Dagelijkse bemoediging.

Berichten: 4992

Vrijdag 28 Juni, Romeinen 5: 12-21; Adam I en Adam II.

Het is onmogelijk wat één enkel mens aan ellende kan aanrichten. Eén slechte vader kan een hele rij kinderen voor het leven beschadigen. Eén dronken autorijder het geluk van een gezin in een klap voor altijd verwoesten. Eén Hitler, één mens, één Adam in het paradijs! Het is ongelooflijk, wat één mens, aan ellende kan aanrichten. ‘Hebben we dit allemaal echt aan Adam I te danken?’ vroeg eens een jongeman heel spontaan. ‘Wat heeft die mens op zijn geweten!’ Dat klopt.
Maar veel indrukwekkender is wat één mens aan heil kan bewerken. Aan verzoening, genezing en barmhartigheid. Eindeloos meer dan Adam I heeft Adam II, Jezus, gedaan. Zoals het licht meer is dan duisternis en leven eindeloos meer is dan dood. Adam zette slechts een fatale wissel om, dat is in zekere zin gemakkelijk. Dingen kapotmaken kost geen moeite. Dat kan iedereen. Dat doet iedereen. Maar heel die stroom keren? Wat krom is recht maken? Wonden genezen? Schuld verzoenen? Ongelooflijk wat deze ene Mens Jezus aan redding en heil ons bracht. Laat Hem zijn gang gaan, leef als een nieuw mens door Hem.

Berichten: 4992

Zaterdag 29 Juni, Roemeinen 6: 1-14; Wij zijn gedoopt.

Paules is er diep van overtuigd dat tegen de macht van Gods genade echt geen zonde op kan! Hoe rampzaliger de macht van de zonde om zich heen heeft geslagen, des te indrukwekkender triomfeert de genade van Jezus Christus.
Maar dat moet je wel goed begrijpen. Er kan geen sprake van zijn dat we daarom het gerust wat langzaamaan kunnen doen met de vernieuwing van ons leven. Wie dat meent – en Paules ziet in Rome blijkbaar al deze en gene een vinger opsteken en hem vragend aankijken – die heeft er echt niets van begrepen. Wij zijn intens met Jezus verbonden. Ons oude leven ligt dood en begraven achter ons bij het kruis. Jezus leeft en wij met Hem. Laat dat dan ook voor je vaststaan. En laat de zonde niet langer als een koning heersen over je sterfelijk bestaan. Die koning heeft geen enkele zeggenschap meer over ons! Wij zijn gedoopt. Wij zijn van een andere koning. Van Jezus.

Zoals de Christus is verrezen
door ’s Vaders heerlijk’overmacht
zo zijn ook wij aan ’t licht gebracht
om nieuw te leven, zonder vrezen,
nu en na dezen.

Berichten: 4992

Zondag 30 Juni, Roemeinen 6: 15-23; Toewijding.

Vandaag laat Paules het woord toewijding of letterlijk heiliging (vergelijk oudere vertalingen) vallen.
Daarmee bedoelt hij je leven praktisch toewijden aan God. Gewoon in de dingen van elke dag. Want God maakt ons door het geloof in Jezus’ offer vrij – Paules noemt dat rechtvaardiging – met de bedoeling ons in dienst te stellen van zijn Koninkrijk. Gewoon met alles: je natuurlijke gaven, je tijd, je mogelijkheden, je man- of vrouw-zijn, alles. Dat noemt Paules heiliging of toewijding.
Daarbij moet je niet aan iets vermoeiends denken. Het gaat niet om een cursus ‘Hoe word ik een heilig voorbeeld, in theorie en praktijk’! In zes avonden! Nee, zo niet. Maar om een geestelijke vernieuwing van je leven. Door de Geest van liefde, genade en gebed. Anderen zien het aan je en zelf zie je het ook.
Ga het maar na, zegt Paules: jullie waren slaven van de zonde. En waar stak je toen je energie in? In veel dingen waarover je je nu schaamt! En kijk nu eens! Door Christus ben je heel positief en bruikbaar mens geworden. Je oogst veel toewijding aan God. Je leidt nu een heel zinvol en vruchtbaar leven. Heel positief en heel relaxed. En zelfs de belofte van eeuwig leven hoort bij de oogst van je leven!
Wat kan leven goed voelen door de genade van God.

Berichten: 4992

Maandag 1 Juli, Romeinen 7: 1-12; Opluchting.

Al luisterend naar dit stukje brief moest ik even denken aan een vrouw die door haar man vaak bont en blauw geslagen werd. Zij deed het nooit goed. Toen die man op een dag ineens dood was, was dat voor haar zoiets als een grote bevrijding en een geweldige opluchting! Voor die man hoefde ze nooit meer bang te zijn. Zat Paules ook aan zo iemand te denken, toen hij deze verzen opschreef over de wet van God?
Volgens Paules heeft de wet, indertijd via Mozes aan het volk Israël gegeven, zich ontwikkeld als een soort heel nare echtgenoot! Een veeleiser en een tiran van een mens. Een die je constant laat merken dat het niet voldoende is, wat je ook doet. En hoe je ook je best doet, het lukt je steeds minder aan de wet te voldoen. Het wordt zelfs erger en erger en je krijgt klap op klap. Ook daardoor, omdat de wet met zijn eisen juist sterk de neiging tot zondigen aanwakkert.
De enige oplossing is: die twee moeten uit elkaar. Je moet van een ander worden! Van Jezus, zegt Paules. Daardoor kun je de wet als dood loslaten. Dan kan geen wet je meer veroordelen. Je bent van Christus. En je deelt in de gaven van zijn Geest! Daar is het goed leven. Je hoeft alleen maar Christus te volgen. Hij gaat voor je! Wat een opluchting.

