloed van Abel nog riep om wraak bij God, spreekt het bloed van Jezus juist heel bevrijdend van verzoening. Dat afwijzen is onvergefelijk. Heb liever respect voor God. Hij is een verterend vuur voor wie niet luistert. En wat het je ook kost, geef niet op. Houd vol, houd vol, houd vol.

Berichten: 4992

Zondag 17 november, Hebreeën 13: 1-4; Nooit verlaten.

Duurt het nog lang? Hoe ver is het nog tot de stad van God? De apostel geeft praktische aanwijzingen voor onderweg. Hij is zich bewust dat het laatste traject moeizaam kan worden. De gemeente van Christus zal in de vuurlinie komen. Ook in Rome had men dat al uitvoerig gemerkt. Sommige christenen hadden moeten vluchten en waren aangewezen op de gastvrijheid van medechristenen. Anderen zaten in de gevangenis en werden mishandeld. Je proeft angstigheid, druk, intimidatie. Maar de apostel herinnert aan Gods belofte: nooit zal Ik je afvallen, nooit zal Ik je vergeten.
Onze Nederlandse situatie is gelukkig heel anders. Hoewel, staat de gemeente van Christus ook in onze samenleving niet toenemend onder druk? En liggen de broeders en zusters uit andere landen die met vervolging te maken hebben, niet als het ware bij ons op de stoep?
Daarom blijft belangrijk: houd de onderlinge liefde en gastvrijheid in ere. Wij hebben elkaar hard nodig. En laten er ons niet schamen voor Jezus Christus. Hij is ook vandaag en morgen dezelfde. In zijn trouw en bewogenheid. Hoe moeilijk het soms ook is, zijn belofte blijft gelden: ‘Nooit zal Ik u verlaten.’ Dat zei God indertijd tegen Mozes en tegen Jozua. Dat zegt Hij ook tegen ons. Laat zijn belofte genoeg zijn om met groot vertrouwen zijn komst tegemoet te gaan.

Berichten: 4992

Maandag 18 november, Hebreeën 13: 15-25; Beknopt, wel duidelijk.

Met enkele persoonlijke mededelingen wordt de brief afgesloten. De naam van de schrijver krijgen wij niet meer te horen. Wel, dat hij gevangen zit, maar spoedig hoopt vrijgelaten te worden. Indringend vraagt hij om voorbede. En ook om zijn brief en zijn aansporingen positief en als bemoediging op te pakken, ook al kon hij voor zijn gevoel maar beknopt schrijven. Hopelijk is dat voor niemand reden hem niet serieus te nemen. Voor ons ook niet. Haast altijd zijn er mensen die tegen een dominee zeggen iets gemist te hebben. In zijn preek of zijn bijbelstudie of zijn gebeden. Het zal wel. Het ging de apostel om bemoedigen, zegt hij nadrukkelijk. Met zijn uitleg van Jezus Christus die zijn leven als offer gaf en nu als hogepriester voor ons actief is in het hemelse huis bij God. Vooral met zijn aansporingen vol te houden, steeds toekomst van God. Wat heet beknopt? Het was heel duidelijk, voor ons.
De laatste zin van de brief ook. Die luidt: ‘Genade zij met u allen.’ Even denk je: met allen? Ook met hen die Jezus hebben losgelaten? Niet als zij dat blijven doen. Toch eindigt de brief met het woord genade voor allen. Niemand uitgezonderd. Dus jij ook niet.

Berichten: 4992

Dinsdag 19 november, 1 Tessalonicenzen 1; Zeg ja en doe ja.

