Dagelijkse bemoediging.

Berichten: 4992

Zondag 28 Juli, Numeri 14: 11-25; Gods geduld.

Heb je weleens een goed woordje voor iemand moeten doen? Voor een van je kinderen bijvoorbeeld op school? Of een vriend of een zus die een grote fout beging? Dat is zelden eenvoudig. Ze denken al gauw dat jij begrip hebt voor hun geblunder en dat jij allemaal niet zo erg vindt.
Mozes zegt maar geen woord van begrip of verdediging. Hij doet alleen maar een beroep op God zelf. Op zijn eer en zijn naam. Wat zullen de volken in Egypte en Kanaän wel van U denken, als U hard afrekent met het volk? ‘Heer, denk om uw eer!’ en nog iets: God kan heel streng straffen, maar zijn kracht is toch zo groot, dat Hij ook heel veel kan dragen in barmhartigheid? Daarom: ‘Heer, laat zien de grootheid van uw geduld.’
Daarmee raakt Mozes een paar gevoelige snaren. God zegt bereid te zijn vergeven. Maar tegelijkertijd moet duidelijk zijn dat een aantal mensen het land nooit meer binnen zal gaan. Maar liefst veertig jaar zullen ze moeten zwerven en boeten en velen zullen sterven in de woestijn. God gaat dus wel door met zijn plan. Het beloofde land zal zeker gehaald worden.
Hopelijk zijn wij er dan ook nog steeds bij. En mogen we binnengaan. Dankzij het geduld van God. Wakker blijven, zegt Jezus.

Berichten: 4992

Maandag 29 Juli, Numeri 14: 26 – 38; Zeg niet iets doms tegen God.

Wat kun je als bang mens toch domme dingen zeggen in plaats van te wachten op Gods hulp. Soms gebeurt precies dat wat je in je angst je gewenst hebt. Alle kans dat iemand tegen je zegt: Maar dat wilde je toch zelf? Dat zei je toch zelf? Nu heb je dan je zin. Zoiets hoor je God hier ook zeggen. De Israëlieten hebben herhaaldelijk gezegd: We sterven nog liever in de woestijn dan dat we ons laten afslachten bij de verovering van het land Kanaän. God zegt tegen hen: Zoals jullie zeiden, zo zal het gebeuren! Jullie sterven in de woestijn.
Dat klinkt wel heel menselijk en bitter. Daaraan merk je hoezeer het God aan het hart gaat. Waarom zeggen: mensen soms ook zulke dwaze dingen tegen God? Zoals bijvoorbeeld: ‘Bidden kun je gerust laten, God luistert toch niet!’ Wie zo praat, alle kans dat je op je wenken wordt bediend en God zich afwendt. Of in een heel verdrietige situatie. ‘Houd God er maar buiten!’ Maar als je God erbuiten houdt, Hem niet je verdriet klaagt en om ontferming smeekt, kun je dan verwachten dat Hij het toch doet? Je boosheid, angst of paniek kunnen heel begrijpelijk zijn. Maar wacht nog eens even met iets doms te zeggen. Wordt liever weer eens stil voor God. En reken met zijn genade en zijn geduld.

Berichten: 4992

Dinsdag 30 Juli, Numeri 14: 39-45; Onder ogen zien.

Soms ben je gewoon te laat. Dat toegeven valt meestal niet mee. Je had eerder moeten ingrijpen. Je had eerder een keuze moeten maken. Je had eerder iets moeten zeggen. Tegen een van je kinderen, je broer of je zus. Je had het goed moeten maken met je vriendin. Je had je om moeten keren op die of die weg. Zo is dat! Op heel veel momenten ben je gewoon te laat. Wat moet je dan doen?
In elk geval niet proberen een fout goed te maken met een volgende fout. Helaas doen heel veel mensen dat. Ook Israël is daar heel hard mee bezig in dit Bijbelgedeelte. Nu ze begrijpen dat God ten volle besloten is, draaien ze om en willen alsnog het land gaan veroveren. Maar nu is het te laat. Niet doen, zegt Mozes. Nu heeft het geen zin meer. Is God met je, dan kun je de sterkste tegenstander aan, maar is Hij niet met je, dan verlies je het altijd. Toch zet een aantal mensen door. Het wordt een groot drama. Het wordt Chorma, en Chorma betekent vernietiging.
Als je ergens te laat mee bent, moet je de feiten onder ogen zien en accepteren. Veel scherven zijn niet meer te helen. We mogen er wel mee naar God gaan. Biddend om genade en om een nieuwe kans.

Berichten: 4992

Woensdag 31 Juli, Numeri 6; 1-11; Kerkelijke oppositie.

Veel mensen gaan in hun leven onderuit omdat ze constant net iets meer willen dan ze in werkelijkheid aankunnen. Ook in de kerk heb je ze. Hoewel hun capaciteiten beperkt zijn, willen ze invloed op niveau meebesturen. Is Korach ook zo’n type? Hij verwijt Mozes dat hij te veel macht heeft. Korach is zelf een Leviet, een neef van Mozes, maar kennelijk wil hij ook graag een priesterfunctie bekleden. Samen met een zekere Datan, Abriham en On komt hij in opstand tegen Mozes. De laatste drie zijn Rubenieten en pikken het blijkbaar niet meer dat Mozes van de stam Levi de eerste viool speelt. Dat zou iemand van de stam Ruben moeten doen, omdat Ruben de oudste zoon van Jakob was. Zo’n 250 mannen, waarschijnlijk ook Levieten en Rubenieten, hebben zich bij hen aangesloten. Een en ander ontwikkelt zich een paar dagen tijd tot een keihard gevecht om de macht onder het volk van God.
Mozes maakt zich hier heel kwaad over hun actie. Zijn leiderschap is ook direct in het geding. Wat verbeeldt die Korach zich wel? Ambities zijn op zich niet verkeerd, maar je moet je niet aanmatigen wat je niet toekomt. Hoed je voor het type Korach. Zeker in de kerk. Al zit er vaak een kern van waarheid in zijn verhaal, hij is vooral met zichzelf bezig.

