Dagelijkse bemoediging.

Berichten: 4992

Zondag 26 September, Hand. 21: 10-14; Bereid om te sterven.

Dat is een vreemde vertoning, daar in het huis van de evangelist Filippus in Caesarea! Verbaasd staan ze met elkaar te kijken naar die profeet Agabus, die helemaal uit Judea naar Paules toegekomen is om hem te waarschuwen. Agabus heeft de gordel, de riem van Paules genomen en hij heeft daarmee zijn eigen handen en voeten vastgebonden...En als dat is gebeurd, zegt hij tegen de omstanders: Dit zegt de Heilige Geest: De man van wie deze gordel is, zal door de Joden in Jeruzalem zo worden gebonden en uitgeleverd aan de heidenen!
Het wordt even stil in het huis van Filippus. Gespannen kijkt iedereen naar Paules, hoor je dat? Ga niet naar Jeruzalem, Paules, dat is veel te gevaarlijk! Je hoort wat Agabus zegt! Je bent gewaarschuwd door de Heilige Geest zelf. Ga niet, Paules; blijf toch hier!
Maar Paules laat zich door die goedbedoelde raad niet van de wijs brengen. Hij weet dat de verkondiging van het evangelie belangrijker is dan zijn eigen leven. Hij is bereid zijn leven daarvoor te geven! Zijn eigen veiligheid is niet het zwaarst. Paules vraagt niet om een aantal goedgewapende begeleiders. Paules denkt er niet over te vluchten voor wat hem boven het hoofd hangt. Hij is bereid om de weg te gaan die zijn Meester ging...
Wat je daarvan zeggen moet? Paules' vrienden zeggen slechts dit: De wil des Heren geschiedde! Zou het misschien nog altijd Gods wil zijn dat wij ons niet verschuilen achter veel wapens en wat moediger bereid zijn de weg te gaan die Jezus ging?

Berichten: 4992

Maandag 27 September, Hand. 23: 1-11; Opstand.

Waar je al niet een opstand over kunt krijgen...De Farizeeën en de Saduceeën maken een opstand over de opstanding!

Paules heeft het goed gezien. In het Sanhedrin, de Raad van het Joodse volk, zijn twee groepen vertegenwoordigd. Er zijn Farizeeën die wèl in de opstanding der doden geloven; en er zijn Saduceeën die grote vraagtekens zetten bij de leer van de opstanding. En nu komt aan het licht dat Paules in zijn verkondiging vooral gesproken heeft over de opstanding. Nauwelijks is dat woord gevallen, of de Farizeeën en de Saduceeën vliegen elkaar in de haren! Het is eigenlijk een vermakelijk gezicht...Opstand over de opstanding!

De ruzie loopt zelf zo hoog op, dat de overste van de Romeinen er aan te pas moet komen. Hij laat soldaten aanrukken om Paules weer terug te brengen naar de kazerne. En dan verschijnt, in de nacht, Jezus aan hem. Houd moed Paules! Zoals je hier in Jeruzalem van Mij gesproken hebt, zo zul je ook van Mij getuigen in Rome!

Dat is een bemoedigend woord voor Paules! Hij zal naar Rome gaan! Het hartje van het Romeinse Rijk! De wereldstad-bij-uitstek! Ook daar zal hij spreken over de opstanding. Hoevelen er ook tegen hem zullen opstaan, hoeveel opstand hij met dt evnagelie ook te weeg zal brengen - de verkondiging gaat door. Jezus is waarlijk opgestaan!

Berichten: 4992

Dinsdag 28 September, Hand. 26: 24-32; Wartaal.

Zodra Paules over de opstanding van Jezus begint, valt Festus hem in de rede. Je spreekt wartaal, Paules! Je hebt teveel gestudeerd!
Wartaal. Dat zeggen nog altijd veel mensen over de bijbel. De opstanding, bijv. Dat kán toch niet, zegt men dan. Dat is toch onmogelijk! Dood is dood. Wie gestorven is, kan niet meer levend worden. Elke dokter kan je dat vertellen. Natuurlijk, er wordt in de bijbel wel verteld dat Jezus is opgestaan uit de dood, maar dat moet je anders uitleggen. Dat wil niet zeggen dat Jezus echt uit het graf is gekomen.
Nee, dat wil zeggen dat de dicipelen overal het evangelie hebben doorverteld. En zodoende was het net alsof Jezus zelf overal verscheen. Door de verhalen van de dicipelen was het net alsof je Jezus zelf voor je zag. En daarom zeiden de mensen: Hij is uit de dood opgestaan! Niet écht, maar bij wijze van spreken...

Eerlijk gezegd, dat vind ik nu wartaal! Als zoveel dicipelen er over vertellen, als gezegd wordt dat vrouwen engelen hebben gezien, bij het open graf, als de apostelen getuigen dat ze Jezus zelf hebben ontmoet, waar halen wij dan het recht vandaan om dat alles wartaal te noemen? Nee, Festus: Paules is geen warhoofd die wartaal spreekt. Hier klinkt de waarheid!

Berichten: 4992

Woensdag 29 September, Hand. 17:33-44; Danken in de storm.

Twee weken lang dobberen ze nu al op het woeste water van de Middelandse Zee. Nergens is het land te bekennen. Twee weken hebben ze niets gegeten. Wie weet hoe lang het allemaal nog duren zal? De scheepslui, de gevangenen aan boord, ze weten het niet. Hoe zal dit aflopen? Hadden ze nu toch maar die vreemde gevangene, die Paules, geluisterd. Toen ze in de haven van Kreta lagen, had Paules de schipper het advies gegeven om niet door te varen naar Rome. Paules wist wat er komen zou: storm en schipbreuk. Maar wie luistert en nu naar zo'n Joodse geleerd? De stuurman zei dat het verantwoord was - en daar gingen ze. Maar nu denkt de schipper wel anders over dat advies van Paules! Zo'n storm heeft hij nog nooit beleefd!
En Paules? Staat hij nu te mopperen op die domme schipper? Zit hij ergens in een hoekje, bang voor de wind en het water? Nee, geen sprake van. Paules staat midden tussen zijn medegevangen en spoort hen aan om nu eindelijk een iets te gaan eten. Dat is goed voor jullie redding? Moet je die Paules horen! Niemand van u zal ook maar een haar van zijn hoofd gekrenkt worden! Dat is een bemoedigend bericht! De gevangenen luisteren verbaasd naar Paules. En ze kijken naar wat hij doet. Hij neemt een brood, hij dankt God voor het oog van allen, breekt het brood en begint te eten! Het is net alsof Paules zeggen wil: Vooruit mannen, de redding is nabij, zorg dat je genoeg kracht hebt om aan land te gaan!
God dank! Paules dúrft. Midden tussen de gevangenen: oproerkraaiers, messentrekkers, woestelingen, dankt hij God!
Ach, waarom niet, als je weet dat je leven in Zijn handen is?