Berichten: 4992

Dinsdag 2 Juli, Romeinen 7: 12-26; Kom mijn verscheurde hart genezen.

Dat is een aangrijpende biecht. Paules zegt dat het hem gewoon niet lukt metterdaad het gebod van God met heel zijn hart te gehoorzamen, nog steeds niet. Want al kan de wet niets meer van hem eisen, de wet als gebod en richtingwijzend woord van God, blijft heilig en rechtvaardig en goed. Daar is op zich niets mis mee. Psalm 119 zingt: ‘O God, ik ben van harte zeer verblijd / over de weg van uw getuigenissen. / In uw bevelen ligt mijn zaligheid, / ik zal mij van uw wegen vergewissen.’
Maar ons hart wil zich daar maar niet echt op afstemmen.
‘In mij, dat wil zeggen: in mijn eigen natuur, woont niets goeds’, zegt Paules zelfs! De zonde zit zo diep, ik ben er als het ware aan verkocht. Wat ik wil, doe ik niet. En wat ik niet wil, doe ik. Het grijpt hem zo aan, dat hij even heel emotioneel zegt: ‘Wie zal mij, ongelukkig mens, nog eens hieruit redden?’ Om echter meteen te zeggen: ‘Ik denk God, door Jezus Christus, onze Heer!’ Hij verzoent en geneest ons verscheurende hart. Volkomen!
Daarom:

Herstel de eenheid van mijn wezen
n laat U dienen en U vrezen
wie eens een slaaf was van de dood.

Berichten: 4992

Woensdag 3 Juli, Romeinen 8: 1-17; Leven volgens de wil van God.

Als je in de hoofdstukken van 6 en 7 elke keer het woordje ‘wet’ aangestreept zou hebben, zou je gemerkt hebben dat Paules dit woord in heel veel betekenissen gebruikt. Soms bedoelt hij gewoon ‘regel’ of ‘wetmatigheid’, soms ‘woord of openbaring van God’, maar spannend is het steeds als hij denkt aan de wet van Mozes, oftewel Gods uitdrukkelijke wil over het leven! Soms lijkt hij daarover heel negatief te praten. Als een mooie wet, waar ze we echter niets mee kunnen. Een wet die ons op een of andere manier meer prikkelt tot zonde dan tot gehoorzaamheid. En je denkt: waar wil hij toch heen?
Dat wordt nu steeds duidelijker: God wil mensen die van binnenuit Hem dienen. Met een vrolijk hart. Dat is volgens Paules leven volgens de ‘wet van de Geest’. Zo valt dus opnieuw het woordje ‘wet’. Even denk je: wat nu weer? Wat bedoel je? Waar de Geest van de Heer is, toch vrijheid?
Zeker! Van die drukkende wet heeft Christus ons vrijgemaakt. Als pasgeboren kinderen roepen en huilen we soms het Abba, lieve Vader. Niet het minst ook vanuit een diep verlangen om nu echt te mogen leven volgens de wil van God, geleid door zijn Geest. ‘Ik zal de weg van uw geboden lopen.’

Berichten: 4992

Donderdag 4 Juli, Roemeinen 8:18-30; In acht ligt de kracht.

Een eenvoudige vrome man hoorde ik eens zeggen: ‘In Romeinen 6 ligt de les, in Romeinen 7 ligt het leven, in Romeinen 8 ligt de kracht en in 9 de zegen!’Zulke loopjes vergeet je nooit meer. Op les over toewijding aan God (hoofdstuk 6) volgt inderdaad een aangrijpend getuigenis van de strijd van het verscheurde gelovige hart: zo is en blijft het leven van een echt kind van God (hoofdstuk 7)! Maar dan komt hoofdstuk 8. In dit hoofstuk hoor je heel veel zuchten en heel veel getob. Jonge, jonge wat kan die Paules zuchten. Geen Bijbelstukje voor een vakantiedag aan zee of op een camping in Zuid-Frankrijk, denk ik even. Hoewel: juist tijdens vakantiedagen komt er soms heel veel bij ons los. Zuchten over zaken de we weggestopt hebben. Tranen waarover we steeds maar geen tijd hadden. Tranen waarvoor we we steeds maar geen tijd hadden. Soms kan gemis ineens weer heel erg pijn doen.
Daarom is het misschien juist heel gelukkig dat we vandaag Romeinen 8 lezen. Want in acht ligt de kracht! Kracht die zwakken sterkt en troost! Die van een zucht een zang maakt! ‘Nu tart ik de dood. Nu verwin ik het graf. / Nu neemt mij geen satan de zegekroon af!’ Kracht die bij tobbers de diepste snaren doet trillen, omdat God ons verzekert dat Hij ons liefheeft en echt alles laat meewerken ten goede! Alles!

Berichten: 4992

Vrijdag 5 juli, Romeinen 8: 31: 39; Niets kan ons scheiden.

