Berichten van MARIO216

MARIO216 · Berichten: 4992

Zondag 10 augustus, Richteren 9: 1-21; Doornstruikmens.

Wat zijn al die mannen van Sichem onstellende dwazen. Zo dwaas als bomen die enkel een koning willen hebben om zich aan te vergapen en die een beetje boven hen uit zweeft. Geen boom die je zo gek krijgt. Hooguit een doornstruik, maar biedt die aan schaduw of bescherming? Aan een doornstruik doe je je alleen maar pijn. Die geeft niemand bescherming.
Jotam kan er niet over uit. Waarom hebben de mannen van Sichem Abimelek tot koning gezalfd? Alleen maar omdat Abimeleks moeder uit Sichem komt. Hij is één van hen en kennelijk verwachten ze daarom ook iets van hem. Maar Abimelek is een man met een hoog doornstruikgehalte; een laffe onderkruiper en een meedogenloze moordenaar. Een zwerver, die alleen uit is op macht voor zichzelf. Zo iemand moet je nooit vertrouwen, al is hij je broer of je neef. Zijn naam – Abimelek, ‘mijn vader is koning’ – is al meteen een leugen. En zijn verhalen zijn leugens. Zijn optreden zaait dood en verderf. Hij is het absolute tegenovergestelde van een herder van naar Gods hart, want die herken je aan dienen en nog een dienen. Bij Hem moet je zijn. Maar hoed je voor zwervers naar macht, al komen ze uit je stad of dorp. Ze brengen alleen maar schade.

MARIO216 · Berichten: 4992

Zaterdag 9 augustus, Richteren 8: 22-35; Hoed je voor zelfcultus.

Als iemand in grote bescheidenheid zegt: ‘Ik heb slechts één verzoek,’ dan moet je meestal goed opletten. Alle kans, dat er iets onmogelijks komt. Met grote beslistheid wijst Gideon eerst het koningschap van de hand. Prachtig! Maar geld wil hij kennelijk wel hebben. En al zijn fans gaan meteen uit hun dak. Er komt een heel groot bedrag bij elkaar. Gideon wil dat graag besteden voor de dienst aan God. Hij laat er echter een efod van maken. Meestal luidt het woord efod op een priesterkleed, maar waarschijnlijk moeten hier aan een fraai gemaakt bijzonder cultusvoorwerp denken. Gideon wil er zijn geboorteplaats Ofra een religieuze opwaardering mee geven. Maar het wordt hem tot een valstrik, want heel Israël maakt vervolgens van Ofra een soort Lourdes. Overal komen de mensen vandaan om bij dat beeld van Gideon hun geloof te belijden. En Gideon laat het zich allemaal aanleunen. De kleinste is hij – met zijn harem en zijn zonen – duidelijk al lang niet meer.
Wat loopt het soms raar af met mannen die heel bescheiden begonnen. Opeens schieten ze door in een hang naar zelfcultus. Blijf toch op je plek bij God. ‘Eén ding heb ik van de Here verlangd, dát zal ik zoeken!’
Heb daar genoeg aan!

MARIO216 · Berichten: 4992

Vrijdag 8 augustus, Richteren 8: 4-21; Wraak.

Een oorlog is altijd afschuwelijk, ook als die niet meer te vermijden is, bijvoorbeeld om een jarenlang onderdrukt volk te bevrijden. Maar nette oorlogen zijn er niet. men slaat al gauw door en ook bevrijders maken veel slachtoffers. Op dat punt is Gideon helaas geen uitzondering. Met zijn 300 manschappen volgt hij de Midianieten tot diep in hun eigen gebied. Opeens merkt je echter, dat hij kennelijk ook nog een persoonlijke rekening heeft te vereffenen, want wat is er met zijn broers gebeurd op de berg Tabor? Zijn ze daar gemarteld misschien, zijn ze daar opgehangen?
Gideon is in elk geval persoonlijk zeer geraakt. Dan moet je altijd extra oppassen voor wraak en blinde haat. Voor je er erg in hebt maakt je jezelf ook schuldig.
Zo zie je dat ook bij Gideon. De gedachte aan zijn broers heeft hem duidelijk heel bitter gestemd. Op de terugweg is niemand meer veilig voor hem. De inwoners van Sukkot en Penuël pakt hij veel te hard aan. Zo gaat dat nu altijd in een oorlog. Op een bepaald moment loopt alles door elkaar. En de edelste mensen worden beesten.
Laat het zover in ons leven niet komen. ‘Mij komt de wraak toe,’ zegt God, ‘Ik zal het vergelden!’ Kunnen wij het aan God overlaten?

MARIO216 · Berichten: 4992

Donderdag 7 augustus, Richteren 7: 23- 8: 3; Ga voor een nalezing.

De nalezing van een oogst is meestal maar een schamel beetje vergeleken met de oogst zelf. Het zal niet vaak voorkomen, dat de nalezing de oogst zelf overtreft. Maar het kan wel. Het hangt erg af van de weeromstandigheden. Gideon heeft het kennelijk ook wel eens meegemaakt. In elk geval grijpt hij bewust naar dit beeld om zijn Efraïmitische broeders een beetje te kalmeren. Ze zijn heel boos op hem, dat hij hen niet tijdig heeft geroepen voor de strijd. Pas vrij laat, toen de beslissing al gevallen was en de oogst binnen, verschenen zij op het toneel. Maar, zegt Gideon, heeft God niet in jullie macht de twee koningen Oreb en Zeëb gegeven, terwijl ik met mijn 300 mannen alleen maar voor wat paniek heb gezorgd?
Dat heeft Gideon heel wijs gezegd. De Efraïmieten kalmeren ook meteen. Een nalezing kan nog veel opleveren. Op zichzelf is dat een heel hoopvolle gedachte als je wat ouder aan het worden bent.
Mogelijk stelt u wat teleurgesteld vast dat de oogst van uw leven inmiddels achter u ligt. Wacht nog even, er is misschien nog een nalezing. En die kan nog wel eens heel rijk uitvallen. Zeker als de oogst maar schamel was. Verwacht heel veel van God. Ga voor een nalezing!