Berichten: 4992

Donderdag 1 Augustus, Numeri 16: 12-15; Laat het aan God.

Dat klinkt wel heel bot. Mozes nodigt het groepje oppositie voerende Rubenieten uit voor een gesprek, maar twee keer zeggen ze keihard: Wij komen niet.
Waarom niet? Zij erkennen het leiderschap van Mozes niet. Volgens hen heeft hij er een janboel van gemaakt. Als leider heeft hij totaal gefaald. In plaats van hen in een land overvloeiend van melk en honing te brengen, zwerven ze nog steeds rond in de woestijn. Vergeleken daarmee was Egypte nog heel aantrekkelijk. Het zou Mozes alleen om eigenbelang gaan. Mozes, wij zijn niet gek! Wij laten ons geen rad meer voor de ogen draaien!
Mozes toont zich heel gekwetst. Hij is woedend. Hij huilt min of meer uit bij God. Dat is altijd de goede plek. ‘Heer, wend U van hen af. Schenk geen aandacht aan hun offer. Ik heb nooit iets ontvreemd of mijn positie ten bate aangewend.’
Jezelf verdedigen is altijd een heel moeilijk werk. Vooral in de kerk. In de politiek niet minder. Christelijk of niet christelijk maakt niet uit. Mensen roepen soms maar wat. En kwetsen elkaar of het niets is. Wij komen niet, wij willen met jou helemaal niet meer praten! Ga er niet op in en doe als Mozes. Zeg tegen God en wacht wat Hij zal doen.

Berichten: 4992

Vrijdag 2 Augustus, Numeri 16: 16-35; Daag God niet uit.

Korach is kennelijk wel tot een gesprek bereid. Samen met de 250 meldt hij zich, ieder met zijn vuurpannetje met reukwerk voor God. Hij is duidelijk heel erg overtuigd van zijn eigen gelijk. Maar Mozes merkt dat God geen geduld meer heeft. Daarom smeekt hij de mensen afstand te nemen van de tenten van Korach, Datan en Abiram. De heer On (16:1) is kennelijk al tot inzicht gekomen. Even later scheurt de aarde en alle drie de families worden de afgrond in gezogen. Ook de 250 ontkomen niet aan een harde straf.
Dit is een wel heel gruwelijke afloop. Vooral het feit dat complete families met kleine kinderen in de afgrond verdwijnen, geeft ons veel moeite. Had het conflict niet anders opgelost kunnen worden? Echter, niet Mozes voltrekt het oordeel. En de kinderen van Korach kwamen niet om (Num. 26-11). Hadden zijn afstand genomen? Later vormen ze een koor van krachtige lofprijzers in de tempel (2 Kron. 20: 19). Wijs zijn als we als God niet uitdagen, maar leren achter Hem aan te gaan. In dit geval achter Mozes en Aäron. Wat er misschien ook op die twee aan te merken is, speel het niet zo hoog speel het niet op de man.

Berichten: 4992

Zaterdag 3 augustus, Numeri 16: 36-50; God gaat heel ver.

Alsof er nog niet genoeg gebeurd is, protesteert de andere dag het volk heftig bij Mozes en Aäron. Ze zijn zwaar aangeslagen door het drama met de drie families en hun 250 aanhangers en geven Mozes en zijn broer de schuld! ‘Jullie hebben het volk van de Heer gedood!’ In de ontmoetingstent merken Mozes en Aäron dat Gods geduld nu echt op is. Een grote plaag breekt onder de mensen los. In welke vorm horen we niet. Een gevaarlijke ziekte? Een Mexicaanse griep en heel sterke vorm?
Mozes beseft de ernst van de situatie en stuurt meteen Aäron eropuit om midden in de legerplaats een verzoenend offer aan God te brengen. Die haast zich en staat dan even later tussen de doden en hen die nog leven. Gelukkig, God laat zich toch weer verzoenen. De plaag houdt op. Intussen zijn er al duizenden dood neergevallen. Horen bij het volk van God blijft een bijzonder soort uitverkiezing, denk je. Bij God luistert het nauw. Maar zijn genade wint het toch. Leven en dood zijn in Gods hand, maar als het erom gaat, wil Hij het leven. Daarin gaat Hij uiteindelijk heel ver. Tot op het kruis van Jezus, zijn Zoon. Hoe afschuwelijk de afloop hier ook is, God laat zich toch verzoenen en laat de plaag stoppen.

Berichten: 4992

Zondag 4 augustus, Numeri 27; Bloeien.