Voor veel mensen is dit een van de meest troostvolle woorden uit heel de Bijbel: niets kan ons scheiden van de liefde van God! Dat we deze woorden zo mooi vinden, zal wel komen omdat er zo veel momenten zijn dat we niets en dan ook echt niets van de nabijheid van God voelen. En het helemaal aankomt op ons geloof! Ons vaste vertrouwen op zijn belofte en op deze woorden van Paules uit zijn brief aan zijn broeders en zusters in Rome. Waarom schrijft hij die woorden?
Omdat hij zelf al heel vaak heeft gemerkt dat zo veel krachten hem hinderen en tegenwerken. Variërend van zijn eigen ‘ouwe ik’ tot zeurbroeders en zanikzusters, politieke machten en demonische krachten. Haast alles en iedereen, zo lijkt het weleens, wil je scheiden van je vreugde in God en de zekerheid van zijn liefde.
Maar God dank: niets kán ons scheiden van Hem. Want God heeft zichzelf niet gespaard. Met Jezus zal Hij ons ook alle dingen schenken! Zolang wij dat weten of andere ons dat weer zeggen, is dit inderdaad een van de mooiste teksten uit de Bijbel. Het is waar: in Romeinen acht ligt de kracht!

Berichten: 4992

Zaterdag 6 Juli, Romeinen 9: 1-29; Bij God is geen willekeur.

Nu komt Paules op een heel gevoelige kwestie die hem naar eigen zeggen vrijwel dagelijks groot hartzeer bezorgt, namelijk de. Kwestie dat het joodse volk Jezus van Nazaret als de Messias van God heeft verworpen. De kwestie emotioneert hem alle dagen heel sterk. Paules gaat daar in deze hoofdstukken uitvoerig op in. Laat niemand in Rome denken dat Paules een gefrusteerde jood is. Paules is geen regent, een die alleen maar kan afgeven op het joodse volk. Hoewel hij persoonlijk als apostel heel veel te lijden heeft gehad van zijn ‘broeders naar het vlees’, het zijn en blijven zijn broeders. En ook blijven zij het volk van Gods verkiezing! Verkiezing van God moet je niet verwarren met willekeur of oneerlijke partijdigheid. In zijn verkiezing toont God juist uitvoerig zijn barmhartigheid en ontferming. Wel lokt die ontferming ook ergernis en tegenstand uit. En zo krijg je mensen van het type Esau of farao. Mensen die God uiteindelijk – na hen nog lang verdragen te hebben – in hun zelf gekozen verharding laat.
Maar zover hoeft niemand het te laten komen. Berg je liever des te overtuigender in Gods genade ontferming die voor elk mens heel uitnodigend oplicht in het evangelie van Jezus Christus.

Berichten: 4992

Zondag 7 Juli, Romeinen 9: 30 – 10:21; Ik blijf bidden.

Wat kan het vreemd lopen, zo lijkt Paules vandaag te zeggen. Terwijl de volken in eerste instantie vergeleken hebben met Israël op grote afstand van God en zijn heil stonden, zijn zij hen nu eigenlijk gepasseerd. Omdat zij het evangelie van God wel geloofd hebben. Omdat zij met hun hart gelovig ja gezegd hebben tegen Jezus en hun vertrouwen gezet op gerechtigheid. En met hun mond hardop beleden, toen zij zich lieten dopen, dat Jezus de Heer is. Terwijl de Joden zijn blijven vasthouden aan een op zichzelf prima wet, maar een die zij niet goed gebruiken en hen niet met God kan verzoenen. De rollen zijn nu helemaal omgekeerd. Heidenen staan nu binnen de cirkel van Gods heil en delen in het evangelie van Gods verkiezing. En Joden blijven maar buiten staan. Zoals de oudste zoon in die gelijkenis van Jezus.
Maar net als de vader in het verhaal van Jezus kan Paules zich daar niet bij neerleggen. ‘Ik bid tot God voor hun behoud’, zegt hij nadrukkelijk. Paules blijft dus bidden voor Israël, hij blijft voor hen zijn hoop op God zetten. Hij geeft niet op. Dat mogen wij ook niet. Paules’ gebed voor Israël – zoals bekend: eeuwenlang door de kerk verzwegen – mag nooit meer verstommen.

Berichten: 4992

Maandag 8 Juli, Romeinen 11: 1-24; Snoeien en enten.

Al delen heidenchristenen nu door Jezus Christus voluit in het heil van God, laten zij tegenover Israël zich niets verbeelden, schrijft Paules vandaag naar Rome. Want heidenchristenen zijn mensen die als wilde olijftakken ingeënt zijn op de tamme edele olijf Israël is. En zo delen zij in de saprijke wortel van Gods genadige verkiezing van Israël.
Dus: verbeeld je niets! Je bent geënt op de stam Israël. En zoals God sommige natuurlijke takken weggebroken heeft, zo kan Hij ook ons weer wegbreken. En zoals Hij ook die weggebroken natuurlijke takken – als zij hun ongeloof laten varen – weer terugenten.
Daarmee ontstaat een heel levendig beeld! God snoeit en ent. Hij ent en snoeit! Verkiezing en verwerping wisselen elkaar af, zo lijkt het. Bij God logt nog heel open. En Hij blijft maar bezig. Met Israël en met de volken. Met jou en met mij. Wat een geduld heeft Hij! Wat een liefdevol volhouden van God. De edele olijf wortelt duidelijk heel diep. In de diepe grond van Gods genade. Alle reden voor ons ‘wilden’ ons niet te verbeelden, maar dankbaar voor Hem te leven!

Berichten: 4992

Dinsdag 9 Juli, Romeinen 11: 25-36; Een geheim van God.