Berichten: 4992

Woensdag 30 September, Hand. 28: 16-23; Tegenspraak.

Eindelijk - daar zit Paules. Na een lange reis is hij aangekomen in de hoofdstad van het grote Romeinse Rijk: Rome. Hij krijgt verlof om op zichzelf te wonen. Maar er wordt wel een soldaat aangewezen om hem in zijn eigen woning tw bewaken. Paules kan niet zo maar gaan en staan waar hij wil.
Na een paar dagen roept Paules de leiders van de Joden in Rome bij elkaar. Zij zijn erg benieuwd naar wat Paules zo al te vertellen heeft. Ze hebben al iets van die 'sekte'van de christenen gehoord. In elk geval hebben ze begrepen dat de leer van die zogenaamde christenen overal tegenspraak vindt.
Overal tegenspraak. Zo was het toen. En zo is het nu. Het evangelie wordt tegengesproken. In Rome. In Moskou. In Washington. In Amsterdam. Overal. Het is ook een vreemd verhaal, die geschiedenis van Jezus. Zo'n arme rabbi uit Nazaret. Gearresteerd als een oproerkraaier. Gekruisigd als een moordenaar. En dan die vreemde praatjes over Zijn opstanding uit de dood! En over Zijn hemelvaart. Je moet het maar geloven! Wie bewijst het?
Nee, de Joden vinden het evangelie maar ergelijk. En de niet-Joden, de Grieken, de Romeinen, die vinden het maar dwaasheid. Overal klinkt de tegenspraak. Toen en nu.
Maar ondanks de tegenspraak wordt het evangelie nog steeds verkondigd. Het ongelofelijke mogen wij geloven: God is mens geworden en heeft onder ons gewoond! En Zijn Rijk zal komen, het Rijk waarvan Jezus de Koning is. Dan zal alle tegenspraak verstommen, eens en voor altijd.

Berichten: 868

Heel mooi.
Sjalom
Martin

Berichten: 4992

Vrijdag 1 Oktober; Rom. 1: 8-17, Dynamiet.

Men gebruikt dat vaak voor het opblazen van bruggen of bij de sloop van een gebouw: dynamiet. Een aantal slaven, hier en daar, een druk op de knop en - daar gaat alles de lucht in! Wat een kracht!
Dat woord 'dynamiet' gebruikt Paules als hij in zijn brief aan de gemeenteleden in Rome schrijft over het evangelie. 'Ik schaam mijn voor het evangelie niet, want het is een dynamiet, een kracht van God...' Paules heeft ontdekt dat het evangelie veel veranderen kan in het meselijk leven. Het kan in korte tijd geweldig veel afbreken. Opruimen.
OWat, bijvoorbeeld? Bijgeloof. Verslavinlg aan duistere machten. Ziekte. Zonde. Dood. Jezus heeft het laten zien toen Hij op aarde was. De apostelen kregen de kracht om iets daarvan te tonen, tot over de grenzen van Israël heen. Tijdens de zendingsreizen van Paules bleek het telkens weer: het evangelie doet iets, breekt muren af, muren van bij geloof in goden die niet bestaan, muren van verslaving aan duivelse krachten.
Zo werkt het evangelie nog altijd. Als dynamiet. Wie werkelijk Jezus volgt in het leven van alledag, ontdekt dat scheve verhoudingen worden opgeruimd, ruzies en familievetes. Die ontdekt dat je niet langer verslaafd behoeft te zijn, waaraan dan ook. Jezus ruimt op. Zijn woord is als dynamiet!

Berichten: 4992

Zaterdag 2 Oktober; Rom. 2: 1-11, Vergelding.

Ik zal het je betaald zetten! Die uitroep kun je nog al eens horen. OP het schoolplein. In de kantine van de fabriek. In de wereld van politici en militairen. Wraak! Vergelding! Oog om oog, tand om tand! Ik zal je krijgen, wacht maar!
Nu dacht ik, eerlijk gezegd dat God anders was. Ik dacht dat Hij liefde was en vol van genade en vergeving. Ik dacht dat eenmaal alle dingen nieuw zouden zijn, in orde: een paradijs. Maar nu ik lees ik in die brief van Paules aan de gemeente in Rome schrijft, dat God ieder vergelden zal naar zijn werken. Wie goed doet, ontvangt het eeuwige leven. Maar wie ongehoorzaam en onrechvaardig is, zal kennis maken met Gods toorn!
Wie de bijbel kent, weet wel dat dit niet de enige plaats is, waar zo duidelijk gesproken wordt over leven en dood, hemel en hel, vrijspraak en veroordeling. De gelijkenissen van Jezus staan er ook vol van. En in het Oude Testament weten ook de profetener ove rmee te praten. God is liefde. Ja zeker. Maar Zijn liefde heeft een grens. God laat het onrecht niet eindeloos voortwoekeren op aarde. Hij geeft Zijn wereld niet over aan de chaos van geweld en terreur. Hij maakt scheiding tussen goed en kwaad, liefde en haat, goede werken en vroom gepraat.
Als je dat goed tot je door laat dringen, zou je er bang van kunnen worden. God oordeelt mijn leven! En misschien is er ook wel een reden om daar bang voor te zijn. Maar veel méér is deze gedachte een bemoediging voor allen die verlangen naar gerechtigheid. Gods toorn is de achterkant van Zijn liefde!

Berichten: 4992

Zondag 3 Oktober; Rom. 3: 21-31, Gaaf.