Om de tijd om het priesterschap te beëindigen moet nu elk stamhoofd een staf inleveren bij Mozes. Die schrijft hun namen erop en legt de staven in de ontmoetingstent voor het aangezicht van God. ‘De staf van de man die Ik uitkies zal gaan bloeien’, zegt God. Iedereen wekt dit keer gewillig mee. Staven worden ingeleverd en iedereen wacht af. De andere dag is de uitslag er al. Alle staven zijn nog net zo dood en dor als toen ze ingeleverd werden, alleen met die met de naam van Aäron is iets gebeurd. Er zitten bladeren en bloemen aan en ook zie je aan de staf een paar amandelvruchten. Alles in één nacht tijd.
Kennelijk is dit de manier om heel het volk te overtuigen. Want elk stamhoofd kan nu zelf zien dat hij niet door God is aangewezen voor het priesterschap. En Aäron wordt voor het oog van iedereen bevestigd in de dienst van de verzoening. Van het leven dat sterker is dan de dood. Altijd groen en vruchtdragend. Kijk maar naar zijn staf! Of dat niet erg sneu is voor die anderen met hun dode stokken met hun naam erop? Nee. Zij kunnen ook allemaal opbloeien als ze zich laten aanraken door de staf van Aäron. Of liever: door het kruis van Jezus. Als je wilt bloeien voor God in je leven, laat je dan aanraken door Hem.

Berichten: 4992

Dubbel...

Berichten: 4992

Maandag 5 augustus, Numeri 20: 1-13; Uit de bocht vliegen.

Dit is wel heel triest. Ook Aäron en Mozes zullen het beloofde land niet binnengaan. Ook zij hadden meer respect moet tonen voor de heiligheid van God en niet hun eigen gevoel volgen en als een dolle op de rots gaan slaan. Is dat echt zo erg?
Mozes vliegt hier wel even helemaal uit de bocht als hij merkt dat de nieuwe generatie Israëlieten net zo erg is als de oude. Is er even geen water, dan beginnen ook zij meteen te schelden in Mozes’ richting. Mozes heeft het helemaal met hen gehad. Kort hiervoor is zijn zus Mirjam gestorven en nu dit weer. Zijn geduld is helemaal op. Maar vreemd, bij God niet. want God zegt: ‘Breng ze samen bij de rots en neem je staf mee en spreek tot de rots!’ Maar in plaats van te spreken, slaat Mozes twee keer keihard op de rots. Een gebaar waarmee hij als het ware boos richting God slaat. Zo kwaad is hij. Op zich heel menselijk. Maar de Heer zegt: ‘Mozes, Ik neem jou dat heel kwalijk! Je bent wel erg met jezelf bezig! Je bent niet beter dan de anderen. Jij bent geen uitzondering. Ook jij zult sterven in de woestijn.’
Er komt geen weerwoord van Mozes. Kennelijk kan hij alleen maar instemmen. ‘Klopt! Ik ben niet beter. O God, wees mij, zondaar, genadig!’

Berichten: 4992

Dinsdag 6 augustus, Numeri 20: 22-29; Wie neemt het stokje over?

Mensen wisselen elkaar af, het werk van Gods naam gaat door. In het veertigste jaar na de uittocht sterft Aäron. Op de top van de berg Hor. Maar eerst wordt het hogepriesterschap overgedragen op zijn zoon Eleazar. Een stil gebeuren waarbij Mozes geen woord lijkt te zeggen. Aärons dood maakt veel indruk. Rouwt men normaal zeven dagen,, om Aäron rouwt men dertig dagen.
Rond Mozes wordt het stil. Eerder stierf al zijn oudere zus Mirjam. Die had weleens lelijk tegen hem gedaan, maar waar gebeurt dat nu niet zo en dan? Je kunt elkaar niet missen. Zij ligt begraven in Kades. En nu sterft zijn broer met wie hij nog voor farao had gestaan. Mozes, Mirjam, Aäron, ook zij zijn geen uitzonderingen. Wij ook niet. Als Christus nog wacht te komen, dan ‘wacht het tij voor niemand’. Volgens een joodse overlevering kwam Mozes met gescheurde kleren de berg af en zei huilend: ‘Wee mij, vanwege u, mijn broeder Aäron, zuil van het gebed van Israël.’ Bij oudere mensen valt hun dood soms inderdaad een groot gat. Ook een groot gat in de voorbede. Wie neemt het gebed van hen over? Wie bidt er nu voor Kees en Marie, nu moeder of vader het niet meer doet? Doe jij het nu?

Berichten: 4992

Woensdag 7 augustus, Numeri 21: 4-9; Sissende slangen.

In het kamp wemelt het ineens van de giftige slangen. Overal sissen ze om je heen, je bent gebeten voor je er erg in hebt. Wat overkomt ons? vragen de mensen. Op de bekende manier hadden ze weer eens zitten te klagen over God. Omdat ze onderweg een omweg hadden moeten maken. En wat gebeurt er dan? Je bent moe, onredelijk en je klaagt over alles. En overal sissen er slangen om je heen.’ We hebben gezondigd’, zeggen ze al snel tegen Mozes. ‘Bid voor ons ten goede.’ God zegt: ‘Maak een slang van koper en steek die op een staak. Wie op de slang ziet, zal leven.’
De slang is vanouds omgeven met veel symboliek. Van dood en schuld én van leven (het teken van de artsen). De slang op de staak moet je zien als het symbool van alle kwaad, menselijk falen, ongeloof, schuldigheid. Maar door God almachtig uitgetild boven de mensen. De gedachte is: zie omhoog op God die genadig het kwaad opheft en wegdoet. Wie dat deed, konden de slangen niets maken. De staak doet ons meteen denken aan het kruis van Christus. Zie op Hem, die God boven alle mensen uittilde om onze schuld te dragen en uit te boeten. Wie in Hem gelooft, zal niet verloren gaan, maa eeuwig leven hebben (Joh. 3:16).

