|
ZINGA672
|
Berichten: 1193
|
 Geplaatst: zaterdag 14 augustus 2010, 11:47
|
|
|
|
Samen in gebed
Je hoeft geen enkel kind van God te vertellen dat hij niet zonder persoonlijk gebed kan. Zoals een pasgeboren baby op het moment van zijn geboorte begint te huilen, zo begint de gelovige vanaf de dag van zijn nieuwe geboorte te bidden. Dat is een van de eerste uitingen van het nieuwe leven dat hij nu bezit.
In het gebedsleven van een christen mogen geen onderbrekingen voorkomen. Het is immers de uitdrukking van zijn afhankelijkheid van God en van zijn vertrouwen in de Vader. Als hij zich moet dwingen om te gaan bidden; als zijn gesprek met God zelden, formeel, droog en inhoudsloos wordt, zijn dat ziektesymptomen van zijn innerlijke leven die hij onverwijld tot op de bodem moet gaan onderzoeken.
Bij onze Here Jezus Christus waren er nooit zulke onderbrekingen. Tijdens Zijn leven als mens op aarde was hij “steeds in gebed”. Nooit verliet Hij het fundament van afhankelijkheid en gehoorzaamheid. Nooit wankelde Zijn vertrouwen op God dat Hem “van de moederschoot aan” karakteriseerde. Met iedere hartslag leeft Hij in volkomen gemeenschap met God en Zijn gedachten, belangen en raadsbesluiten. Noch de wereld, noch de zonde waren in staat om van buiten af het vlekkeloze heiligdom van Zijn hart binnen te dringen. Door zo’n hartsgesteldheid was bidden een behoefte voor Hem, een bron van vrede en vreugde, een voorsmaak van zijn huidige bezigheid als Hogepriester in de hemel.
Dat we toch in dit alles meer van Hem mogen leren om trouwe bidders te worden die de belangen van God en het werk van de Heer in ons hart meedragen. Wat zouden onze gebedsbijeenkomsten dan levendig worden en hoe groot zou de zegen dan zijn die daaruit zou voortvloeien.
Een kostbare belofte van de Heer voor het gemeenschappelijke gebed
In verband met Zijn leer over de gemeente die na Zijn opstanding gevormd zou worden, zei de Here Jezus tegen Zijn discipelen: “Wederom, voorwaar Ik zeg u, dat, als twee van u op de aarde iets eenparig zullen begeren, het hun zal ten deel vallen van mijn Vader, die in de hemelen is” (Matt. 18:19). Wat geeft deze belofte het gebed van de plaatselijke gemeente en het gemeenschappelijk gebed in het algemeen toch een grote betekenis. Alleen al “Het gebed van een rechtvaardige vermag veel, doordat er kracht aan verleend wordt” (Jacobus 5:16).
Maar de Heer Zelf leert ons hier dat het gemeenschappelijke gebed een nog grotere uitwerking heeft. Hij beargumenteert dit feit met de woorden: “Want waar twee of drie vergaderd zijn in mijn naam, daar ben Ik in hun midden” (Matt 18:20). Net als bij de andere samenkomsten mogen gelovigen ook tijdens de gebedsbijeenkomst op deze heerlijke belofte steunen. Als de Heer Zelf de leiding van dit uur van gebed overneemt en de Heilige Geest ongehinderd in het hart van alle aanwezigen kan werken, wat zouden hun gebeden dan naar Gods bedoeling zijn en hoeveel gebedsverhoringen zou Hij hun dan geven.
Eensgezindheid
Zoals we hebben gezien laat de Heer Zijn belofte ervan afhangen dat zij die samen bidden “eenparig begeren”, dus eensgezind zijn in hun gebeden. De gelovigen in Jeruzalem “bleven volharden in de gebeden” en “verhieven eensgezind hun stem tot God” want ze waren immers “een van hart en een van ziel”.
Concrete gebeden
Op de vraag van Zijn discipelen: “Heer leer ons bidden!” gaf Hij hun onder andere het voorbeeld van de “onbeschaamde” buurman. Die kwam met een duidelijk verzoek: “Vriend, leen me 3 broden!” Nu wisten ze allebei waarom het ging. En op zijn duidelijke vraag kreeg hij ook een duidelijk antwoord.
Bidden in geloof
Wat Jacobus aan ieder persoonlijk zegt, geldt ook voor het gebed van bij elkaar gekomen gelovigen: “Maar hij moet bidden in geloof, in geen enkel opzicht twijfelende, want wie twijfelt, gelijkt op een golf der zee, die door de wind aangedreven en opgejaagd wordt. Want zulk een mens moet niet menen, dat hij iets van de Here zal ontvangen”.
Bidden met volharding
Jezus vertelde Zijn discipelen d.m.v. een gelijkenis dat ze altijd moesten bidden en niet verslappen. We moeten doen als die weduwe die volhardend met hetzelfde concrete verzoek naar de onrechtvaardige rechter ging, totdat ze gehoor vond.
Bewerking van het artikel van W. Gschwind uit “de stem in de woestijn” no. 8, augustus 2010
|
|