Nu laat Paules het achterste van zijn tong zien. Broeders en zusters in Rome, mag ik jullie een geheim vertellen? Daarmee bedoelt Paules een zaak die God in zijn raad besloten heeft, maar die je nog niet in alle helderheid kunt doorzien. Maar God heeft hem blijkbaar wel al zo veel duidelijk gemaakt, dat hij het wel als een geloofsgeheim aan zijn lezers in Rome mag meedelen.
Volgens hem zit Gods plan als volgt in elkaar: Israël heeft zich als volk tegen Jezus gekeerd, maar niet alle Israëlieten. Zoals in heel Israëls geschiedenis is er ook nu weer een rest die God trouw is gebleven. Intussen is door Israëls afwijzing het heil van God naar de volken gegaan. Maar nu het geheim: zodra de volken het evangelie gehoord hebben en een zekere volheid van hen Jezus als Heiland heeft erkend, dan zal Israël niet achterblijven. Onder de indruk van Gods ontferming over de volken, zal die kleine rest groeien en uiteindelijk zal ook Israël niet achterblijven. Onder de indruk van Gods ontferming over de volken, zal die kleine rest groeien en uiteindelijk zal ook Israël als geheel, als volk, behouden worden.
Hoe God dat precies gaat doen? Dat is kennelijk deel van het geheim. Een deel waarvan ook Paules nog geen idee heeft. Maar daarop zal het wel uitlopen. In de toekomst van God zal Israël als volk erbij zijn.
Hopelijk wij ook! Als volk, maar ook persoonlijk!

Berichten: 4992

Woensdag 10 Juli, Numeri 1: 1-19a; Geteld en genoteerd.

Vanaf vandaag lezen we in het bijbelboek Numeri. Dat woord betekent letterlijk: ‘aantallen’. Daarvan wemelt het namelijk in dit bijbelboek. Veel bijbellezers hebben daarom de neiging dit bijbelboek vrij snel weer dicht te doen. Want wat heb je nu aan al die namen en getallen voor je geloof? Wat valt daarvan te leren? Wat zit daar voort troost in?
Dat valt misschien erg mee. De joodse naam van dit boek is niet toevallig ‘in de woestijn’. Naar de eerste woorden volgens Hebreeuws. Want heel het boek gaat over het volk Israël in de woestijn op weg naar het beloofde land. Voordat ze opbreken bij de berg Sinaï worden ze eerst geteld. Zoals bij een schoolreisje. Eerst tellen, zegt God tegen Mozes. Weliswaar alleen de mannen van boven de twintig, maar in hen worden alle anderen – vrouwen en kinderen – meegeteld, waarbij alle namen worden opgeschreven. Bij tellen gaat het niet om veel of weinig. Maar om de getelden zelf. Hoor je erbij en ben je een getelde van de Heer? In dat geval raak je niet gauw kwijt in de woestijn van het leven. Want dat kan zomaar gebeuren, dat je het zicht op God onderweg kwijtraakt en gaat dwalen. Gelukkig, elke avond telt God zijn schapen. En mist Hij je, Hij is al op zoek. Hij wil niemand kwijtraken. Ons ook niet.

Berichten: 4992

Donderdag 11 Juli, Numeri 1: 47-54; Bijzondere roeping.

Er is een tijd geweest dat je vrijgesteld werd van militaire dienstplicht als je opgeleid voor het ambt van dominee. Min of mee op dezelfde manier als hier de Levieten worden uitgezonderd bij de algehele telling van de strijdkrachten. Want tellen van mannen heeft natuurlijk ook iets van tellen van je militaire kracht. De Levieten hoeven niet te vechten, zij krijgen een bijzondere taak in de tabernakel, de ontmoetingstent van God. Zij worden verantwoordelijk gesteld voor het op eerbiedige manier steeds weer afbreken en opbouwen van de tent en ook moeten ze opletten dat er bij de tent niets onheiligs gebeurt.
Dat is een grote verantwoordelijkheid. Soms denk ik: je kunt beter soldaat zijn. Die verantwoordelijkheid moet je natuurlijk ook niet onderschatten, maar onderschat die van een dienaar van God ook niet. God stelt je verantwoordelijk voor wat er gebeurt in het heiligdom. Ouderlingen, diakenen, dominees en veel andere Levietachtige diensten zoals kosters, muziekmakers, schoonmakers. Alle reden veel voor hen te bidden. Want valt hun dienst weg, dan wordt het in en rond de tent van God een rommeltje. Dan knapt niemand daar nog op en blijft er weinig meer over om voor te vechten. En zo houdt op den duur niemand het nog vol richting het beloofde land. Een kerk is een must.

Berichten: 4992

Vrijdag 12 Juli, Numeri 4: 1-15; Niet eindeloos doorgaan.

In deze hoofdstukken moet Mozes een compleet draaiboek maken wie van de Levieten wat moet doen. Diverse verantwoordelijkheden worden toebedeeld aan de families van Kehat, Gerson en Marari. Tot in de kleinste details wordt alles vastgelegd, er kan bijna niets misgaan. Het gaat ook om de eredienst voor God. Dan luistert het nauw dat iedereen weet wat hij doen moet onderweg niets kwijtraakt.
Opvallend is de leeftijd. De ondergrens is dertig. Voor ons gevoel laat. Waarom kan een twintiger niet in de kerkenraad zitten? Alles kan, maar kennelijk moet je eerst een beetje ervaren mens zijn om goed besef te hebben van de heilige dienst. De bovengrens is vijftig. Voor ons gevoel weet wat vroeg. In onze samenleving is 65 al geen eindgrens meer. Maar in die tijd was je bij vijftig al behoorlijk versleten. Het werk in de tempel was ook zwaar werk. Dat is tegenwoordig niet veel anders. Kosters hebben het hier en daar best zwaar, predikanten ook. Gelukkig houdt God er hier al rekening mee dat de fysieke en psychische kracht van werkers in zijn huis beperkt is. Aan alles is door God gedacht. Zelfs aan een goede regeling van hun pensioen. Al voel je je nog zo verantwoordelijk, vijftig plus hoeft niet eindeloos door te gaan.