Niemand is rechtvaardig, zo schrijft Paules in zijn brief. Niemand is er die goed doet.
Nou, Paules, is dat niet een beetje overdreven? Er zijn toch altijd wel aardige, fatsoenlijke mensen die goede dingen doen. Wat bedoel je eigenlijk met dat woord 'gerechtvaardigd'?
Het woord 'rechtvaardig' duidt in de bijbel aan dat iemand volkomen oprecht is. Hetzelfde woord wordt ook wel gebruikt voor een vrucht die binnen en van buiten gaaf is. Een rotte appel is niet 'rechtvaardig', niet gaaf, niet volkomen goed. Zo gebruikt ook Paules hier het woord. Er is niemand die volkomen, voor 100 procent, goed is. Er zijn wel aardige, vriendelijke mensen die netjes leven, maar volmaakt goed is niemand. Niemand is rechtvaardig, niet één. Ook al doe je nog zo je best, ook al houd je je zo goed mogelijk aan de geboden, het lukt je nooit om volkomen zo te zijn als God wil.
Wie daarover nadenkt, zou er wanhopig van kunnen worden. Hoe moet dat? Want God wil toch dat wij rechtvaardig zijn! Hoe moet dat dan?
Paules heeft een antwoord op die vraag gevonden. 'Wij zijn van oordeel dat de mens door geloof gerechtvaardigd wordt, zonder werken der wet.' Jezus is niet voor niets op deze wereld gekomen. Hij is dié Rechtvaardige, de Mens zoals God doe bedoelde. En Hij heeft gezegd: 'Wie in Mij g eloofd, die heeft het eeuwige leven!' Alleen door het geloof in Hem ben ik een kind van het licht, alleen door te geloven dat Hij gedaan heeft wat ik niet kon doen. Al ben ik nog zo 'rot'- Christus zegt God: Jij bent gaaf!

Berichten: 4992

Maandag 4 Oktober; Rom. 4: 16-25, Hoopvol leven.

Dat is eigenlijk geloven: hoopvol leven. Kijk maar naar Abraham, zo schrijft Paules in zijn brief aan de Romeinen. Abraham had niet wat Israë"l kater had geboden: de wet, de geboden van God, zwart op wit, in stenen tafelen gegrift. Abraham had niet veel meer dan een belofte. Hij had een stem gehoord: Ga uit je land: ga daar waar Ik je wijzen zal. Ik zal je tot een groot volk maken!
En daar ging Abraham. Voorlopig wees er nog niets op dat Gods beloften in vervulling zouden gaan. In het beloofde land heerste hongersnood. En Sara, zijn vrouw bleek onvruchtbaar. Kinderen kregen ze niet. Maar Abraham bleef hopen, bleef geloven dat God zou doen wat Hij zei. En dat geloof, zo schrijft Paules, wordt Abraham 'tot gerechtigheid' gerekend. Niet omdat Abraham zo'n onberispelijk herdersvorst is, niet omdat hij nooit iets verkeerds zegt of doet, maar alleen omdat hij dwars door alles heen vast houdt aan Gods beloften, dáárom heet Abraham een rechtvaardige. Nog voordat hij besneden wordt, nog voordat hij de wet vervullen kan, is hij al rechtvaardig. Door het geloof alleen.
Natuurlijk klinkt dit alles in de oren van de Joden in de stad Rome zeer vreemd. Wat Paules zegt is schokkend! Niemand kan toch rechtvaardig worden zonder de wet? Ja, zegt Paules, dat kan. Joden en heidenen, door het geloof alleen zegt God tegen ons leven: het is goed! Dát is het evangelie, zoals de Jood Paules het verstaan heeft. Die boodschap heeft zijn leven vernieuwd. En in diezelfde boodschap heeft zijn leven vernieuwd. En in diezelfde hoopvolle levenshouding mogen wij ook staan. Een bekend theoloog zei het zo: Het evangelie zegt niet dat slechte mensen goede mensen worden, maar dat God goed is voor slechte mensen!

Berichten: 4992

Dinsdag 5 Oktober, Rom. 5: 1-11; Volharding.

Soms zie je op de rivier zo'n dapper binnenvaartschip optornen regen de stroom. Het water spat aan bakboord en aan struurboord hoog op. 'De Volharding', zie je dan wel eens op zo'n schip staan. Een goede naam voor z'n boot! Volharden, tegen de stroom in! Koers zetten naar de haven! Geen wind, geen golfslag kan het schip tegenhouden.
Paules kan over die tegenstroom meepraten. Niet alleen over de genade van Jezus Christus kan hij boeken volschrijven. Ook over de tegenslagen die hij ondervonden heeft over op zijn zendingsreizen. Maar daarover schrijft de apostel niet negatief. Integendeel. Hij geeft hoog op over de vrede met God, maar hij is ook dankbaar voor de verdrukkingendie hij ondervonden heeft. Waarom? Omdat de verdrukking volharding uitwerkt.
Dat is toch wel vreemd, goedbeschouwd. Iemand die blij is met tegenslagen! Hoe kun je daar nu dankbaar voor zijn? Toch beleeft Paules het zo. Juist door de tegenwindm de tegenwerking en de tegenslagen heeft hij extra kracht gekregen om het vol te houden. Het is net alsof hij juist door die tegenstroom des te beter begrijpt: nu komt het erop aan! Volhouden, Paules! Koers zetten naar het einddoel! Laat ze maar praten, aan bakboord en aan stuurboord, links en rechts. Ga jij maar recht op het doel af: de verkondiging van het Koninkrijk van God!
Het is met ons geloof net als met onze spieren. Hoe meer je die gebruikt, des te sterker worden ze. Het is nog niet zo erg om die tegenslagen te ondervinden, uitgelachen te worden, pijn te lijden. Misschien zou je het juist zónder dal alles niet volhouden....

Berichten: 4992

6 Oktober, Rom. 6: 1-14; Begraven in de doop.

Eigenlijk is het jammer dat in de meeste kerken de doop wordt bediend met maar heel weining water. Dopen betekent tenslotte: indompelen, kopje-onder laten gaan. Denk maar aan Johannes de Doper. Hij dompelde de mensen in de Jordaan. Ze werden gereinigd, van top tot teen. Dat is de betekenis van de doop: de afwassing van de zonden. Maar ook: de dood van de oude mens en de opstanding van de nieuwe. Gedoopt worden is eigenlijk: ondergaan, verdrinken, begraven worden in het water.
Zo schrijft Paules over de doop. Hij wil de gemeenteleden in Rome duidelijk maken dat zij na hun doop nieuwe mensen zijn geworden. Wie met Christus leeft is opnieuw geboren, een nieuw mens. Het oude is voorbijgegaan. Het nieuwe is gekomen. Weg met de oude goden, de oude tradities, het oude bijgeloof! Dat is nu voorbij, verdwenen, gestorven en begraven. Daar is de doop een teken van.
Zo gezien is die feestelijke doopdienst in de kerk tegelijkertijd een rouwdienst. Van harte gecondoleerd, kun je tegen de dopelingen zeggen. Je oude mens is gestorven en begraven. Maar daar behoeft niemand om te treuren. Integendeel. Dat is juist een reden tot vreugde! Ik ben geen slaaf meer van de zonde, ik zit vast aan de dood! In Christus ben ik opgestaan tot een nieuw leven!
Dát, zo schrijft Paules, moet nu voor u vaststaan. Daar moet u niet aan twijfelen! U bent dood voor de zonde, maar levend voor God in Christus Jezus! Uw zonden verleden - zand erover! Het is begraven, eens en voor altijd! Zo zou je de doop kunnen noemen: een vrolijke begrafenis!