MARIO216 · Berichten: 4992

Woensdag 6 augustus, Richteren 7: 9-22; Daar lag de tent.

Dromen kunnen iets van een nachtmerrie hebben. Je wordt totaal verstijfd wakker en je voelt je vreemd wanhopig. Wat is er gebeurd en waar slaat het op? Zoiets overkomt ook een Midianitische soldaat. Hij ziet een gerstebrood – symbool van de tarwe dorsende Gideon – tegen de tent aan slaan. Bedoeld zal zijn: tegen de commandotent midden in de legerplaats. Of denkt de man aan zijn eigen legertentje? Hoe dan ook, de tent gaat eraan. ‘En daar lag de tent,’zegt hij sidderend van angst tegen zijn makker, die kennelijk door hem ook wakker geworden is.
Voor Gideon is dit opnieuw een geweldige bemoediging van God. Hij is bepaald geen angsthaas, maar hij is wel een mens, die God elke keer opnieuw een hart onder de riem moet steken. Met het geloof van gisteren kan hij vandaag geen gevecht winnen. Maar dan is hij ook voor niets en niemand meer bang. Voor de overwinning hoeft hij echter nauwelijks te vechten. Het is slechts fakkelzwaaien en op de hoorn blazen. Voor de Here en voor Gideon! En even later: daar lag de tent! Daar lagen de Midianieten. “t Is Israëls God die krachten geeft / van wie het volk zijn sterkte heeft / looft God, elk moet Hem vrezen.

MARIO216 · Berichten: 4992

Dinsdag 5 augustus, Richteren 7: 1-8; Te veel hulptroepen.

In onze tijd kunne we beschikken over veel mensen en mogelijkheden, helpers en hulptroepen. Dat is op zichzelf natuurlijk prachtig, maar het ontneemt je ook wel eens onbedoeld je afhankelijkheid van God. Je bent soms meer bezig met regelen dan met bidden. Het kan zelfs om zoveel helpers gaan, dat God bijna overbodig wordt. Of anders gezegd er is te veel krijgsvolk. Je ziet de hand van God niet meer.
Daar is het volk Israël niet meer geholpen. En wij ook niet. Gideon moet daarom van God de meeste hulptroepen naar huis sturen. Dat zal hij niet gemakkelijk gevonden hebben. Om zich heen telde hij er wel maar liefst ongeveer 32.000, maar bij zijn tegenstander waren er maar liefst 135.000. Eerst mogen alle bange mensen naar huis. Van die mogelijkheid maken velen meteen gebruik. Gideon houdt er nog 10.000 over. Maar God zegt dat het er nog te veel zijn. En zo blijven er uiteindelijk nog maar 300 mannen over.
Om te redden heeft God niet veel hulptroepen nodig. Uiteindelijk rest en bevrijdt Hij een wereld door slechts één Man, Jezus Christus. Maar die Ene telt dan ook voor duizend. Loop bij alle hulp die u mogelijk nodig hebt niet aan Hem voorbij! Denk aan Jezus’ woord: Zonder Mij kunt gij niets doen!

MARIO216 · Berichten: 4992

Maandag 4 augustus, Richteren 6: 33-40; Teken van God.

Het begint nu echt spannend te worden. Een groot leger van Medianieten en hun bondgenoten trekt het noorden van Israël binnen. En na zeven jaar blaast eindelijk weer eens iemand op de hoorn. Het is Gideon uit Ofra, de man met de nieuwe naam Jerubaäl. Vervuld met de Geest van God is hij even alle onzekerheid en faalangst voorbij. Wat niemand durft, dat durft Gideon.
Maar dan slaat de onzekerheid op eens weer toe. Here, schenk me een teken! Bevestig mijn geloof! Zie, ik leg een vlies wol op de dorsvloer buiten. En als ik nu het vlies nat is en de grond droog…, dan zal ik weten, dat Gij door mijn hand Israël verlossen wilt. Maar de andere dag is dit teken van God al niet meer goed genoeg. Hij vraagt om nóg een teken. Iets wat moeilijker voorstelbaar is. En weer is God hem ter wille. Dan houdt hij op met vragen. Zou nu alle onzekerheid bij hem weg zijn of ziet hij in, dat hij het zo niet moet doen?
Wat heeft God soms toch een geduld met ons, als we ergens heel erg tegenop zien en verlangen naar een extra teken van Hem. Zie op Jezus en zie op het kruis!
Laat het teken van het kruis genoeg voor je zijn om ook vandaag je vertrouwen op God te zetten en veel van Hem te verwachten.

MARIO216 · Berichten: 4992

Zondag 3 augustus, Richteren 6: 25-32; Inspirerende jongeren.