Berichten: 4992

Donderdag 8 augustus, Deuteronomium 34; Er is een land van louter licht.

Het verhaal van de koperen slang was de laatste keer dat het volk in opstand kwam tegen Mozes en tegen God. Vandaag sluiten we het verhaal van Mozes af met het slot van Deuteronomium over zijn sterven. Mozes was gezegd dat hij het beloofde land niet mocht binnengaan. Dat vond hij heel moeilijk. Heel vaak vroeg hij aan God om het land toch in te mogen gaan. Zelfs zo vaak dat God tegen hem zei: ‘Laat het nu genoeg zijn en spreek Me daar niet meer op aan!’ (Deut. 3: 26). Er zijn dingen in een mensenleven die je niet meer veranderen kunt. Ook God doet dat niet.
Maar als God hem vanaf de berg Nebo het beloofde land laat zien, is dat geen troostprijs. Maar de belofte dat hij zal delen in de hoofdprijs: de nieuwe aarde waarop gerechtigheid woont! Volgens kenners die zelf op de Nebo stonden, zou je vanaf de berg nooit zo ver kunnen kijken als Mozes. Maar met je ogen van geloof kijk je algauw tot in Tokio of New York. Zo gaat Mozes heen. Hij sterft ‘als dienaar van de Heer’, zegt de verteller. En ook: ‘Nooit meer heeft Israël een profeet gekend als Mozes, met wie de Heer zo vertrouwelijk omging.’ Maar meer nog dan Mozes is Jezus. Hij is hét licht van de wereld!

Berichten: 4992

Vrijdag 9 augustus, 1 Koningen 12: 1-14; Dienen, niet dwingen.

Vanaf vandaag een ander bijbelboek en een andere fase in de geschiedenis van Israël. Ook in deze fase gaat het om de vraag of het volk zich wil laten leiden door de geboden en beloften van God. en vooral in hoeverre hun koning daarin een goed voorbeeld geeft. Wat is een goede koning en wat een slechte? Deze fase van Israëls geschiedenis loopt uiteindelijk uit op de verwoesting van Jeruzalem en de wegvoering van het volk naar Babel (2 Kon. 25). Daarmee zijn we weer terug bij af. Het is een heel menselijk bijbelboek. Te menselijk.
Dat merk je meteen bij de start van koning Rechabeam, de zoon en opvolger van Salomo. Rechabeam is geen slimme jongen. Dat hij zelf weinig talent heeft, is niet het ergste. Als je dan maar luistert naar mensen die wel visie hebben. Zoals die oudere raadgevers van zijn vader. Die hebben goed begrepen dat een koning in Israël een Messiaanse koning is. Oftewel een dienaar bij de gratie van God. Maar Rechabeam gelooft meer in harde, dwingende hand dan in de helpende, diendende hand. Onwillekeurig denk je aan een woord van Jezus: ‘Ik ben in uw midden als iemand die dient’(Luc. 22:27). Alleen in dat spoor breekt het rijk van God door.

Berichten: 4992

Zaterdag 10 augustus, 1 Koningen 12: 15-24; Scheuring als oordeel van God.

Massaal keren de Israëlieten Rechabeam de rug toe. ‘We breken op, volk van Israël’, roepen ze tegen elkaar. En: ‘Het koningshuis van David zorgt maar voor zichzelf.’ Alleen de mannen van Juda blijven over om hem de kroon op het hoofd te zetten. De anderen voegen zich bij een zekere Jerobeam, een man die enkele jaren tegen Salomo een coup opzette. Maar die coup mislukte en toen vluchtte Jerobeam ijlings naar Egypte.
En zo trekt er een trieste scheur door Israël. Geschrokken doet Rechabeam nog een lijmpoging. Maar weer blundert hij door de hoogst impopulaire Adoniram te sturen. En onstaat een ware lynchpartij, waaraan Rechabeam zelf ternauwernood ontsnapt. Daardoor is hij zo kwaad, dat hij meteen zijn manschappen mobiliseert voor een burgeroorlog. Maar dan grijpt God in. Via een profeet stuurt Hij Rechabeam terug naar huis. Want, zo laat God weten: ‘Dit alles is van Mij uitgegaan!’ De pijnlijke scheur door de twaalf stammen is een oordeel van God over Salomo die de knieën boog voor de afgoden van zijn mooie vrouwen. Op zulke afkeurmomenten van God is het meestal de hoogste tijd wakker te worden. En te stoppen met je te keren tegen je broeders, maar je omkeren naar God. Zelfs Rechabeam voelt dit aan. Hij ziet meteen af van vechten.

Berichten: 4992

Zondag 11 augustus, 1 Koningen 12: 25-32; Is God overal?