Berichten: 4992

Donderdag 7 Oktober 2010, Rom. 7: 13-26; Ik, ellendig mens.

Het is net alsof Paules zichzelf uitscheldt: Ik, ellendig mens! Hoe komt Paules er toe om zo te keer te gaan tegen zichzelf? Paules heeft ontdekt dat hij door twee krachten wordt beheerst. Die twee krachten voeren oorlog in hem. Ze gaan tegen elkaar in. Paules zegt: Mijn leven is één gevecht. Het goede dat ik wil doen, dat doe ik niet. En het kwade dat ik niet wil doen, dat doe ik juist! Altijd weer lig ik met mijzelf overhoop. Ik weet heel goed dat ik sommige dingen niet moet doen, maar ik doe ze toch , tegen mijn zin. En er zijn ook dingen waarvan ik weet dat ik ze zou moeten doen, en die doe ik juist niet. Wat ben ik toch een ellendeling!Die twee krachten noemt Paules twee wetten. De ene wet is de wet van God. De andere wet is de wet van de zonde. Paules noemt die krachten ‘wetten’ omdat ze allebei tegen hem zeggen: dat moet je doen! Het verschil is alleen dat Gods wet hem vraagt het goede te doen, terwijl de wet van de zonde hem aanspoort om het kwade te doen. Paules voelt zich eigenlijk een krijgsgevangene van die wet van de zonde. Hij hoort eigenlijk bij het Rijk van het Licht. Maar de vijand, de duisternis, maakt hem krijgsgevangene. En zo wordt Paules heen en weer geslingerd. Hij komt maar niet tot rust. Hoe kan hij ooit ontsnappen aam die strijd? Zo kan het toch niet eeuwig duren…
Gelukkig! Paules weet: er is een uitweg! God zij dank: door Jezus Christus is er bevrijding! Hij heeft de vijand overwonnen! Ook al word je steeds aangevallen door die wet van de zonde, door Jezusm die de wet van God heeft vervuld, mag je leven als een vrij mens!

Berichten: 4992

Vrijdag 8 Oktober, Rom 8: 1-11; In Christus Jezus zijn.

Als je een nieuwe auto koopt, moet je niet vergeten de auto te verzekeren! Stel je voor dat je auto niet verzekerd is en je krijgt een ongeluk…Auto Total loss – en de schade is onbetaalbaar! Zo spreekt Jezus en over hen die ‘in Jezus Christus’ zijn. Wie niet ‘in Christus’ is, wordt veroordeeld. Buiten Jezus lijk je ‘schade aan je ziel’. Maar er is geen veroordeling voor hen die in Christus Jezus zijn! Ook al maak je brokken, ook al ga je soms te veel naar rechts of te veel naar links, ook al verdwaal je onderweg of je komt in botsing – wie in Christus Jezus is wordt niet veroordeeld! Wie in Christus Jezus is, die is verzekerd dat noch heden noch toekomst, noch dood noch leven ons kan scheiden van de liefde van God. Betekent dat nu, dat je er dan maar op los kunt leven? Dat zou een vreemde gedachte zijn! Ook al is een automobilist verzekerd, de verkeersregels gelden ook voor hem! Huist degene die in Christus Jezus is, juist wie staat in vrijheid van Gods kinderen, krijgt een open oor en een open oog voor Gods geboden. Dat bedoelt Paules als hij spreekt over het leven door de Geest. Wie werkelijk door het geloof met Christus is verbonden, die ontvangt de Geest. En die Geest van Jezus maakt ons wegwijs, doet ons voorzichtig en zorgvuldig leven. De Geest brengt ons tot rust en brvrijdt ons van ons jagen en jakkeren, juist omdat er geen veroordeling is voor hen die in Christus Jezus zijn!

Berichten: 4992

Zaterdag 9 Oktober, Rom. 8: 18-26; Moeder aarde.

Moeder aarde is in verwachting. De schepping wacht op de geboorte van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde.
Een vrouw die in verwachting is, heeft het niet gemakkelijk. Het werken gaat steeds moeilijker, het lopen zwaarder, het zitten is niet zo lang meer vol te houden…
Zo is het met de schepping, zegt Paules. Moeder aarde is in verwachting. Aan alle kanten zie je hoe moeilijk het leven is. Er wordt wat geleden aan pijn, aan honger, en dorst, aan verdriet. Het lijkt wel alsof het steeds moeilijker wordt om op aarde te leven. Er is steeds meer spanning en dreiging van oorlogsgeweld, van verwoesting en vernietiging. De schepping kreunt aan alle kanten.
Nu is dat op zichzelf verschrikkelijk. Maar Paules zet dat alles in een ander licht. Hij zegt: Die kreunende schepping kun je vergelijken met een zwangere vrouw, een aanstaande moeder. Zij heeft het steeds zwaarder. Zij heeft het wel moeilijk en naar mate de geboorte dichterbij komt, wordt het steeds zwaarder. Maar wees niet ongerust, het hoort erbij, straks is de pijn vergeten en het leed geleden! Het is bijna zover! Zij die de Geest ontvangen hebben, de discipelen van Christus, zuchten met de schepping mee! Kom, Here Jezus! Ja, kom spoedig! Laat die nieuwe hemel en die nieuwe aarde worden geboren! Laat aan het Licht komen wie de kinderen van Uw Koninkrijk in deze wereld zijn!

Berichten: 4992

Zondag 10 Oktober 2010, Rom. 8: 31-39; Meer dan overwinnaars.