Gideons vader is een slimme man. Hij voelt er niets voor om zijn zoon uit te leveren. Als burgemeester van het dorp heeft hij kennelijk een tijd meegedaan met de verering van Baäl, een verleiding waaraan veel bestuurders geen weerstand konden bieden. Ze voelen zich vaak gedrongen vanwege hun baan en positie met de trends van de tijd mee te gaan. Blijkbaar was Gideons vader ook zo’n type.
Maar nu Gideon met tien knechten het Baälaltaar totaal vernield heeft, en op die plaats een altaar voor God heeft gebouwd, en de gewijde Asjerapaal tot brandhout gehakt, vallen Joas de schellen van de ogen. Wat een onzin is dat Baälgeloof feitelijk. Wat een dwaas ben ik daar achteraan te lopen. Als Baäl echt een god is, dan hoeven wij toch niet voor hem te vechten?
Dat is een heel logische redenering. Of is het de Geest van God waardoor deze man de dingen opeens zo scherp ziet? Door de geloofsdaad van Gideon! Joas is zeker niet de enige die door het geloof van zijn zoon de weg naar God terugvindt. Al ben je de jongste thuis, geneer je niet. Het geloof van jongeren kan heel inspirerend zijn voor een oudere generatie bij wie het geloof vrijwel helemaal weggezakt is.

MARIO216 · Berichten: 4992

Zaterdag 2 Augustus, Richteren 6: 14-24; De jongste.

Het is niet zeker altijd een voordeel als je de jongste thuis bent. Zeker niet als een hele rij broers en zussen voor je uit zijn gegaan, die haast allemaal de trots van je ouders zijn. Altijd mooie cijfers op school, snelle studeerders, nette verkeringen, goed banen. En toen kwam jij nog.
Op elke school of kring ben je ‘de zus van’ of ‘de broer van’. Daar kun je best een beetje faalangst van oplopen. Heeft Gideon daar ook last van?
Als de engel hem in Gods naam opdraagt om Israël te gaan verlossen, is het enige wat hij weet uit te brengen: mijnheer, ik kan niet veel. Ik ben je jongste thuis. Mijn familie heeft ook niet veel in te brengen hier. Ik, wij, wij stellen niets voor.
Op zichzelf is het een heel begrijpelijke reactie, maar wel helemaal mis. Zeker als God je roept en je een taak geeft. Soms een heel bijzondere of een heel zware taak. In je familie bijvoorbeeld of in de zorg om iemand die aan je toevertrouwd wordt. Of als lid van de kerkenraad.
Ik kan dat niet? Ik ben nog zo jong? Tel niet je gaven of bekwaamheden, maar tel de beloften van God. Als Hij je zendt, dan ben je geschikt. En voor moedeloze mensen staan er genoeg beloften in de bijbel.

MARIO216 · Berichten: 4992

Vrijdag 1 Augustus, Richteren 6: 1-13; Leef bij wat God zegt.

Gideon is niet iemand bij wie je met vrome praatjes moet aankomen. Het is overal in het land een janboel en niemand is in staat het land te verdedigen. Groepen pluderende Midinieten en Amelekieten trekken ongehinderd het land door en oefenen overal een ware terreur uit. In de oogsttijd kun je op ze wachten. Alles nemen ze mee, niets laten ze achter. Voor Gideon is dat reden om zijn tarwe niet in het open veld te dorsen, maar in het geheim in een wijnperskuip. Daar vindt de Engel van God hem en zegt tegen hem: De Here is met u! Nu, daar heeft Gideon hele grote twijfels over.
U twijfelt misschien ook, omdat alles waarmee u tobt toch geen signaal is van Gods aanwezigheid? Soms lijkt er geen eind aan te komen. Dan is het weer dit en dan weer dat. Gideon schudt zijn hoofd. ‘De Here heeft ons verstoten,’zegt hij. De Here heeft ons prijsgegeven. Vroeger hoorde je nog wel eens van een bijzondere ingreep van God. Maar nu?
Een heel begrijpelijke klacht. En toch: leef niet bij wat je ziet, maar bij wat God zegt! Hij is en God van nabij. Daar staat Jezus Christus voor in.

MARIO216 · Berichten: 4992

Donderdag 31 juli, Richteren 5: 24-31; Als een opgaande zon.

Zo vermoeiend de zon rond de middag kan zijn, zo aanstekelijk is ’s morgens vroeg de opgaande zon. Om je heen merk je, dat het donker het verliest van het licht. Wie lag te tobben, krijg weer moed. Wie zich hopeloos alleen voelde, ziet weer omtrek. ‘Laat ’s morgens uw genade dagen / voor ogen die het donker zagen.
Debora is kennelijk ook een vroege vogel. In elke geval heeft zij iets van een opgaande zon. Inspirerend en bemoedigend! Een zon die prikkelt en met vreugde doet opstaan. Volgens haar worden allen die God liefhebben de dingen van het leven steeds duidelijker. Als de opgaande zon. Zij onderscheiden waarop het aankomt en zijn niet bang een tiran als Sisera uit te schakelen. ‘Jaël, je bent gezegend onder de vrouwen!’
Je maar, kun je dat dan maar zo zeggen? Heeft Debora dan helemaal geen vragen bij Jaëls optreden? Kennelijk niet. Daarvoor hebben te veel mensen geleden onder Sisera, zijn afschuwelijke moeder en arrogante hofdames.
Zij praten over Sisera’s geweld, over zijn geplunder en verkrachten als iets heel normaals. Zulke vrouwen hebben geen toekomst. Gods vijanden vergaan.

MARIO216 · Berichten: 4992

Woensdag 30 Juli, Richteren 5: 12-23; Vergaderen.