Jerobeam heeft het tienstammenrijk Israël snel onder controle. Maar daarmee is het nog geen eenheid. Want de ziel van van deze mensen ligt in Jeruzalem. In de tempel van God! Jerobeam beseft dat heel goed. Zo meteen trekken ze allemaal op naar Jeruzalem om het Loofhuttenfeest te vieren en alle kans dat Rechabeam daarvan gebruik zal maken om hen voor zich terug te winnen. Maar, zo denkt hij, waarom zouden ze elke keer die hele reis naar Jeruzalem maken? God is toch toch overal?
In twee steden laat hij mooie heiligdommen inrichten. In het zuiden in Betel, de plek waar Abraham al een altaar bouwde. En in het noorden in de regio van Dan.
Heiligdommen met fraaie stierbeelden: symbolen van macht en potentie! Laten we hier God prijzen, zegt Jerobeam! Heel die reis naar Jeruzalem is niet meer nodig. God is overal. Maar of het zo simpel is?
God is overal, maar Hij laat zich niet vinden op de plek die Hij kiest. Ga je daaraan voorbij, dan raak je God zelf kwijt. Zo is het in het tienstammenrijk gegaan. De ‘zonde van Jerobeam’ – godsdienst naar eigen menselijke maat – werd trensettend voor de volgende generaties. Die hadden op den duur vrijwel niets meet met God.

Berichten: 4992

Maandag 12 augustus, 1 Koningen 12: 33 – 13: 10; Alstublieft, bid voor mijn arm.

De scheuring van het volk in een tweestammenrijk Juda en een tienstammenrijk Israël mag dan ‘van de Here geschied’zijn, maar dat betekent niet dat God instemt met een scheiding op het gebied van geloof en kerk.
Allesbehalve! Dat merken de tien stammen en Jerobeam meteen bij de feestelijke inwijding van het altaar in Betel. Op het moment dat Jerobeam het offer wil aansteken, duikt er ineens een profeet van God op. Afkomstig uit Juda natuurlijk. Jerobeam zelf gunt hij geen woord. Maar het altaar krijgt er in de Naam des Heren zwaar van langs. Het zal er jammerlijk mee aflopen en ook met allen die hier als priesters dienst hebben gedaan en de mensen voorgingen.
Jerobeam reageert woedend natuurlijk. ‘Grijp die vent!’ schreeuwt hij. Maar dan verstijft zijn arm en het feestelijke altaar rammelt in elkaar. Wat een afgang! En dan: ‘Alstublieft, bid tot God voor mijn arm!’Typisch Jerobeam! Over het altaar hoor je hem even niet. Alleen: bid voor mijn arm! En wat heeft God een geduld. Jerobeams arm geneest. Maar in zijn hart blijft hij dezelfde. Zo gaat dat vaker. Sommige mensen horen Gods stem overluid. Maar ze kijken nooit verder dan de pijn in hun arm of hun rug. Is die pijn weg, dan is ook hun ‘alstublieft’ weg.

Berichten: 4992

Dinsdag 13 augustus, 1 Koningen 13: 11-22; Uit beeld raken doet pijn.

Een vreemd verhaal, een rare profeet. In Betel blijkt een oude profeet van God te wonen, die niet naar Jerobeams feest is gegaan. Als zijn zoons – blijkbaar wel aanhangers van het nieuwe geloof – thuiskomen en hem alles vertellen, is hij diep onder de indruk. Meteen reist hij de man Gods uit Juda achterna en haalt hem over met hem mee te gaan naar zijn huis. Tenslotte ben ik ook een profeet, zegt hij! Dat je niet bij Jerobeam wilt gaan eten, begrijp ik, maar met mij ligt dat toch anders? En een engel heeft tot mij gesproken… Maar, zo zegt de Bijbelverteller er meteen bij: hij loog hem dat voor! Waarom doet die oude profeet dat?
Blijkbaar wil hij meeprofiteren van de verpletterende indruk die de man uit Juda in Betel gemaakt heeft. Door hem als gast in zijn huis te lokken, zal men in Betel denken dat die man een vriend van hem is. Daardoor komt hij zelf ook in het nieuws. Is dat zijn motief?
Ouderen worden vaak vergeten. Dat kan best pijn doen. Je bent totaal uit beeld. Nauwelijks is er nog iemand die je kent of naar je luistert. Dan doe je soms gekke dingen om toch nog mee te kunnen doen. Deze man gebruikt zelfs leugens! Dat is wel heel triest. Stop daarmee. Dan ben je zo oud geworden, en nog altijd ben je met jezelf bezig?

Berichten: 4992

Woensdag 14 augustus, 1 Koningen 13: 23-32; Ach, mijn broeder.

Het siert die oude broeder uit Betel dat hij nu zijn best doet goed te maken wat hij met zijn leugens heeft aangericht. Als hij hoort dat er langs de weg een man onder vreemde omstandigheden het slachtoffer geworden is van een leeuw, denkt hij meteen aan de profeet uit Juda. Dat moet hem,zijn zegt hij geschrokken. De Here heeft hem gestraft om zijn ongehoorzaamheid. Voor ons gevoel een heel harde straf! Was dat nu zo’n zware misstap? En de man die hem beloog, leeft gewoon verder? Ja, dat is zo. Het als profeet negeren van een uitdrukkelijk bevel neemt God altijd heel hoog op. hoger dan het leugenachtige verhaaltje van die oude baas. Vroeger zei men wel dat kinderen van God niet goedkoop zondigen. Dienaren van God al helemaal niet.
De profeet uit Betel gaat er meteen op uit en begraaft zijn collega in zijn eigen graf. Las grafrede roept hij: ‘Ach, mijn broeder!’ Dat klinkt heel gemeend en ergens ook berouwvol. Hij had niet moeten liegen, maar daar is het nu te laat voor. Ach, mijn broeder! Het beste wat je kunt doen als het te laat is, is altijd alsnog de woorden serieus nemen die bijvoorbeeld je vader of moeder of vriend tijdens zijn leven je in Gods naam zei. Dat heeft die twijfelachtige broeder in Betel goed begrepen.