Bij een wedstrijd hoor je soms de supporters op de tribune roepen, na afloop: We hebben gewonnen, we hebben gewonnen! Dol van vreugde vallen ze elkaar om de hals…
Goedbeschouwd is dat wel wat vreemd. Die mensen aan de zijlijn hebben niet meegespeeld. Hoe kunnen zij nu zeggen: Wij hebben gewonnen? Ze hebben er alleen maar naar zitten kijken…De spelers, die hebben het zwaar gehad, die hebben gevochten en de overwinning behaald!
Zo is dit woord van Paules ook een vreemd gezegde. ‘Wij zijn meer dan overwinnaars….’ Paules, hoe kom je erbij? Je ziet toch hoe de gemeente wordt vervolgd? Je spreekt toch zelf van verdrukking en benauwdheid, van gevaar en zwaard? Christenen worden opgepakt, veroordeeld, ter dood gebracht. Hoe kun je dan zeggen: We zijn meer dan overwinnaars?
Het geheim van Paules’woord is verscholen in de woorden die volgen. ‘Wij zijn meer dan overwinnaars door Hem die ons heeft liefgehad.’ Het is net als met die supporters op de tribune. Niet de christenen behalen de overwinning. Niet wij zijn van die geestelijke krachtpatsers. Integendeel! Maar Christus zelf is het veld ingegaan, de woestijn in, de verzoeking tegemoet. Hij is de aanval niet uit de weg gegaan. En Hij heeft, dwars door de dood heen, overwonnen! Dat is de reden van Paules’ uitroep! Wij, mensen-aan-de-kant, wij mogen roepen: Meer dan overwinnaars zijn we, niet omdat wij zo sterk zijn, maar door Hem die ons liefhebt!

Berichten: 4992

Maandag 11 Oktober, Rom. 11: 13-24; Over hakken en takken

Er is in de gemeente van Rome heel wat gehakketak over Israël. Die oude joodse gebruiken en wetten, moeten die nu in acht genomen worden of is dat allemaal niet meer nodig? Daarover wordt druk gesproken. Het gevaar dreigt dat de ene partij zich boven de andere partij, vanwege de gedachte: wij hebben het bij het goede eind; zoals wij het doen, zo wil God het. Paules waarschuwd sterk tegen deze houding. Hij vergelijkt de gemeenteleden met de takken van een boom. Het volk Israël is een edele olijf; de heidenen vergelijkt Paules met een wilde olijfboom. God heeft van die eerste, die edele boom, takken afgehakt. Door hun ongeloof hebben vele Joden zich buiten het Koninkrijk van God geplaatst. Ondertussen zijn er echter vele heidenen tot geloof gekomen. Die zijn, zo zegt Paules, als wilde takken geënt op die edele boom.
Soms zie je wel eens boom die eigenlijk uit twee delen bestaat; je ziet het aan de bloesem: de twee kleuren duiden er op dat er een tak van een andere boom is geënt.
Zo’n boom is nu het Rijk van God. Het is een boom met oorspronkelijke, Joodse takken. Maar er zitten ook andere takken aan, van heidende kom-af. En nu waarschuwt Paules: Weest niet hoogmoedig! God kan opnieuw afhakken en enten! Hij is de Landman. Elke rank die geen vrucht draagt, die neemt Hij weg. En elke die welvrucht draagt, die snoeit Hij opdat zij meer vrucht drage.

Berichten: 4992

Dinsdag 12 Oktober, Rom. 12; 9-21; Het kwade overwinnen.

Dat wil natuurlijk iedereen: het kwaad overwinnen. Daar hebbenn we veel voor over! Desnoods ons leven. Denk maar aan wat in oorlogen gebeurt. Duizenden, jonge mensen vooral, offeren hun leven op in de hoop dat zo het kwaad overwonnen kan worden.
Aan welke methode denkt Paules, als hij schrijft: Overwin het kwade? Zijn advies luidt: Overwin het kwade door het goede! Is dat niet een beetje naïef? Paules hamert nog al op dat aambeeld: Zegent wie u vervolgen en vervloekt niet! Vergeldt niemand kwaad met kwaad! Wraakt uzelf niet! Indien uw vijand honger heeft, geef hem te eten! Is dat niet een beetje kinderlijk? Kun je daar in deze keiharde wereld wel wat mee beginnen?
Ik geef toe: erg voor de hand liggend is deze methode niet. Wij hebben allemaal de neiging om het anders te doen: wij gaan liever het geweld met geweld te lijf. Maar de methode, de weg van het evangelie is een andere weg. De weg die Jezus kiest is de weg van het kruis.
Zegt nu niet te snel: daar schiet je toch niets mee op? Kijk maar Pasen! De dood is overwonnen! De angel is uit het kwaad gehaald! Juist de liefde van Christus brengt mensen tot verandering., tot bekering. Juist Zijn barmhartigheid maakte Zacheüs een ander mens! Het kwaad wordt niet door kwaad overwonnen. Daar wordt ten diepste niets door opgelost. Het is aan God voorbehouden om het kwaad te wreken. Wij hebben genoeg aan Zijn gebod: Overwin het kwade door het goede

Berichten: 4992

Woensdag 13 Oktober, Rom. 11: 25-36; Ondoorgrondelijk
Zo hier en daar kom je ze nog wel eens tegen: putten, zo diep, dat je de bodem niet kunt zien. Als je een steen erin laat vallen, moet je heel lang wachten totdat je het geluid van opspattend water hoort. Wat een diepte!
Paules heeft in zijn brief aan de Romeinen drie hoofdstukken lang zijn best gedaan om uit te leggen dat God Zijn volk Israël niet verstoten heeft. Dat moet Paules heel nadrukkelijk zeggen, want er zijn christenen die dat beweren. Door hun ongeloof zouden de Joden hun afspraak op Gods beloften verloren hebben! De kerk, de gemeente van Jezus Christus zou het nieuwe Israël zijn. En alles wat in het Oude Testament over Israël stond, zou nu gelden van de gemeente. Niets daarvan, zegt Paules/ Ondanks al Israëls ongeloof blijft dit Gods volk! De gemeente van Christus moet niet vergeten dat haar geloof min of meer te danken is aan het ongeloof van Israël! Zodoende is de verkondiging uitgewaaierd over heel de wereld. En zou God niet machtig zijn om eens het volk Israël opnieuw te betrekken bij Zijn Koninkrijk? Hij laat niet los wat Zijn hand begon!
Meer kan Paules er niet over zeggen. Hij kan nu niets meer anders doen dan uitbarsten in een loflied. ‘O diepte van rijkdom, van wijsheid en van kennis Gods, hoe ondoorgrondelijk zijn Zijn beschikkingen en hoe onnaspeurlijk Zijn wegen!’
Steeds als je over God praat, is het alsof je in een bijna bodemloze put kijkt. Je denkt: nú komt er een eind aan Zijn geduld. Maar Zijn liefde reikt hoger en Zijn trouw gaat dieper dan wij ooit kunnen vermoeden!