Het is duidelijk, dat de stam van Ruben het er in de ogen van Debora niet goed van afbrengt. Terwijl van alle kanten hulptroepen aansnelden, zelfs van kleine onbeduidende stammen als Benjamin, Zebulon en Issaschar, waren er ook stammen, die gewoon wegbleven.
Zo hoor je bijvoorbeeld helemaal niets van Juda. En ‘Aser zat aan het strand’, zo lees je letterlijk. Dat zijn de mensen die meestal op het ultieme moment zeggen: ‘Nu even niet!’Onder de Rubenieten is men kennelijk vooral goed in vergaderen en amenderen. Zij voelen niet voor een samen-op-weg. Daarvoor hebben ze vele redenen, waarover ze kennelijk eindeloos met elkaar overleggen. Misschien zijn al die overleggingen ook best steekhoudend. Maar al die Statenvertalers vertaalden gewoon met ‘inbeeldingen des harten’, omdat zij met al hun vergaderen niet zelf in beweging komen, maar blijven zitten tussen hun veestallen, bij het vertrouwde geluid van hun herderspalmen en het geblaat van hun kudden (SV). Op de krijgsbazuin van Debora reageerden zij in elk geval niet.
Maar gelukkig was er een vrouw als Debora. En een man als Barak, afkomstig uit de totaal geminachte stam van Naftali. Zij deden gewoon wat ze moesten doen. Zij maakten het verschil. En zo werd Israël weer volk van God.

MARIO216 · Berichten: 4992

Dinsdag 29 Juli, Richteren 5: 1-11; Moeder in Israël.

In onze samenleving is moeder zijn puur iets wat tot het privé-leven behoort. Het geldt niet als beroep of belangrijke werkervaring, het telt niet mee op je C.V. In Israël was dat heel anders. ‘Moeder in Israël’ was zo’n beetje de belangrijkste titel, die vrouwen konden verwerven. Want dan bouwde je Israël letterlijk. Met zonen en dochters.
Zo is ook Debora zich haar rol als leider en bouwer van het volk bewust. Geen man durfde zijn speer op te heffen, zingt zij. De wegen en dorpen lagen er verlaten bij. Iedereen was bang, er waren geen leiders. Nergens waren er mannen die de strijd durfden aanbidden en aan het volk leiding durfden geven. Maar toe stond Debora op. God dééd haar opstaan. Als een ware moeder in Israël! Je hoort niet of je zelf veel kinderen had. Dan kan, maar mogelijk had ze helemaal geen kinderen. Beslissend is vooral of je het volk hebt willen dienen en helpen bouwen. Mét kinderen of zonder. Het gaat uiteindelijk ook niet alleen om baren, maar om bouwen. En niet elke moeder van Israël is ook een moeder in Israël en voor Israël. De laatsten ontvangen allemaal de eretitel. Zo ook Debora. Zij is een moeder in Israël. Daarvoor dankt zij God met heel haar hart.

MARIO216 · Berichten: 4992

Maandag 28 Juli, Richteren 4: 11-24; De hand van een vrouw.

Als God voor je uit gaat, hoef je voor geen enkel gevecht bang te zijn. Zelfs niet voor Sisera met zijn ijzeren strijdwagens. Plotseling breekt er een kolossaal noodweer uit (5:21) waardoor de beek Kison, waar Sisera zijn opwachting maakt, overvol raakt en de grond verandert in een grote modderpoel. Aan ijzeren strijdwagens heb je dan niets meer, want die lopen overal vast. Hij verlaat daarom snel zijn strijdwagen en vlucht te voet richting de familie van Cheber, niet ver van het strijdtoneel. Daar haalt Jaël hem ogenschijnlijk vriendelijk in haar tent. Maar als de man slaapt, slaat ze een houten pin dwars door zijn hoofd. Heeft Jaël gehoord van wreedheden van de man of heeft zij misschien ook zelf daar onder geleden?
Hoe dan ook, als Barak hijgend komt aanlopen, is alles al gebeurd. Zo gaat het heel vaak. Als het erop aan komt doet God zelf het beslissende. Niet via en mannenhand, maar via een vrouwenhand. Hier via een eenvoudige vrouw als Jaël. Zoiets had Debora al gezegd. Goed, dat Barak haar had meegenomen. De God van Debora heeft hem niet teleurgesteld.

MARIO216 · Berichten: 4992

Zondag 27 Juli, Richteren 4: 1-10; Een man is ook maar een mens.

Waarom wil Barak per so dat Debora met hem mee gaat? Dat maakt geen sterke indruk. De man is toch geen kind meer? Nee, dat is hij zeker niet. Maar de vijand tegen wie Barak moet optrekken, beschikt over maar liefst 900 ijzeren strijdwagens. Barak beseft dat er voor hem geen beginnen aan is, tenzij God zelf aan de spits treedt. Alleen dan is hij bereid het slagveld in te gaan. Daarom wil hij Debora mee hebben. Omdat hij haar kent als een profetes van God, die altijd heel goed aanvoelt wat de wil van God is. Daardoor had Debora is het noorden van Israël ook een positie gekregen van rechtspreker en nu ook van richteres.
Barak beseft: er moet iemand biddend achter me staan. Iemand met visie en geloof. Ook mannen zijn maar mensen. Ook hun kracht is heel beperkt. Dat heeft Barak heel goed begrepen. Met onze macht is het niets gedaan. Jezus zegt later: ‘Zonder Mij kunt gij niets doen!’ Daarom wil Barak niets beginnen zonder de steun en de hulp van Debora. Omdat hij niets zonder God wil doen. Dat daarmee de eer van de overwinning wel eens in vrouwenhanden kan vallen, is niet iets waarover Barak zich ooit zal hoeven te schamen. Wij ook niet.