Berichten: 4992

Zaterdag 13 Juli, Numeri 5: 1-10; God is in ons midden.

Behalve trillingen en regelingen wordt ook een aantal voorschriften de mensen voorgehouden en ingeprent voor onderweg om zich te gedragen als mensen van God. Dat de heilige God zelf in hun midden woont, moet voor hen een extra motivatie zijn om binnen het kamp alle dingen zo zuiver mogelijk te houden en ook jezelf zuiver voor God te bewaren. Tegen die achtergrond werden mensen die als onrein werden gekwalificeerd, buiten de legerplaats gehouden. Soms continu, zoals melaatsen, soms voor een beperkte tijd. Om te voorkomen dat Gods heilige toorn zou ontbranden.
Met zulke voorschriften hebben wij al gauw moeite. Begrijpelijk natuurlijk. Wij sluiten niet graag iemand buiten, zeker geen zieken. Tijdelijk isoleren kan positief zijn, voorgoed buitensluiten niet. Maar de gedachte dat je, levend voor het aangezicht van God, je altijd bewust moet zijn van zijn heiligheid, blijft actueel. God is in ons midden, alles in ons zwijge! Zo naderen we stil tot Hem. In de eredienst, bij het sacrament. Want wie kan voor Hem staan? Voor God kan eigenlijk maar één persoon echt staan, dat is Jezus Christus. Bij Hem schuilen we dan ook. Met al onze vlekken, zonden en tekorten. En niemand wordt buitengesloten.

Berichten: 4992

Zondag 14 Juli, Numeri 6: 22-27; Dat ’s Heren zegen op u daal’.

Onderweg door de woestijn zijn Israëlieten geen moment zonder de beschermende zegen van God. de priesters, en met name Aäron en zijn zonen moeten de naam van God op het volk leggen met een zegen van drie korte regels. Zegenwoorden zijn woorden vol kracht van God. Ze worden je altijd gezegd door een dienaar van God die daarbij zijn handen biddend voor je opheft. Alsof God zelf zijn machtvolle handen beschermend om je legt. Soms legt men de handen ook wel voelbaar op je hoofd. Het zijn altijd woorden die je diep raken en heel veel doen.
De woorden van deze oude priesterlijke zegen leggen elkaar uit. God staat in voor bewaring en bescherming onderweg. Dat is één. Dat doet Hij door zijn aangezicht te doen oplichten en genadig ons toe wenden. Dan durf je op weg te gaan. In deze toewending komen alle dingen op hun plek, mensen en toestanden komen tot rust en tot vrede.
In deze zegen wordt ons heel veel toegezegd. Niets minder dan dat God zelf genadig naar ons kijkt. ‘Alleen al voor de zegen ga ik naar de kerk’, zeggen mensen weleens. Daar zit veel in. Een door God gezegend mens zijn voelt ontzettend goed. Preken kunnen nog weleens tegenvallen, van de zegen van God knap je altijd op.

Berichten: 4992

Maandag 15 Juli, Numeri 9: 1-14; Laat God niet wachten.

Het Paschafeest is voor het volk Israël hét grote feest van de bevrijding van God. Zelfs vreemdelingen waren welkom op dit feest, als ze zich aanpasten aan de bekende regels. Maar wat als je het niet mee kon vieren omdat je op de bewuste feestdag ‘onrein’ was? Bijvoorbeeld doordat je in die dagen juist een geliefde overledene moest verzorgen en dus ‘onrein’ was? Of doordat je wegens oponthoud tijdens een reis niet op tijd thuis kon zijn? Moest je dan een jaar overslaan?
Mozes vraagt de HERE God. En zegt: Zij mogen het Paschafeest verschuiven naar een maand later. Of daarvan vaak gebruik gemaakt is, weet ik niet. maar belangrijk is dat God een soort extra gelegenheid geeft en niemand wil uitsluiten van het Paschafeest. Zo kunnen er ook weleens redenen zijn om een zondag over te slaan, bijvoorbeeld een avondmaalsviering. Omdat je nog te veel vastzit in je verdriet. Of in de pijn van een nare ruzie of in de scherven van een scheiding. Even een time-out, denk je. Even uitstellen mag, maar afstellen niet. Hoeveel redenen je mogelijk ook hebt voor jezelf om ‘buiten’ te blijven, de Heer wacht. Laat Hem nooit lang wachten.

Berichten: 4992

Dinsdag 16 Juli, Numeri 9: 15-23; Het tij wacht op niemand.

De Israëliten moeten onderweg naar het beloofde land de haringen van hun tenten maar niet al te diep in de grond slaan. Want wie weet of ze morgen alweer moeten opbreken. Als de wolk, het teken van Gods aanwezigheid, zich verheft, dan weet iedereen dat het tijd is om op te breken, de boel bij elkaar te zoeken en gelovig de wolk als de hand van God te volgen. Dit opbreken en verder trekken geeft een bijzondere dynamiek aan onze gang door deze wereld. In ons zit een diepe neiging de dingen bij het oude te laten, maar de wolk van God trekt altijd weer verder. En dan moet je klaar staan en meegaan. ‘Het tij wacht op niemand’, luidde een gezegde onder de pelgrimsvaders uit 1620 richting Amerika.
Kinderen van God zijn hier nooit op hun eindbestemming. Ze zijn altijd onderweg. Als pergrimps van God. Ze trekken van kindertijd naar jongerentijd. Van volwassen naar zestig plus. Soms blijft de wolk van God lang op dezelfde plek hangen. Bij de berg Sinaï heeft het volk Israël ruim een jaar gekampeerd. Maar elke dag kan de wolk in beweging komen. En dan moet je opbreken en volgen. Sta je klaar? ‘Het tij wacht op niemand!’ Pas dan zijn we thuis, echt helemaal thuis.