Berichten: 4992

Donderdag 14 Oktober, Rom. 13: 1-7; In Rijksdienst.

Daar is al heel wat over te doen geweest, over dit stukje uit de bijbel! Wat bedoelt Paules hier nu precies? De overheid is dienaresse van God, zegt hij. Maar wat houdt dat nu in? Is elke regering daarom door God zelf geïnstalleerd? Geeft Hij aan elk legeer Zijn zegen?
Eén ding wordt duidelijk: Paules heeft geen behoefte om de gemeente in Rome op te roepen tot revolutie, tot een staatsomwenteling. En dat, terwijl er toch heus wel wat op de keizerlijke regering aan te merken was! Nee, van revolutie is geen sprake. Integendeel: Paules vermaant de overheidsdienaren te beschouwen als door Gods gezonden ordebewakers. De politie? Gods beste vriend! En daarom moet iedereen ontzag hebben voor het zwaard dat zij draagt, de politieknuppel, bij wijze van spreken. En ook is er geen reden om belasting in te houden vanwege het politieoptreden, integendeel! De samenleving mag dankbaar gebruikmaken van deze ordehandhaving!
Bij zulke gedachten doen we er overigens goed aan te bedenken dat Paules hier niet spreekt over de overheid die zich als een beest gedraagt! Op grond van Romeinen 13 kun je toch moeilijk elke regering gehoorzaam zijn! Het gebod van God weegt altijd zwaarder! Eén overheid staat boven alle overheden. Eén Koning regeert alle koningen op aarde! Eén zwaard is scherper dan alle zwaarden die op aarde worden gehandhanteerd: het Woord van God. En daarom is steeds weer de vraag of onze overheid dienen wil met het ook op Zijn Koninkrijk!

Berichten: 4992

Vrijdag 15 Oktober, Rom 13: 8-14; De wapenen van het Licht.

Het is net alsof Paules nog nadenkt over wat hij aan het begin van hoofstuk 13 geschreven heeft over de overheid. De overheid draagt het zwaard niet tevergeefs, niet zo maar, voor de show. Zo moeten nu ook de christenen in Rome zich wapenen. Nee, niet met de zwaarden, om de politie te verbeteren. De christenen in Rome moeten zich wapenen met het licht! Zij moeten ervoor zorgen zo te leven dat de politie aan hen geen boodschap heeft! Paules roept de gemeente op tot een geestelijke strijd. Zoals je ’s morgens vroeg je pyama uittrekt en je kleren aandoet, zo moeten wij de werken van de duisternis afleggen en de wapenen van het licht aandoen. De nacht is voorbij! De dag is voorbij! De dag is op handen! Maar al te vaak zijn ook christenen nachtbrakers. Mensen van de duisternis. Soms losbandig. Soms stomdronken. Agressief. Daar moet je mee ophouden, zegt Paules. Wordt wakker, wordt nuchter, komt tot bezinning! Legt af de werken van de duisternis en doet aan de wapenen van het licht! Dat alles wordt samengevat in dat ene woord, dat we op elke bladzijde van de bijbel tegenkomen: liefde. De liefde is de vervulling van de wet. Alle geboden lopen daarop uit. Alle geboden lopen daarop uit. Alles staat in het teken van de liefde tot de naaste. God wil niets anders dan dat mensen van elkaar houden en elkaar geen pijn doen. Wie in het donker leeft, doet zichzelf pijn. Misschien niet direct, maar wel op den duur. Voor je het weet ben je een prooi van ik-weet-niet-welke verslaving, een krijgsgevangene van de nacht. En daarom: doe aan de wapenen van het Licht!

Berichten: 4992

Zaterdag 16 Oktober, Rom. 14; 13-23; Opbouwen.

Samen bouwen – dat is een moeilijk werk. Iets alleen doen is veel gemakkelijk. Dat gaat vlugger en soms ook beter. Maar, er zijn dingen die je onmogelijk alleen kunt doen. Dan heb je elkaar gewoon nodig. Bouw maar eens een groot huis, een tempel, helemaal alleen. Dat is haast onbegonnen werk. Zo’n huis, zo’n tempel, is de gemeente van Jezus Christus. Paules vergelijkt de kerk met een bouwwerk. Samen bouwen we de gemeente op. Niet om daar zelf behaaglijk in te kunnen wonen. Nee, de bedoeling van ons bouwwerk is, dat er straks een tempel zal zijn waarin God wordt gediend! Dat is het doel van de gemeente: zó te leven, dat mensen God verheerlijken! Paules is echter bang dat de bouwlieden in Rome het werk zullen neerleggen. Of zoveel ruzie maken dat het werk blijft liggen. Iedereen heeft zo’n eigen bouwplan. De gelovige Joden willen anders bouwen dan de bekeerde heidenen. De één zegt: je moet je houden aan de spijswetten. Het vlees dat aan de afgoden is gewijd, mag je niet opeten. Onzin, zegt een ander. Met die wetten hebben wij niets te maken en afgoden bestaan niet! Wat is het advies van Paules? Twee huizen bouwen? Geen sprake van! Elkaar niet langer veroordelen! Elkaar niet langer ergeren en aanstoot geven! Elkaar de ruimte geven! Najagen wat de vrede en de onderlinge opbouw bevordert! Samen bouwen – in Jezus’ Naam!

Berichten: 4992

Zondag 17 oktober, Rom. 15: 1-17; Aanvallen en aanvaarden.

De ander aanvaarden-dat is gemakkelijk gezegd, maar nog niet zo eenvoudig om te doen! Aanvállen, dat gaat ons gemakkelijk af… Wat zou in de kerk meer gebeuren: aanvaarden of aanvallen? Ik ben, dat het eerste, het aanvaarden, het verliest van het tweede, het aanvallen. Steeds weer hoor je er over, lees je ervan. Christenen vallen elkaar aan! En waarom? Omdat ze de ander te horizontaal vinden, of te verticaal. Te veel op de naaste gericht, of te veel op het eigen zieleheil. Christenen vallen elkaar aan, omdat ze vinden dat de ander te vlug zingt, of te langzaam. Omdat ze vinden dat elke vernieuwing uit den boze is, of omdat ze vinden dat tradities uit de duivel zijn. Omdat ze vinden dat de ander te tolerant is, of omdat ze vinden dat de ander te streng, te strak, te star is. Soms lijkt het wel oorlog in de kerk. Groepen vallen elkaar aan. Familieleden vallen elkaar aan. Echtgenoten vallen elkaar aan, kinderen, buren.
Paules wijst een andere weg. Aanvaardt elkander, zoals ook Christus ons aanvaard heeft tot heerlijkheid van God! Niet aanvállen, is zijn boodschap. Maar aanváárden! Niet altijd gelijk willen krijgen, ook al heb je misschien gelijk. Niet altijd het zó keren en wenden dat het voor jou gunstig uitkomt. Niet jezelf behagen, maar proberen het elkaar naar de zin te maken! Om zo samen te kunnen bouwen aan Gods tempel, maar proberen het elkaar naar de zin te maken! Om zo samen te kunnen bouwen aan Gods tempel, tot Zijn eer! Dát is liefde: niet aanvallen, maar aanvaarden!