MARIO216 · Berichten: 4992

Zaterdag 26 Juli, Richteren 3: 31; De richter met de ossestok.

Nummer drie in de reeks van bevrijders of richters van God is een zekere Samgar. Zijn afkomst is een beetje dubieus, want Anat is de naam van een Kanaänietische godin. Was Samgar zelf ook een Kanaäniet? Dat zou best kunnen. Op deze mensen rustte al heel lang (Genesis 9) een vloek van God. Maar kennelijk kan het ook anders gaan en verandert vloek ook wel eens in zegen, want Samgar kiest partij voor het volk van God. Slechts gewapend met een ossestok ramt hij er op los. Maar liefst zes honderd keer slaat hij raak.
Van Samgar weten we verder niets. God bedient zich soms van vreemde verlossers. Niet alleen geoefende vechtjassen als Otniël, kennelijk ook een Samgar met zijn ossestok. In Israël is met hem niet vergeten. Wat sloeg die Samgar de onbesneden Filistijnen met de stok, waarmee hij gewend was zijn besneden stieren te bestieren. Mooie richter die Samgar! De richter met de stok. Achter hem zie je onwillekeurig de contouren oplichten van de Goede Herder, die in de bres springt voor zijn schapen en zelfs zijn leven voor hen geeft. Jezus Christus! Ik vrees geen kwaad, want Gij zijt bij mij. Uw stok en uw staf, die vertroosten mij.

MARIO216 · Berichten: 4992

Vrijdag 25 Juli, Richteren 3: 12-30; Links.

Na achttien jaar onderdrukt te zijn door Eglon, de koning van Moab, staat Israël het water aan de lippen. Ze schreeuwen tot God om hulp. En die hulp komt in de persoon van Ehud, een man die links was. Bedoeld is natuurlijk linkshandig, zoals als veel mannen van de stam van Benjamin dat waren. Maar bij de moord op een zwaarlijvig tiran denk je al gauw aan een actie van links. Was Ehud ook politiek links?
Voor de moord op Eglon lezen we in elk geval geen directe opdracht van God. Ook niet of Ehud een kerkganger was. Het lijkt vooral een slimme en dappere actie van Ehud zelf. Door eerst mooi weer te spelen, keurig de schatting af te dragen, heeft niemand argwaan als hij even later op z’n eentje terugkomt. Eglon gaat zelfs uit eerbied staan als Ehud zegt, dat hij een woord van God voor hem heeft. Maar in plaats van iets te zeggen, grijpt Ehud met zijn linkerhand het korte tweesnijdende zwaard en stoot dat zo diep in mogelijk in het zware onderlijf van Eglon. En dan stilte.
Snel maakt hij zicht uit de voeten en blaast op de hoorn, overtuigd dat God met hem is. En zo blijkt de linkse Ehud een man Gods te zijn. Via hem geeft God het land rust, zelfs tachtig jaar.

MARIO216 · Berichten: 4992

Donderdag 24 Juli, Richteren 3: 5-11; Ben je beschikbaar?

Otniël kennen we als de wat schuchtere echtgenoot van Aksa. Een man die beter is in het vechten dan in het onderhandelen met zijn schoonvader. Ieder zijn gave. Maar het zal niet toevallig zijn, dat de Geest van God juist hem als eerste roept en inschakelt om Israël te verlossen en Kusan uit Mesoptanië. Deze man had de bijnaam Risataïm. Oftwel: de dubbele kwaaie.
Dat is inderdaad een mooie klus voor Otniël, denk je. Zeker, als we daarbij voor ogen houden, dat in alles de Here God zelf de regie houdt. God zelf is het, die Otniël roept. Letterlijk staat er: die hem werkte, of verwekte. Kennelijk was ook Otniël inmiddels een beetje burgerlijk geworden. En Aksa ook. Zo gaat dat vaker. Gaandeweg raak je het enthousiasme van je jeugd kwijt en ga je alleen nog voor je huis en je caravan.
Maar dan raakt God hem ineens weer aan. God, en niet Aksa met haar lef en beslistheid. Otniël laat zich roepen en stelt zich weer beschikbaar voor God. En God rust hem toe met de gaven van zijn Geest. Daarna volgt een periode van veertig jaar rust. Veertig is vaak het getal van Gods geduld. ‘Het leven, deze aarde / de adem in en uit / het is van Gods genade / en zijn lankmoedigheid.’

MARIO216 · Berichten: 4992

Woensdag 23 Juli, Richteren 2: 10-23; Goede tijden, slechte tijden.

Bevrijd worden door God is één ding, maar elke dag heel praktisch leven voor het aangezicht van God – dat is nog iets heel anders. Daarmee hebben de stammen van Israël in het beloofde land grote moeite. Volgens de schrijver van dit bijbelboek wisselen goede tijden en slechte tijden zich als volgt af:

1.Het gaat economisch goed, met laat God vervolgens achter zich als overbodig en sluit vriendschap met de heidense buren en hun relegie.
2.God wendt zich ook af en geeft hen prijs aan plunderaars en andere fijne buren.
3.Men kermt tot God de voering van de keel.
4.God is bewogen en zorgt voor een soort Mozes-figuur, in deze tijd richter genoemd.
Dat is een man met veel charisma, wiens taak is bevrijden, recht spreken en zorgen voor orde. Daarna gaat het meestal één generatie goed. Maar dan begint de zaak weer van voren af aan. Goede tijden zijn voor ons mensen bijna altijd valkuilen. Van slechte tijden leer je meestal veel meer, want dan besef je al gauw je grenzen en mogelijkheden. En ja, dat is Gods bedoeling. Het is beschamend, dat het ook bij ons blijkbaar vaak zo werkt. Pas als je in een ziekenhuis ligt begin je weer te kermen. Soms inderdaad de voering uit je keel.