We gaan verder met lezen uit het Nieuwe Testament. Vanaf vandaag lezen we mee met christenen in de Griekse stad Tessalonica, het tegenwoordige Saloniki. Paules schreef hun minstens twee keer een brief. Toen Paules hun stad voor het eerst bezocht met zijn missionaire team – zie Handelingen 17: 1-9; - kwamen veel mensen tot geloof in Jezus Christus. Vooral veel Griekse mannen en vrouwen. Openlijk wendden zij zich af van hun afgoden en keerden zij zich tot de God van Jezus, de ware en levende God. Zij deden dat kennelijk zo openlijk, dat niet alleen de stad maar ook de hele regio. Volgens Paules werd zo ongeveer overal spontaan verteld hoe zij zich hadden bekeerd van hun afgoden tot de levende God.
Iets om over na te denken. In ons land is het vaak: God ja, maar bekering nee. Maar je kunt niet God dienen en jezelf blijven. Je omkeren naar Jezus toe en je veranderen is een must voor iedere gelovige. Van bekeren knapt elk mens trouwens ontzettend op. terwijl zonder keuze en praktische omkeer het nooit goed komt. Niet met je geloof en niet met je leven.
Zeg ja en doe ja. Open en duidelijk.

Berichten: 4992

Woensdag 20 november, 1 Tessalonicenzen 2: 1-12; Heb zorg en spoor aan.

Paules is nog niet zo lang uit Tessalonica weggegaan als hij deze brief schrijft. Het is dus duidelijk dat hij het zwaar heeft gehad. Het ging er ook heftig aan toe. Vooral van de kant van de synagoge heeft hij het zwaar voor zijn kiezen gekregen. De spanningen en de emoties is hij nog niet helemaal kwijt. De christenen in Tessalonica zijn hem doordoor zeer kostbaar geworden. Laat daarom niemand denken – dat wordt kennelijk door zijn tegenstanders gesuggereerd – dat hij in Tessalonoca uit zou zijn geweest op enig eigenbelang. Dag en nacht heeft hij met zijn handen gewerkt om voor zichzelf de kost te verdienen. Ook heeft hij zich niet hooghartig opgesteld, zichzelf promotend als de beroemdste apostel. Integendeel, hij heeft zich juist heel dienstbaar opgesteld, zegt hij, als een voedster, zeg: als moeder.
Dat is een mooi beeld voor een pastor. Mild en vriendelijk zijn voor alle mensen. Bewogen, liefdevol en geduldig, zoals moeders vaak zijn. Maar Paules heeft ook iets van een vader, zegt Hij (vs. 11). In de klassieke rol van aansporen en aanmoedigen. Van deze aanpak kunnen wij veel leren. Heb zorg voor elkaar, maar ga daar niet in op. Spoor elkaar ook stevig aan om toegewijd aan God en mensen te leven. Heb iets van zo’n oermoeder, maar ook iets van zo’n aanporende vader. Haast alle mensen hebben beide hard nodig.

Berichten: 4992

Donderdag 21 november, 1 Tessalonicenzen 2: 13-20; God houdt vast aan zijn beloften.

Dit is wel een heel hard woord. Voor ons gevoel te hard en te ongenuanceerd. Zeker omdat we weten dat deze woorden een afschuwelijke impact hebben gehad op het joodse volk. Had Paules zich niet anders uit moeten drukken?
Punt 1: Paules drukt zich meestal anders uit over het joodse volk. Lees Romeinen 9-11. Zij hebben Jezus afgewezen, maar God is hen nog lang niet kwijt. Want God komt op zijn beloften niet terug. Heel Israël zal behouden worden, zo gelooft en zegt Paules daar.
Punt 2: Paules is hier heel geëmotioneerd. In Tessalonica waren het joodse mensen die hem het liefst ter plekke hadden gelyncht. Eigenlijk gebeurde dat overal waar Paules probeerde te getuigen van Jezus Christus
Begrijpelijk dat hij hier een beetje doordraaft.
Punt 3: Al luisterend lijkt het alsof hij zegt dat het altijd en overal en alle joden zijn. Maar dat zegt hij niet. Paules gaat het om de hinderaars van het evangelie. Zijn uitval is niet zozeer gericht tegen de joden en tegen Israël, als tegen alle mensen die hem een stok tussen de benen steken. Op een bepaald moment laat God zulke mensen los.
Punt 4: Het gaat Paules in zijn kritiek niet om Israël als volk. Daarvoor blijft hij bidden en hopen. Iets wat ook wij moeten doen. Zeker in onze tijd.