Berichten: 4992

Woensdag 17 Juli, Numeri : 10: 1-10; Laat je trompet horen.

Is er een kans dat de hemel ons vergeet? Mozes krijgt de opdracht twee zilveren trompetten te maken. Op een aantal belangrijke momenten moeten Aäron en zijn helpers daarop blazen. De ene keer een langgerekte toon, een andere keer korte stoten. Als de wolk in beweging kwam, speelden de trompetten een belangrijke rol bij de logistieke organisatie. Ook in tijden van oorlog en bij de grote feesten werd op de trompetten geblazen. Dan is steeds de gedachte dat God de trompetten zal horen en bijzonder aan hen zal denken.
Voor ons gevoel mogelijk een beetje primitieve gedachte. Alsof we God wakker zouden moeten trompetten. Terwijl God slaapt noch sluimert (Psalm 121). Maar soms gebeurt het dat de hemel potdicht lijkt. Als van koper, zodat je weleens een trompet aan je mond zou willen zetten en heel lang indringend signaal afgeven. Of korte stoten. ‘Heer, ziet U mij niet? Hoort U mij dan niet? Vergeet, ook op momenten van dank en vreugde. En op persoonlijke vierdagen. Wat let je? Trompet het maar uit. Laat iedereen het maar horen op je receptie, dat God denkt aan zijn trouw en belofte van ontferming. Niet voor niets zegt Hij: ‘Ik ben de Heer, jullie God.’

Berichten: 4992

Donderdag 18 Juli, Numeri 10: 11-13; 29 – 32; Gesprek tussen zwagers.

Terwijl iedereen aan het inpakken is, hoor je Mozes tegen zijn zwager Chobab zeggen: ‘Ga met ons mee, ons heeft de Heer het goede beloofd, ook jij zal het goed hebben.’
Chobab is een Midjaniet. Blijkbaar is hij de laatste maanden in het tentenkamp te gast geweest. Mogelijk was hij meegekomen met zijn vader en zijn zus. Mozes’ vrouw (Ex. 18). Maar Chobab zegt: ‘Nee, ik ga liever terug naar mijn eigen familie en mijn geboorteland.’ Maar dan dringt Mozes nog een keer bij hem aan: ‘Ga alsjeblieft mee’, zegt hij, ‘jij kent de woestijn als geen ander, wees ons een gids, jij met je kennis van de woestijn kan ons juist heel erg helpen.’
Dat klinkt heel sympathiek van Mozes. Niet-gelovige zwagers of buren, hebben ons zeker nodig? Zeker! Maar ze luisteren vooral dan heel geïnteresseerd als wij ook een beroep op hen doen en op hun gaven. Alle kans dat je dan ineens merkt dat er veel meer openheid voor God bij hen is dan je altijd dacht. En ze spontaan dingen met je delen, wat je nooit voor mogelijk hield.
Of Chobab ook meegegaan is, staat er niet meer bij. In elk geval moet hij het gevoel gehad hebben dat hij altijd welkom bij zijn ‘zwaar gelovige’ zwager Mozes. Het belang daarvan moet je niet onderschatten.

Berichten: 4992

Vrijdag 19 Juli, Numeri 10: 33-36; Leer mij volgen zonder vragen.

De eerste stappen vanaf de berg beslaat de berg Sinaï beslaat drie dagen. Nadrukkelijk horen we dat de ark van God voor het volk uit gaat. De ark volgt de wolk of volgt de wolk de ark? In elk geval is duidelijk dat God zelf de leiding heeft. Hij gaat voorop, zodat er al een rustplek gevonden is terwijl het volk nog bezig is met sjokken door het zand van de woestijn. Dat moet voor hen onderweg een geruststellende gedachte zijn. Het kan overdag soms heel zwaar zijn, maar gelukkig wacht je aan het eind van de dag een plek waar je op adem kunt komen. Voor die plek os al gezorgd. De koffie staat klaar. Elke dag is er een thuiskomst bij God.
Je merkt dat onder alle inventarisstukken van de ark een heel voorname plaats inneemt. Zij functioneert als het teken van Gods aanwezigheid. Bij het opheffen en weer neerzetten spreekt Mozes dan ook woorden van diep geloof en heilig respect. De ark heet hier ook de ark van het verbond met de Heer. Want in de ark lagen de twee stenen platen met de Tien Woorden van Gods verbond.
Zo ging de trouw van God dus steeds voor hen uit.

Leer mij volgen zonder vragen;
Vader, wat Gij doet is goed!
Leer mij slechts het heden dragen
met een rustig, kalme moed!

Berichten: 4992

Zaterdag 20 Juli, Numeri 11: 1-3; Buiten aan de rand.