MARIO216 · Berichten: 4992

Dinsdag 22 Juli, Richteren 2: 1-9; Om te huilen.

Bokim betekent ‘huilplek’. Waarom huilen die Israëlieten zo? Omdat ze onder de indruk zijn van een Engel, die opduikt als belangrijkste spreker op een landdag, waar ze samen de situatie in het beloofde land evalueren. Eigenlijk zijn ze best tevreden met het bereikte resultaat. Maar de Engel laat weten, dat zij veel duidelijker afstand moeten nemen van de inwoners van het land, hun altaren moeten afbreken en geen verbond met hen sluiten. Kortom: houdt afstand en ga die heidense godsdienst zoveel mogelijk tegen. Want als de Israëlieten nu al stoppen met zich te profileren als volk van God, en daarmee als mensen die anders hun weg gaan, zullen ze in de toekomst nog veel problemen krijgen, waarbij ze niet op de steun van God meer hoeven te rekenen.
Op die boodschap reageert men heel emotioneel. Omdat men zich bewust is, dat je zonder God nergens bent. Al helemaal niet in zo’n heidense omgeving. Maar al die heidense mensen opruimen als ging het om iets als de vogelpest? Is dat niets iets om te huilen? Kan dat nu de wil van God zijn? Ze huilen en brengen God offers. Iets van: ‘Heer, blijf bij ons en leer ons U trouw zijn, persoonlijke en als gemeente midden tussen al die vogels van vreemde pluimage.’ Dat is altijd veel moeilijker. Dat kan alleen maar met veel gebed. Anders ben je het geloof zo kwijt. En ja, dat is pas echt om te huilen.

MARIO216 · Berichten: 4992

Maandag 21 Juli, Richteren 1: 22-36; Betel of Betelem.

Op de klank af kijkt dit wel een tekst uit het kerstevangelie. Over Jozef, die ook optrok naar Betlehem. Maar zover is het nog lang niet. Met Jozef worden de noordelijke stammen bedoeld. Na Juda en Benjamin komen die stammen nu ook in beweging om een woongebied veilig te stellen. Daarbij grijpen ze echter stuk voor stuk naar het middel van etnische zuivering. In de stad Betel vindt zelfs een genocide plaats, na het verraad van een inwoner. Zou die man onder dwang zijn stad verraden hebben? Het is in elk geval opvallend, dat hij geen vriend wordt van de stammen van Jozef. Hij laat hen zo snel mogelijk achter zich om in het land van de Hetieten te gaan wonen. Daar sticht hij een soort Nieuw-Betel.
De andere stammen hebben minder ‘succes’. Zij weten de autotochtone bevolking wel aan zich te onderwerpen, maar in verdrijven zijn ze niet erg goed. Hoewel ze daarmee tegen de directe wil van God ingaan, zou het kunnen dat zij juist de diepere genadige wil van God volgen. Zo zouden ze meer op weg zijn naar Betlehem en de God van Betlehem. Ook Jozef trok op. Niet tegen Betel, maar naar Betlehem. Dat moet ook voor ons de richting blijven, want Jezus is de Heiland der wereld.
Elk volk zal hem aanbidden!

MARIO216 · Berichten: 4992

Zondag 20 juli, Richteren 1: 10-21; Vaders geven een zegen, geen fooi.

Die Aska moet je niet onderschatten. Haar vader Kaleb mag haar dan ingezet hebben als hoofdprijs bij de verovering van de stad Kirjat-Sefar, als ze per ezel arriveert om aan de winnaar Otniël meegeven te worden, schiet ze Otniël meteen aan om gebruik te maken van het moment. En aan Kaleb vraagt ze meteen een mooi stuk land om op te wonen. Kennelijk zegt Kaleb ook iets toe, maar nu strijd gestreden is, is hij ineens heel zuinig. Blijkbaar zegt hij het jonge stel slechts een kaal en door stukje bergland toe.
Aska heeft het meteen door. Zij kent haar vader beter dan Otniël, de jongere broer van Kaleb. Die kijkt mogelijk erg tegen zijn broer op, zoals wel vaker het geval is bij jongens met een oudere beroemde broer. Sommige gaan er zelfs zo’n beetje heel hun leven onder gebukt. Aska niet. Zij stapt van haar ezel en zegt tegen haar vader Kaleb: geef mij een gift! Een echte gift. Letterlijk zegt ze: geef mij Aska niet. Zij stapt van haar ezel en zegt tegen haar vader Kaleb: geef mij een gift! Een echte gift. Letterlijk zegt ze: geef mij een zegen, vader, geen fooi, maar een echte zegen. Zo’n dor land, dat is geen zegen. Geef mij ook waterbronnen. Zonder water blijft alles dor en doods. Daar kan de zuinige Kaleb niet tegenop. Aksa krijgt wat zij verlangt. Zo’n Aksa lijkt me een mooie prijs om te winnen. Zo’n zelfstandige vrouw is louter zegen.

MARIO216 · Berichten: 4992

Zaterdag 19 juli, Richteren 1: 1-9; Een nieuwe situatie.