Berichten: 4992

Maandag 18 Oktober, 1 Kor. 1: 4-17; Leuzen.

Wie verzint een leus? Die vraag komt je nog al eens tegen in prijsvragen, op reclamefolders en in advertenties in de krant. Een bedrijf of een winkel vraagt dan om een pakkende slagzin, een klinkende leus, goed genoeg om het een of andere produkt aan te prijzen. Wie verzint een leuk? De leukste inzending wordt belood!
In de gemeente van Korinte hebben de gemeenteleden ook leuzen verzonnen. Leuzen voor hun eigen ‘winkeltje’ in de kerk. Ze zijn verdeeld over verschillende groepen. Elke groep die zich de Paules-groep noemt. Maar je hebt ook ‘fans’ van een zekere Apollos. En anderen houden het op Petrus, die ook wel Cephas wordt genoemd. En dan zijn er ook nog christenen die met hun medebroeders en zusters weinig te maken willen hebben onder het motto: wij zijn van Christus!
Dat laatste klinkt heel goed! Je zou bijna zeggen: dat is de beste partij! Toch proef je uit de woorden van Paules dat zij die zich op Christus beroepen, en niets met andere partijen te maken willen hebben, net zo goed een brijdrage kunnen leveren aan de verdeeldheid van de gemeente! Het gaat er de apostel om dat men niet langer leuzen hanteren zal, welke dan ook! Weest vast aaneengesloten! Eén van zin en één van gevoelens. Aan al die leuzen hebben we in de kerk niets! De gemeente van Christus is toch geen markt, geen koopcentrum waar ieder zijn eigen winkel heeft?

Berichten: 4992

Dinsdag 18 Oktober 1 Kor 3: 1-9; Gods Akker.

Dat is werk van de apostelen: zij laten Gods water over Gods akker lopen. Meer niet! Paules kan niet zorgen voor de groei. Apollos ook niet. Geen enkele predikant kan ervoor zorgen dat de gemeente vrucht draagt. Dat kan God alleen. En daarom, zo zegt Paules, daarom zijn voorgangrs geen voorzitters van partijen, maar tuinlieden, planters en gieters in Gods wijngaard. Iedereen heeft zo z’n eigen gaven. De één kan goed leiding geven, de ander goed preken, een derde heeft de gave om goed te kunnen luisteren naar problemen van mensen. Maar niemand kan ervoor zorgen dat er vrucht groeit. Dat is Gods eigen werk. Een prachtig beeld is dat: de gemeente is Gods akker. In deze tijd van het jaar liggen de akkers er kaal bij. Het koren, de maïs is er af. Omgeploegd liggen de akkers grauw en zwart in de herfstregen. Maar: de boeren zitten niet stil! Er wordt opnieuw gezaaid, gepoot, gepland. Misschien duurt het nog een hele tijd voordat er iets groens boven de aarde komt. Maar een goede boer heeft geduld. Een goede boer weet van wachten. Alles heeft zijn tijd. Zo ligt de gemeente van Christus onder Gods open hemel: Zij akker. De apostelen hebben het evangelie gezaaid, de zendelingen hebben het uitgestrooid en de voorgangers in de gemeente die onstonden hebben het zaad natgehouden, zodat het kon ontkiemen. Nu is de vraag alleen nog: zal Jezus vrucht vinden, als Hij komt?

Berichten: 4992

Woensdag 20 Oktober, 1 Kor. 3: 10-17; Geen ander fundament.

Dat gebeurt nog wel eens met een oud gebouw: het wordt gesloopt tot de grond toe. Alleem het fundament, dat blijft liggen. En op dat oude fundament wordt een nieuw huis gebouwd!
Zo is het ook met de gemeente van Christus, zegt Paules. Met verschillende materialen wordt er gebouwd. Je hebt voorgangers, predikanten, gemeenteleden, die het niet zo nauw nemen. Ze maken het zich gemakkelijk en gebruiken niet erg stevig materiaal: hout hooi, stro. Anderen zijn serieuzer bezig. Zij bouwen de gemeente op, zij bouwen elkaar en zichzelf op in het geloof. Goud, zilver en kostbaar gesteente komt er aan te pas. Prachtig! Dat zijn zogezegd: goede werken!
Maar zo zegd de apostel, hoe er nu ook gebouwd wordt, goed of slecht, met welk materiaal dan ook, een ander fundament kan niemand leggen. Dat hoeft ook niet! De kerk rust op het woord en het werk van Jezus Christus. Hij is de vaste grond, het goede fundament!
Straks zal God zelf beoordelen wat ieders werk waard is. Het vuur van het oordeel zal het slechte materiaal verteren, maar het goede in stand houden. Gelukkig: de slechte bouwers worden zelf behouden – niet vanwege hun goede werken, maar omdat zij, hoe gebrekkig dan ook, bouwden op het goede fundament!

Berichten: 4992

Donderdag 21 oktober, 1 Kor. 6: 1-11; Te kort.