Op de eerste halteplaats in de woestijn is het meteen al mis. Door het lange verblijf bij de berg Sinaï is men niet meer gewend aan de ontberingen van een tocht door de woestijn. Kampbreed beginnen de mensen te klagen. In het geklaag zit kennelijk heel veel kritiek aan het adres van God. Op antwoord hoeven ze niet lang te wachten. De Heer ontsteekt in woede. Ineens trekt er een zware onweersbui over, er volgen een paar heftige blikseminslagen aan de rand van het kamp. Daar grijpt het vuur snel om zich heen, tenten en spullen meeslepend in de vuurzee. Is dit het einde van de reis? Nee, wel het einde van het geklaag.
Anders wel een harde maatregel van God, zeg je misschien. Ja, dat kun je wel zeggen. Maar het werkt wel heel zuiverend. Dat weten we zelf ook. Als er eens echt iets ernstigs is, vergeet je meestal heel snel alle gekreun en gesteun over jezelf, over je kinderen, vrienden, bepaalde kwalen, over je lijn en noem maar op. Liggend in een ziekenhuisbed denk je: waar heb ik me toch druk over gemaak? Op mijn werk? In mijn familie? In mijn familie?
Gelukkig, God is genadig. Het vuur doofde nog snel toen Mozes tot God bad. Zijn ze ook wijzer geworden? Zijn wij wijzer geworden na zo’n brand aan de rand?

Berichten: 4992

Zondag 21 Juli, Numeri 11: 4-7; Klaag naar God, niet naar elkaar.

Mozes is boos op God. Opnieuw klagen de mensen steen en been. Ze jutten elkaar op over Egypte waar ze het zo goed hebben gehad. Daar had je elke dag verse groente en mooie hamlappen, zo zeggen ze tegen elkaar. Ze zijn wel heel kort van memorie. Mozes merkt dat de Here God opnieuw in woede zal ontsteken. Hij ziet de bui al hangen, maar dit keer wacht hij niet af. Integendeel. Vol zelfbeklag wendt hij zich in een soort vlucht naar voren tot God. Heftig en emotioneel zegt hij: Waarom doet U mij dit aan? Waarom moet ik dit allemaal dragen? Een hoop gezeur van de mensen en ook nog straffen van uw kant. Heer, dit is wel uw volk, niet mijn volk! Ik kan die last niet langer dragen. Ik ga liever meteen dood dan dit allemaal te moeten aanzien.
Gaat Mozes hier niet erg ver? Ergens wel. Toch luistert de Here God naar hem. Dat is heel hoopvol. Je kunt kennelijk beter vrijmoedig God aanspreken, misschien weleens te vrijmoedig, dan alleen maar wat klagerig over Hem doen tegenover anderen. God houdt meer van een vechter dan van een vluchter. Dat merken we hier ook. Want God gaat nu wel voor hulp zorgen en de last van het leiderschap verdelen over meer schouders. Mozes hoeft het niet langer alleen te doen.

Berichten: 4992

Maandag 22 Juli, Numeri 11: 18-30; Liever profeteren dan zaniken.

Dit is een indringend pinkstergebed van Mozes. Zoals God hem had beloofd, is het gebeurd. Maar liefst zeventig mannen worden via Mozes aangestoken met de Geest van God. Want is er ineens veel licht in het kamp. Zeventig oudsten gaan als getuigende gebedsgroep om Mozes heen staan. Maar dan blijken er ook nog twee in hun eigen tent te zijn aangestoken. Twee die wel waren uitgenodigd, maar die niet naar de bijeenkomst waren gekomen. Een zekere Eldad en Medad, zij beginnen voor het gevoel van de mensen spontaan te profeteren. Jozua hoort het en denkt: gaat dit wel goed? Mozes, dit klopt toch niet?
Maar Mozes ziet ineens een machtig visioen van God. Dat niet alleen oudsten en andere belangrijke mensen vervuld met God Geest getuigen, maar ook heel gewone mensen. Niet alleen in gelovige bijeenkomst, maar ook heel gewone mensen. Niet alleen in een gelovige bijeenkomst, maar ook gewoon in hun tenten en huizen. Bij hun potten en pannen en schapen en geiten. ‘Van mij mogen ze allemaal profeteren’, zegt hij. Liever allemaal profeteren dan allemaal zaniken. En of dat ten koste gaat van zijn positie? Daar zit hij niet mee. Hoe meer mensen zich laten vernieuwen door God, hoe meer er meedragen aan de last om het samen vol te houden onderweg naar het beloofde land.

Berichten: 4992

Dinsdag 23 Juli, Numeri 11: 31-35; Ga voor leven.

Ook aan de andere wens komt God tegemoet. Ze willen vlees eten? Ze krijgen het. In de vorm van duizenden kwartels daalt het vlees voor hen neer. Maar dan gebeurt er ineens iets. Wat, staat er niet bij. Was het een voedselvergiftiging? In elke geval is er een direct verband tussen de gulzigheid van de mensen en de plotselinge dodelijke ziekte die om zich heen grijpt. ‘De Heer ontstak in woede’, zegt de bijbelverteller opnieuw.
Met het eten van vlees moet je altijd uitkijken.
Vlees is dood dier. Pas na de zondvloed gaf God de mens toestemming vlees te eten. Meteen gaf Hij daarvoor ook een paar regels (Gen. 9: 2-6). Brood is iets heel anders. Brood is leven. Brood is gemaakt van graan dat de Schepper uit de aarde doet uitspruiten. Met het eten van brood zit je dus dichtbij het geheim van de Schepper. Net als met heerlijke salades. In Israël werd ook alleen vlees gegeten na het brengen van offers. Alleen vlees in het weekend? Moet je aan zoiets denken?
In elk geval is het voor ons wel iets om over na te denken. In deze maan gaan we maar door met barbecuen. De kipstukken worden steeds groter. Houd je toch wat in! Denk eens aan dit verhaal. En doe niet zo gulzig, eet niet zo veel, ga liever voor leven.

Berichten: 4992

Woensdag 24 Juli, Numeri 12; Zachtmoedig.