De komende weken lezen we in het bijbelboek Richteren. De verhalen in dit boek spelen zich af na de intocht onder leiding van Jozua in het beloofde land. Een tijd van veel verwarring en zoeken van de juiste richting in een nieuwe situatie. Zoals na de dood van een oude vader of moeder alle kinderen geneigd zijn met hun erfdeel een eigen weg te gaan, zo doen ook de twaalf stammen na de dood van Jozua. Overigens doen zij dat niet zonder eerst samen God te raadplegen. Daarbij krijgen de mannen van de stam Juda een eerste rol toegewezen.
Het kost de Kanaänietische koning Adonibezek al gauw zijn twee duimen en twee grote tenen. Voor ons gevoel een bijzonder wreed staaltje van vernederen en martelen. Maar – zo horen we – deze aanpak blijkt ’s mans eigen spontaniteit te zijn geweest. Kennelijk genoot Adoni ervan zijn tegenstanders zonder duimen te zien stumperen met de brokstukken die hij hen van zijn tafel toegooide. Nu is hij zelf aan de beurt. ‘Naar wat ik gedaan heb, heeft God me vergolden!’ zegt hij.
Dat is in elk geval heel eerlijk. Voor zulke mensen hoeft het niet totaal hopeloos te zijn. Als ze maar bidden zoals de kwaaddoener op Golgotha: Heer, gedenk mij! Zou Adoni dat nog gedaan hebben?

MARIO216 · Berichten: 4992

Vrijdag 18 Juli, Genesis 35: 21-29; Jakobs God.

Maarten Luther heeft eens gezegd, dat geloof vaak niet veel meer is dan getrooste twijfel. Daar kan Jakob van meepraten. Het leven heeft hem niet onberoerd gelaten. Het verlies van Rachel voelt hij elke dag. Met zijn heup gaat het niet goed. Het lopen wordt steeds moeilijker. Onder zijn zoons is de strijd om de macht en de zegen van vader al begonnen. Ruben, de oudste van Lea, heeft seks met Bilha, de slavin van Rachel.
Niet voor het plezier, maar puur om te laten zien, dat hij de komende man is. Jakob hoort het en gruwt ervan. Is dan niets meer heilig? Maar misschien denkt hij ook aan zichzelf, ruim twintig jaar terug in de tent van Isaak.
Via allerlei omzwervingen komt Jakob in Hebron bij zijn oude vader. Nog net op tijd, want kort daarna sterft de man. Wat zullen ze nog besproken hebben? Zal Jakob zich geëxcusserd hebben en gevraagd: had je het echt niet door? Over één ding zijn ze het eens: wij zijn en blijven vreemdelingen. Pelgrims op weg naar de stad van God. Gelukkig, God is niet alleen de God van Abraham, maar ook van Isaak. En zelfs van Jakob. Een troostvoller naam dan ‘God van Jakob’ is er niet.

MARIO216 · Berichten: 4992

Donderdag 17 juli, Genesis 35: 16-20; God heeft het laatste woord.

Rachel sterft van uitputting en pijn. ‘Vrees niet, je hebt weer een zoon,’ roept de vrouw nog die haar bij de geboorte helpt. Maar zelfs dat heeft geen effect meer. Toen Jozef geboren werd, had zij, fanatiek geroepen: nog één erbij alstublieft! Na de zuivering in het gezin, waarbij alle vreemde goden inclusief die van haar vader geruimd werden, en na Gods genadige beloften in Bethel, was zij eindelijk weer zwanger. Ach, je hoopt toch op zoiets als een nieuw begin. Maar het loopt heel anders. Huilend hoor je haar nog zeggen: Ben-Oni, zoon van mijn smart. Wat is het leven soms bitter. Rachel heeft beter verdiend, denk je meteen. Zo slecht behandeld door haar vader en altijd maar Jakob moeten delen. Ben-oni is haar laatste woord. Wat sterf je dan verdrietig.
Heeft ze nog iets gezegd? Vraagt Jakob. Nee, alleen maar: Ben-Oni. Je ziet Jakob ontroerd worden. Hij schudt met zijn hoofd: nee, geen Ben-Oni, maar Ben-Jamin, zoon van mijn rechterhand. Van Rachel, mijn rechterhand. Niet de pijn van het leven, maar de trouw van God zal het laatste woord hebben. Op haar graf zet Jakob een mooie steen. Wat voor kleur zal hij uitgezocht hebben? Ik denk rood. ‘Als een scharlaken draad zijn uw lippen en liefelijk is uw mond’ (Hoogl. 4:3).

MARIO216 · Berichten: 4992

Woensdag 16 Juli, Genesis 35: 1-15; Zuiver je ziel en je zaakjes.

Soms ben je als ouders zo druk met jezelf, dat je alles maar wat laat gaan. Alle kans dat je even later de grip op je kinderen helemaal kwijt bent. Als God Jakob herinnert aan zijn gelofte in Bethel, beseft Jakob dat hij zo met zijn gezin God niet ontmoeten kan. Zijn kinderen luisteren al lang niet meer naar hem. Zijn zonen zijn inmiddels berucht in de regio en dan vooral Levi en Simeon, twee broers van die lieve Dina die eens een avondje ging stappen in Sichem. Het werd een multicultureel drama van ongekende omvang. Jakob moet niet denken, dat zijn familie nog ooit een kans maakt via een inburgeringcursus daar een plek te krijgen.
Nu komt God hem ineens tegen. Jakob, ben je Bethel vergeten? Even zie je hem in elkaar krimpen, maar dan staat hij op een slaat met zijn vuist op tafel. Het moet afgelopen zijn met al dat heidendom in zijn woning zegt hij. Weg met al dat heidendom in zijn woning, zegt hij. Weg met al die vreemde goden. En weg met al die domme oorringen. Reinig je hart en zuiver je ziel en je zaakjes. Kijk, ze doen het nog ook. Alsof ze op de oude Jakob zaten te wachten. Zo trekt Jakob naar Bethel. En dankt God voor zijn hand in zijn leven.