Berichten: 4992

Donderdag 15 augustus, 1 Koningen 13: 33 – 14: 11; Kaal aan de dijk.

Jerobeam heeft van het gebeuren in Betel duidelijk niets geleerd. Al zal hij in Betel wel niet zo snel opnieuw zijn hand uitgestrekt hebben richting een lastige criticus, met de verering van God via die stierkalveren gaat hij gewoon door. Veel interesse om daar als priester dienst te doen is er echter niet. Maar Jerobeam zet door en trekt mensen aan uit alle lagen van de bevolking die het vooral als een mooi baantje zien. En zo zakt het geloof in God van Israël weg tot een heel bedenkelijk niveau. Dat rekent God Jerobeam heel zwaar aan. En op een bepaald moment trekt God zijn handen volkomen van hem af. Of Jerobeam zich dat aangetrokken heeft? Je krijgt niet de indruk.
Maar dan wordt zijn zoon ziek. Wie kan helpen? In die stiertempels natuurlijk niemand. Als iemand dat wist, dan Jerobeam wel. Daarom stuurt hij zijn vrouw incognito naar de profeet Achia die hem indertijd aanwees als koning voor de tien stammen. Misschien is die hem nog steeds gunstig gezind. Zijn hoort echter een keiharde boodschap. Was er iets anders te verwachten als je koning zo weinig op David wilt lijken? Wie God achter zich laat, staat vroeg of laat kaal aan de dijk. Je bent een dwaas als je het willen en wetens zover laat komen.

Berichten: 4992

Vrijdag 16 augustus, 1 Koningen 14: 12-20; Iets goeds.

Abia, de zieke zoon van Jerobeam, is blijkbaar een heel ander type geweest dan zijn vader of zijn broers. Volgens de profeet Achia was hij de volstrekt enige in heel het gezin van Jerobeam in wie God iets goeds heeft kunnen vinden. De profeet geeft hierover echter geen details. Misschien was hij een beetje type Noach. Rechtvaardig voor God, een mens uit één stuk, zich niet schamend voor God. goed betekent in de Bijbel altijd dat je bent zoals God je bedoelde (Gen. 1). Misschien deed hij als enige in heel het gezin van Jerobeam niet mee met dat ‘God is zo sterk als een stier’-geloof. En wie je in Betel ook allemaal zag, Abia niet! Zijn de mensen in Israël daarom zo verdrietig, als hij sterft? Hebben ze geweten: die Abia is anders dan zijn vader? Als die aan de regering komt, zal het anders toegaan? Was hij de oudste zoon of juist de jongste?
Zulke gelovige kinderen geven ouders van het type Jerobeam en zijn vrouw meestal een flinke schok. Ze vormen een ontroerende aanklacht. Maar ook een nieuwe uitnodiging naar God toe! Had Jerobeam daarop nu maar gereageerd, dan had Abia’s leven en vroege sterven ook voor hem iets goeds opgeleverd.

Berichten: 4992

Zaterdag 17 augustus, 1 Koningen 14: 21-31; Imago oppoetsen.

Vandaag zwenken de camera’s van het tienstammenrijk weg richting Juda en koning Rechabeam. Hoe ging het intussen daar?
Het beeld is nauwelijks gunstiger dan dat van het noordrijk. Op het platteland is van enige trouw aan God vrijwel geen sprake meer. Overal zijn er heilige hoogten en gewijde palen, waar doorsnee Israëliet zich overgeeft aan puur heidense rituelen. Voor iemand die nog een beetje weet heeft van Mozes, een ontstellende gruwel. Alleen in Jeruzalem blijft de tempel de richting aangeven. Politiek heeft Juda ook niets meer te betekenen. Aan koning Sisak van Egypte moet Rechabeam heel wat meegeven, ook de mooie gouden schilden van Salomo. Rechabeam zorgt gauw voor vervanging in brons (koper). Om die elke sabbat bij Rechabeams rijtoer richting de tempel te laten glimmen in de zon, zal heet wat poetswerk door de Koninklijke garde nodig zijn geweest.
Maar het is geen goud wat er blinkt. Het is schijn. En daarmee is Rechabeam getypeerd! Zijn hart lag niet bij God, zegt een later schrijver (2 Kron. 12: 14). Hij deed maar alsof. Hopelijk slaat dat niet ook op ons. In dat geval: houd op met het eindeloos oppoetsen van je eigen imago en word eerlijk voor God. Uitstraling begint bij een vernieuwend hart!

Berichten: 4992

Zondag 18 augustus, 1 Koningen 16: 23-28; Het eigenlijke en het verdere.

In Israël wisselen de koningen elkaar verder af. Zelf meestal aan de macht gekomen door moord, treft hen vroeg of laat hetzelfde lot. Het ging er heel hard aan toe. Pas Omori lukt het Israël weer zoiets als een echte staat te maken, twaalf jaar moet hij heel veel gedaan hebben. Volgens buitenbijbelse bronnen was hij een zeer energiek man. In de landen rondom Israël was hij heel bekend en gerespecteerd.
Ook gaf hij aan het tienstammenrijk Israël een echte hoofdstad, Samaria geheten. Dat laatste horen we nog net, maar over alle andere dappere overwinningen geen woord. Want voor de verteller vallen die allemaal onder het kopje ‘het verdere’, zeg maar het meer secundaire. Want het ‘eigenlijke’ en ‘beslissende’ kan maar één ding zijn: hoe leefde hij met God? Wat voor koning was hij voor God?
Daarvoor weet de verteller niets goeds te melden, integendeel zelfs. Ook Omri is een ‘Jerobeam’! En zo blijft er voor zo’n beroemde koning maar een enkel regeltje over. Want als het eigenlijke niet deugt, dan verliest al het verdere en overige zijn waarde. Wel iets om eens bij stil te staan. Het ‘eigenlijke’ en het ‘verdere’, wat is dat in jouw leven?