Deze opmerking over Mozes moet wel verbazing wekken. Is Mozes de meest bescheiden of meest zachtmoedige mens van heel de wereld? Zo kennen we hem nog niet. Was hij het niet die indertijd in Egypte een soort ‘klap des geloofs’ had uitgedeeld aan een Egyptenaar? En ook zijn we nog niet vergeten hoe hij in Kirot-Hattaäwa Rotterdams gezegd totaal ‘uit zijn tolerantie’ ging. Dat klopt. Als het om onrecht aan anderen gaat en om de eer van God, dan is hij geen man van nuance die overal begrip voor heeft. Maar als het om hemzelf gaat, kan Mozes heel, heel zachtmoedig zijn. Het is niet fraai wat zijn zus Mirjam samen met Aäron hem aandoet. Via een kritische opmerking over Mozes’ huwelijk proberen zij zichzelf in de leiding te werken. Heeft God alleen met Mozes gesproken? vragen ze. Wat verbeeldt hij zich wel? Hebben zij ook niet een belangrijke roeping van God?
Mozes is heel stil. Hij laat het aan God over. Die wacht niet lang met zus en broer ter verantwoording te roepen. Mirjam trekt melaats weg. En Mozes? Hij springt voor haar in de bres. Zeven dagen moet Mirjam buiten het kamp blijven. Pas als ze weer terug is, gaat men verder. Want Mozes wil niet verder zonder zijn zus. Wij hopelijk ook niet.

Berichten: 4992

Donderdag 25 Juli, Numeri 13: 1-24; Heb geloof.

Is Mozes bij voorbaat al een beetje bang dat als straks de twaalf verspierders terugkomen de een dit en de ander dat zal roepen? Met een zekere nadruk zegt hij dat ze vruchten moeten meenemen uit het land dat ze moeten gaan verkennen. Zo gebeurt het ook. Ze lopen het land door en kijken hun ogen uit. In het Eskodal snijden ze een grote duiventros af en voeren die mee op de terugweg samen met andere vruchten. Als tastbare bewijzen dat het land dat God hun beloofde, een mooi en rijk land is.
Dat is een bekende aanpak. Laat mensen eerst iets zien en iets proeven, daarna gaan ze er ook helemaal voor. Mooi. Maar om het land van God binnen te gaan, heb je vooral geloof nodig. Anders is het effect van dit soort bewijzen iets dubbels. Je hebt er ook nooit genoeg van. Je moet geloof in God en zijn belofte hebben om tekenen goed te kunnen duiden. Je moet ook niet leven bij wat je ziet, maar bij wat God jezegt en belooft.
In dat vertrouwen wil God ons overigens vaak met heel veel bewijzen bemoedigen. Leg je hand gelovig op zijn woorden – tot in de kleinste dingen kom je Hem tegen.

Berichten: 4992

Vrijdag 26 Juli, Numeri 13: 25-33; Angst maakt je klein.

Nu het naar een beslissing toe gaat, slaat de stemming ineens om. Mooie druiven en vijgen of niet, de verspieders hebben zelf geen enkele hoop dat zij in staat zullen zijn het land te veroveren. Overal wonen mensen, de steden zijn versterkt, de mensen die er wonen zijn allemaal heel lang en groot. Wat moet je tegen hen beginnen als kleingebouwde Israëlieten? Ook het land zelf mag mooi zijn, maar niet overal. Het ‘verslindt zijn inwoners’, zeggen ze, waarbij ze waarschijnlijk denken aan mogelijkheden van honger en schaarste, harde, bergachtige, dorre regio’s en vijandelijke dreigingen. Kortom: je bent er gauw dood. Er komt geen eind aan hun minpunten. Alleen Kaleb geeft een ander geluid. Hij voelt aan dat het verslag van de anderen totaal verkeerd vallen. Volgens hem kunnen ze het makkelijk aan. Is hij een beetje naïef?
De verspieders hebben geen geloof. Dat komt doordat ze zich laten leiden door angst. Door angst zie je de dingen vaak veel groter en dreigender dan ze in werkelijkheid zijn. Je tegenstander wordt steeds langer en jij steeds kleiner. Kaleb zet zijn vertrouwen simpel op God. Geloof ziet de dingen altijd weer in de juiste proporties voor God. En je beseft: wij zijn niet alleen, God is met ons.

Berichten: 4992

Zaterdag 27 Juli, Numeri 14: 1-10; Wees niet bang voor mensen.

Een mens met God is altijd in de meerderheid, zo leerde mij eens ds. J. Overduin die in Dachau gezeten had. Daarvan zijn ook Kaleb en Jozua diep doordrongen. Terwijl de mensen massaal in paniek beginnen te raken, tekeergaan tegen Mozes en zelfs overwegen een nieuwe leider te kiezen om rechtsomkeert te maken naar Egypte, zijn deze twee de enigen die hen herinneren aan de beloften van God. Het kan niet moeilijk zijn, zeggen ze, want de Heer is met ons. En als God voor ons is? Paules zegt later: Wie zal dat tegen ons zijn. Maar in dergelijke situaties zijn wij het heel vaak zelf die God in de weg staan. Met rijen van argumenten. We zijn te oud, zeggen we. We zijn jong, het heeft geen zin of het heeft nu geen zin meer. We hebben te weinig gaven, er is te veel tegenstand. En zo blijf je maar zitten en kom je nooit een stap verder.
Kaleb zegt eenvoudig: ‘Zij hebben niemand die hen beschermt en wij worden bijgestaan door de Heer.’ Wat wil je nog meer? Wees niet bang voor mensen!

Alleen Gods weg kan het doel geleiden,
zijn woord is waar en zuiver t’allen tijde.
Hij is een schild, een schuilplaats in de strijd,
voor al wie bij Hem zoekt naar veiligheid.