Dat ligt ons niet zo erg minder krijgen dan een ander. We zijn voor een een eerlijker verdeling! En als een ander meer krijgt, voelen we ons algauw achtergesteld.
In de gemeente van Korinthe is dat ook zo. Er zijn nogal wat gemeenteleden die zich achtergesteld voelen. Ze vinden dat ze gelijk hébben, maar ze krijgen geen gelijk! En dat nemen ze niet! Ze zoeken het hoger op, ze gaan naar de rechtbank! Wat denken die andere wel? Ze zullen ze mores leren! Zo gaan de broeders en zusters in deze gemeente met elkaar om! Paules wordt er verdrietig van. Hij is er tegelijk ook boos over. Zo doe je dat toch niet! Als je een meningsverschil hebt, ga je toch niet naar de rechtbank? Dan zijn er toch ouderlingen of wijze gemeenteleden die een uitspraak kunnen doen! Je gaat toch niet de vuile was niet buiten hangen? En als het erop aankomt: waarom zou je niet liever onrecht lijden dan de zaak uitvechten tot het bittere eind? Waarom laten jullie je niet liever te kort doen?
Te kort. Op die weg is Jezus ons voorgegaan. Hij stond niet op Zijn strepen. Hij is wel tot het bittere einde gegaan, maar niet om gelijk te hebben. Hij heeft willens en wetens aan het kortste eind getrokken. Hij is voor der rechter gedaagd, aangeklaagd, veroordeeld en gekruisigd. Maar Zijn kortste eind bleek het langste te zijn! En dat in dat Paaslicht wandelt nu ook de gemeente! Gedoopt, gewassen, geheiligd, gerechtvaardigd. En als God je gerechtvaardigd heeft, dan kun je heel wat onrechtvaardigheid verdragen…

Berichten: 4992

Vrijdag 22 Oktober, 1 Kor; 6:12-20; Gekocht en betaald.

Op de markt staat een lange rij slaven. Vandaag worden ze verkocht. Kopers lopen langs de rij, keuren de slaven, onderhandelen over de prijs. De portemonnee gaat open, de slaaf is verkocht. De prijs is betaald. Nu heeft de slaaf een nieuwe eigenaar. Voortaan zal hij naar zijn nieuwe baas moeten luisteren en hem gehoorzaam zijn.
Dat beeld kennen de gemeenteleden in de stad Korinte. Velen van hen zijn bovendien zelf slaaf! Maar nu hebben zij het evangelie gehoord: Jezus bevrijdt! Wie knecht was, wordt koning! De wet, is vervuld, alles is volbracht. Wel nu, zo denken sommigen wat houdt ons dan nog tegen? Vrijheid, blijheid! Nu onze ziel is bevrijd, doet het er niet meer toe hoe wij met ons lichaam omgaan. Wie geestelijk vrij is, kan bij voorbeeld best met een prostituée, een hoer contact hebben. Wat je met je lichaam doet is toch niet van belang…
Daar komt Paules tegenop! Jezus heeft ons bevrijd, zeker! Maar niet alleen onze geest, ook ons lichaam! Hij heeft ons losgekocht op de wereldmarkt. We zijn geen slaven meer! We zijn in dienst van een andere eigenaar: Jezus Christus. Hem zullen we nu gehoorzaam zijn. Hij heeft ons vrijgekocht. Hij heeft voor ons betaald. Niet alleen voor onze ziel, maar ook voor ons lichaam. We zijn van Hem totaal!
Wie dat beseft, praat niet alleen de seksualiteit en het menselijk lichaam alsof dat iets minderwaardigs zou zijn. Integendeel! Ook met ons lichaam zijn we geroepen God te verheerlijken. Christus heeft niet voor niets ons gekocht en betaald.

Berichten: 4992

Zaterdag 23 oktober, 1 Kor. 9: 19-27; Zelfbeheersing.

Wie wat bereiken wil in de sport, moet zich beheersen! Vraag het maar aan voetballers, aan zwemmers, aan topsporters! Veel oefenen, veel trainen en trimmen, niet roken, niet drinken...
In de dagen van Paules is dat ook zo. De gemeenteleden in de stad Korinthe weten heel goed hoe dat gaat bij wedstrijden. Hoe vaak zien ze in de plaatselijke renbaan de renners niet lopen! Ademloos kijkt het publiek op de tribune. Slechts één kan er de eerste zijn, één kan er maar de prijs ontvangen, de erekrans! Wat een cencentratie, wat een zelfbeheersing leggen die renners aan de dag!
Zo doet Paules nu ook zijn werk als apostel. Wat dat betreft is hij nog net zo fanatiek als vroeger! Maar nu heeft hij zijn ijver een ander doel: Jezus Christus die gekruisigd! Voor Hem heeft Paules alles over. Om het evangelie te verkondigen ontzegt hij veel. Daarbij let hij moet op wat anderen doen. Een renner die constant om zich heen of achterom kijkt, is niet geschikt om de eindstreep als eerste te halen. Paules is ook geen vuistvechter, geen bokser die zo maar wat in het wilde lucht slaat, nee, zijn stoten komen op de juiste plaats, ze zijn raak, dankzij zijn zelfbeheersing!
Daar kunnen de gemeenteleden in Korinthe het mee doen. En wij net zo goed. Wie altijd maar zijn eigen zin doorzet, zal het evangelie niet veel verder brengen. Steeds opnieuw zal onze vraag moeten zijn: Hoe kan ik deze mens, deze man, deze vrouw, dit kind duidelijk maken wat Jezus voor ons nu betekent?

Berichten: 4992

Zondag 24 Oktober, 1 Kor. 11: 20-28; Onwaardig eten en drinken.

Er zijn nogal wat christenen in ons land die wel elke zondag trouw naar de kerk gaan, maar nooit het avondmaal meevieren. En als je dan vraagt: Waarom viert u het avondmaal niet mee?, dan krijg j evaak ten antwoord: Omdat ik bang ben dat ik onwaardig ben om het brood te eten en de wijn te drinken. Met andere woorden: Ik leef niet vroom genoeg om deel te nemen aan het avondmaal…
Hoe komt men aan zo’n gedachte? Wie daarnaar informeert, wordt al gauw verwezen naar het Bijbelgedeelte dat we vandaag lazen. Wie op onwaardige wijze eet en drinkt, bezondigt zich!
Maar, wat bedoelt Paules daar nu eigenlijk? Bedoelt hij dat je een leven zonder zonden moet leiden om aan het avondmaal te mogen verschijnen? Geen sprake van! Het avondmaal is juist voor zondaren, voor mensen die geloven dat Jezus Christus het Lam van God is dat de zonden der wereld wegdraagt! Nee, Paules bedoelt iets anders. Paules heeft gehoord dat de rijken in Korinthe zich vet en zich dronken drinken terwijl de armen achter het net vissen en met lege magen naar huis vertrekken! Dát noemt de apostel nu ‘op onwaardige wijze eten en drinken!’ Wie zo avondmaal houdt, vetrapt de gemeenschap der heiligen en ontkracht de liefde tot de naaste! Wie zich vet eet en zich dronken drinkt en geen oog heeft voor de arme aan dezelfde tafel, die heeft niets van het evangelie begrepen!
Onwaardige eten en drinken…Of dat nóg gebeurt? Ja zeker: maar anders dan vele denken…