Berichten: 4992

Maandag 19 augustus, 1 Koningen 16: 29-34; Foute keuze.

Van alle koningen van het tienstammenrijk Israël is Achab het meest bekend en berucht. Hij regeerde langs barre jaren en ging nog een beduidende stap verder in zijn minachting van God dan zijn voorgangers. Die stimuleerden vooral de semi-joodse godsdienst van Jerobeam, de stichter van de stiertempels in Betel en Dan ter ere van God. Maar Achab maakt het nog veel bonter. Hij trouwt met Izebel, een prinses uit Sidon. Daar vereerde men de god Baäl, wat zoveel betekent als ‘heer van het land.’ Achab sluit zich persoonlijk bij dit geloof aan. Als hij met Izebel in Sidon is, bezoekt hij met haar een Baältempel en buigt ook zelf voor Baäl. Wie dat doet in Israël, is wel heel ver van huis. Nu, dat is Achab ook. Meer dan wie ook van zijn voorgangers. Hij bouwt in zijn hoofdstad Samaria zelfs een tempel voot Baäl. Zo gek was Jerobeam niet eens geweest.
Wat bij Jerobeam vooral politiek was, is bij Achab persoonlijke keuze geworden. En nog iets: Achab laat de oude stad Jericho weer opbouwen, en trekt zich niets aan van de vloek die daarop rustte. Hij is elk respect voor God kwijt. Wie zo als koning van Israël zijn weg gaat, maakt zich rijp voor het oordeel van God.

Berichten: 4992

Dinsdag 20 augustus, 1 Koningen 17: 1-6; God zorgt voor je.

Je kunt wel denken dat je God achter je gelaten hebt, maar je helemaal los fietsen van Hem zal je niet lukken. Ineens kruist Hij toch weer je pad, je hoort even heel duidelijk zijn stem en je zult iets moeten doen. Zoiets moet Achab gedacht hebben die morgen, toen de profeet Elia ineens voor hem stond. En hem een jarenlange droogte aanzegde als een hard oordeel van God.
Wie ben je eigenlijk? Zal hij gevraagd hebben. Waar kom je vandaan?
Ik kom uit Tisbe, de naam is Elia! Dat schrijf je: E-L-I-A, en dat betekent: ‘Mijn God is de Heer!’ En toen was hij ook meteen weer weg weggeweest. Ondergedoken, spoorloos. Zo gaat dat vaak met profeten van God. Ineens roepen ze iets. Meestal zeer tot ongenoegen van machthebbers. In de samenleving en in de kerk. Een moeilijke job, zeg je. Zeker, maar Elia komt aan een beek Kerit niets tekort. De raven – hoe vraatzuchtig die vogels ook zijn – serveren hem een lunch en een warme maaltijd. Conclusie: wees nooit bang te zeggen wat je in Gods naam moet zeggen. Wees nooit bang bij wantoestanden keihard iets te roepen over de wil van God, al vindt iedereen je gek. God zal je bewaren. Je ingang en je uitgang. Iedere dag.

Berichten: 4992

Woensdag 21 augustus, 1 Koningen 17: 7-16; Geef ons vandaag.

Bij dit verhaal moet ik altijd denken aan Corrie ten Boom. Zij vertelt ergens dat zij in het concentratiekamp in Duitsland op een bepaald moment een flesje met vitaminedruppels in handen kreeg. En vitamine, dat was in die omstandigheden zoiets als energie om te overleven. Het was maar een klein flesje, maar volgens Corrie bleef het maar stromen. Het blééf druppels van leven geven. Pas toen de omstandigheden een beetje verbeterden, bleek het echt leeg te zijn.
Gebeurt er in het huis van deze Sarefatse vrouw ook zoiets?
Elke dag zit er toch nog een beetje meel in de pot, nog net genoeg om voor die dag een koek te bakken. En ook zitten er elke dag nog een paar druppels olie in de fles. ‘Vandaag redden we het nog’, zegt de vrouw tegen haar gast Elia. Maar de andere dag zegt ze dat weer. En de dag daarop ook. En hoe zwaar de honger ook drukt, elke dag hebben zij toch iets te eten. Zoals indertijd de Israëlieten in de woestijn elke morgen het mannabrood vonden. Voor de profeet Eila moet dit heel veel betekend hebben. God zorgde voor hem bij de beek Kerit. Maar ook bij deze heidense vrouw. Als het erop aankomt, heeft God een heel lange arm. En niets is Hem te wonderlijk.

Berichten: 4992

Donderdag 22 augustus, 1 Koningen 17: 17-24; Teken van leven.