MARIO216 · Berichten: 4992

Dinsdag 15 Juli, Genesis 33: 1-17; Ook Esau gezegend.

Jakob krabbelt overeind. Zijn heup doet geweldig pijn, maar het stoort hem nauwelijks. Spontaan hoor je hem zeggen: Pniël – ik heb God gezien. Van aangezicht tot aangezicht. Nu is hij ook niet bang meer voor het aangezicht van zijn broer. Nu gaat hij ook zelf voor allen uit, terwijl zijn vrouwen en kinderen veilig achter hem zijn.
Wat valt die Esau ontzettend mee. Hij snelt Jakob tegemoet, valt hem om de hals en kust hem. Als was Esau de vader van de verloren zoon. Wat moet ik met al die geschenken, vraagt hij aan Jakob. Ik heb al zoveel. Maar Jakob zegt: Neem toch mijn geschenk aan. Letterlijk zegt Jakob: Neem mijn geschenk aan. Letterlijk zegt Jakob: Neem ‘mijn zegen’aan. Als een stille herinnering aan de gestolen zegen in de tent van Isaak. Neem mijn zegen nu aan, lieve broeder, want ik heb God en dan heb je alles.
Dan neemt Esau het geschenk aan en zo deelt ook hij uiteindelijk in de zegen van Abraham. Nee, ze gaan niet bij elkaar wonen. Je moet niet alles willen. Maar ze horen weer bij elkaar. En bij het sterfbed van Isaak staan ze straks naast elkaar, Jakob en Esau. Want de God van Pniël is een God, die altijd blijft vragen naar je broer. En naar je zus. En naar je medemens. Zeker als je mag leven met een nieuwe naam.

MARIO216 · Berichten: 4992

JOL252 schreef:

Ik merk dat ik het best storend vind, de gesprekken tussen de dagelijkse bemoedigingen in. En er worden tegelijkertijd meerdere thema's aangeroerd die we niet uitvoerig kunnen uitdiepen in dit topic. Ik vind eigenlijk ook dat het geen recht doet aan wat Mario hier neer zet. Mijn voorstel is om wat mij betreft een topic te openen met als titel "opmerkingen naast topic dagelijkse bemoediging". Is maar een idee. Dan blijft het hier overzichtelijk.

Lijkt me een prima idee

MARIO216 · Berichten: 4992

Maandag 14 Juli, Genesis 32: 27-29 en Psalm 105: 4-11; Nieuwe naam.

Vraagt God naar je naam, dan vraagt Hij niet hoe je heet. Wim, Janneke of Jeanetten misschien. Maar Hij vraagt wie je bent. Jakob draait er niet omheen. Hij antwoordt: Jakob. Dit woord klinkt als een soort biecht. Met dit ene woord staat hij als naakt voor God. Nooit was hij zo oprecht als nu. Jakob…! Dat zeg je niet zomaar. Dat duurt soms uren, nachten, jaren.
‘Uw naam zal niet meer Jakob luiden, maar Israël,’ zegt God. Dat betekent letterlijk: God strijdt. God en strijd horen bij elkaar. Je kunt God nooit op een koopje dienen. Dat kost altijd veel strijd met God en mensen die het je moeilijk maken en vooral met je eigen felle hart. Zo herinnert de naam Israël ook aan Jakobs gevecht. Al moest God hem uiteindelijk hardhandig vloeren, de vechter is God kostbaarder dan de vluchter. Dat zie je bij Job en bij Paules. En vooral bij Jezus.
We zien Jezus’ strijd voordat Hij zei: ‘Niet mijn wil, maar uw wil geschiede.’ Prijs Hem! Door Hem weten wij van een nieuwe naam en een nieuw bestaan.
Verzoend en gezuiverd. God kijkt niet meer naar wat achter ons ligt. Laten wij het ook niet meer doen.

MARIO216 · Berichten: 4992

Zondag 13 Juli, Genesis 32: 25-26 en Psalm 116: 5-11; Geraakt door God.

Jakob blijft als een wanhopige vechten. Maar dan slaat de engel van God hem opeens op de heup. Het is geen harde klap. God raakt maar even zijn heup aan. God hoeft uiteindelijk niet veel te doen en Jakob zakt op de grond, krimpend van de pijn. God moet hem eerst pijn doen, voordat hij opgeeft. Ik ben bang, dat het heel vaak zo gaat. God krijgt ons zelden als we sterk zijn. Pas wanneer je aan de kant zit, denk je eindelijk eens echt na. Pas als je eens even op je rug ligt, ziek of op vakantie, zie je dingen plotseling heel scherp.
Laat mij gaan, zegt de engel van God dan. Maar Jakob houdt hem nog steeds vast. Ik laat u niet gaan, zegt hij uit het diepst van zijn hart, tenzij gij mij zegent. Dat is een heel verrassend gebed. Zeker na al dat bedrog jegens zijn vader, zijn broer en zijn schoonvader. Om maar zoveel mogelijk zegen binnen te halen. Nu beseft hij, dat alleen God hem kan zegenen. En dat je dan pas echt gezegend bent.
Daarom: ik laat U niet gaan, tenzij Gij mij zegent, Heer, spreekt Gij zelf! Zeg zelf nog eens: Ik ben met je. Wie zo klopt op de deur van Gods hart klopt nooit tevergeefs. Daar staat Jezus zelf voor in.