Elia kan God niet meer volgen. Hij is boos en verdrietig. Waarom gebeurt dit nu? Die vrouw heeft hem zo gastvrij opgenomen en van een onderduikadres voorzien. En dan sterft ineens haar zoon en heel haar wereld stort in. Waaraan heb ik dit te danken, zo reageert ze meteen fel tegen Elia. Wat heb ik misdaan tegen die God van u?
Een heel begrijpelijke reactie. Vaak ook typerend voor mensen die God niet kennen. Ze menen meteen dat zo’n klap iets als een straf van God is. Maar waarom dan? Het is gewoon niet eerlijk, zegt deze vrouw en zo reageren heel veel mensen in zulke omstandigheden.
Elia is zo wijs niets te zeggen. Hier valt ook niets uit te leggen. Hier blijft slechts één ding: ga het God zelf zeggen! Dat doet Elia. In zijn gesprek met God hoor je zijn teleurstelling, verbijstering en onbegrip. Elia wil zich niet neerleggen bij de dood. Hij wil leven.
En God? Hij luistert naar zijn gebed. ‘Kijk, uw zoon leeft!’zegt Elia als hij haar kind teruggeeft. Voor hem en de vrouw een heel hoopvol teken van God. En wij? Het meest hoopvolle teken ooit is dat van Jezus’ opstanding. Gelukkig, God heeft altijd het laatste woord.

Berichten: 4992

Vrijdag 23 augustus, 1 Koningen 18: 1-8; Profeet versus dienaar van de kroon.

Terwijl EIia zich schuilhield is Sarefat, is in heel Israël na drie jaar uitputtende droogte een ware noodtoestand ontstaan. Koning Achab heeft intussen niet stilgezeten. In alle uithoeken van zijn rijk heeft hij naar Elia laten zoeken.
Want alleen de man die dit oordeel van God afkondigde, kan het weer afwenden. Maar nergens is de profeet te vinden. Ook andere profeten van God hebben het moeten ontgelden. Izebel schijnt er een hele rij vermoord te hebben. Maar niet allen. Want Obadja, nota bene het hoofd van Achabs hofhouding, blijft betrokken bij het laten onderduiken van maar liefst honderd profeten. Hij is zelf namelijk ook iemand die de Heer vreest en bepaald geen Baälknuffelaar. Maar wel een heel ander type dan Eila, zeg je misschien. Dat klopt. Obadja dient God in stilte, Elia hoor je tot in het paleis donderen. Obadja kiest voor stille hulp, Elia voor een radicaal getuigenis. Obadja blijft ondanks alles op zijn post aan het hof van Achab, EIia is nergens meer veilig. Welke inzet spreekt je het meest aan? De radicaal profetische Elia of de ondanks veel vragen op zijn post blijvende Obadja?
Opvallend: Eila en Obadja maken elkaar geen verwijten. Nee, zij hebben elkaar nodig en hebben ook zorg om elkaar.

Berichten: 4992

Zaterdag 24 augustus, 1 Koningen 18: 9-19; Klacht of schuld.

Als Achab EIia ziet, kan hij zich nauwelijks nog beheersen. Fel haalt hij uit. ‘Daar ben je dus eindelijk, stuk ongeluksbrenger dat je bent!’ schreeuwt hij tegen Elia. ‘Jij hebt al deze ellende over ons afgeroepen, jij hebt het op je geweten. Dat er al drie jaar niets meer groeit, dat ouders hun kinderen niet te eten kunnen geven, dat veel mensen doodgaan van de honger, dat heb jij, jij aangericht!’Zijn hart loopt over van opgekropte woede, agressie en haat. Al bijna drie jaar staat Achab machteloos. Als die Elia er niet geweest was, was er geen probleem geweest.
Ongeluksbrenger, rampverwekker! Maar is dat terecht? Nee! Achab heeft het puur aan zichzelf te wijten. Aan zijn minachten van Gods geboden en zijn persoonlijke verering van de goden van zijn vrouw Izebel. Dan ben je koning in Israël en je buigt je voor de Baäls uit het heidense Sidon? Want ben je dan ver van huis! Eila zegt hem dat keihard in zijn gezicht.
Zo’n keiharde confrontatie doet natuurlijk veel pijn, maar meestal heel heilzaam. Je denkt na. Wat heb je zelf allemaal zelf allemaal fout gedaan? Alle kans dat de agressie ineens uit je wegstroomt en je stil wordt voor God! Hier zijn weer alle dingen mogelijk door Hem.

Berichten: 4992

Zondag 25 augustus, 1 Koningen 18: 20-29; Maak een keuze.

Elia dwingt de mannen van Israël tot een keuze. Van enig compromis kan volgens hem echt geen sprake zijn. Het is of de God van Abraham, Isaak en Jakob, of de Baäl, de afgod van Izebel. Mensen, maak een keuze, zegt de profeet. Maar de mannen zeggen in eerste instantie niets. Ze willen blijkbaar niet kiezen. Het is hun misschien veel te zwart-wit, veel te ongenuanceerd. Liever maakt men geen keuze. Kiezen is ook altijd verliezen. Wat is er nu op tegen zowel God als Baäl te dienen? Zowel de God van de uittocht, de Bevrijder, als de Baäl, de god van de natuur en de garant van een vitaal, krachtig en gezond leven. Waarom een beslissende keuze maken?
Omdat alleen de Heer God is. Je kunt niet Hem dienen én de Baäl. Doe je dat toch, dan heb je een verdeeld hart, zegt Elia. Je blijft op twee gedachten hinken. En je raakt God op den duur helemaal kwijt. Want bij God gaat het om alles of niets! Om vertrouwen en toewijding met heel je hart. Goed dat mensen als Elia soms zo aanhouden om een heel duidelijke keuze voor God te maken en niet te blijven hangen in een houding van niets zeggen en afwachten. Maak een keuze! Ga voor God en stel je beschikbaar. Daar krijg je nooit spijt van.