Dagelijkse bemoediging.

Berichten: 4992

Vrijdag 21 September, Psalm 109: 1-9; Om leugens niet verlegen.

Deze psalm stikt van de leugens. Niet omdat er ook maar één woord staat dat het daglicht niet kan zien, maar omdat deze psalm een opsomming bevat van alle valse aanklachten en pertinente leugens die door een gewetenloze schurk worden opgedist bij de rechter. ‘Mijnheer de rechter, deze man doet zich wel vroom voor, maar in feite is hij volstrekt onbetrouwbaar. Hij vervolgt zwakken en armen, wanhopigen heeft hij de dood ingedreven. Zo iemand verdient de dood!’
Nu ben ik de laatste die zal beweren dat alle tempel-, synagoge- en kerkgangers brave Hendriken zijn. U wilt niet weten wat ik zo af en toe over zogenaamd vrome kerkleden te horen krijg! Al is er maar de helft van waar, dan nog is het ten hemel schreiend. Maar we weten dat ik de loop der eeuwen ook heel wat oprecht vrome mensen leugenachtig zijn aangeklaagd, vals beschuldigd en ten onrechte veroordeeld. Zo’n situatie wordt in deze psalm geschetst. Het zal je maar gebeuren… Geen woord waar van alles wat ze in de schoenen schuiven. Je zou er je geloof dor verliezen!
Is dat de weg die de dichter gaat? Integendeel! ‘God die ik loof!’ Ja, hij doet een beroep op de hoogste rechter. ‘Blijf niet zwijgen!’ Maar het is een beroep op Hem die het, ondanks alle misère van het moment, waard is te worden geloofd en geprezen. Nu en altijd – ook als je leeft te midden van de leugens.

God die ik loof ten allen tijde,
zwijg niet, kom haastig tussenbeide.
De haat verheft zich allerwege,
om leugens is geen mens verlegen.
De goddeloze roert de mond,
staat mij naar ’t leven zonder grond.

Berichten: 4992

Zaterdag 22 September, Psalm 109; 20-25; Uw naam.

Het gaat niet best met de dichter. Hij is verzwakt., gewond tot in het diepst van zijn ziel. Wat wil je, na zo’n spervuur van valse aantijgingen! Hij voelt zich als een schaduw die verglijdt, als een sprinkhaan, een insect dat iemand met een nonchalant gebaar van zijn jas afveegt. Hij heeft gebeden. Hij heeft gevast. Zijn knieën zijn er slap door geworden. Hij is vel over ben, tot op het bot vermagerd, mikpunt van spotlust: Kijk een, wat een magere lat – eigen schuld, dikke bult.

Hij heeft voor zijn tegenstanders gebeden. Maar, zo staat al te lezen in het begin van de psalm, het heeft weinig of niets uitgehaald. Sterker nog, zijn liefde wordt alleen maar beantwoord met haat. Goed wordt met kwaad vergolden. Hij krijgt stank voor dank. Haalt hij nu, ten einde raad, zijn zwaard tevoorschijn? Nee, hij bidt alleen. Hij bidt dat de Eeuwige zijn aanklagers zal straffen. En waarom? Omdat Gods naam ermee gemoeid is. ‘Doe voor mij wat tot eer van uw naam is: bevrijd mij, u bent goed en trouw.’ Daar gaat het de zwaarbeproefde dichter ten diepste om: de eer van God. Het gaat hem niet om zijn eigen naam, zijn eigen hachje – het gaat hem om de naam van de Allerhoogste.

Is het vreemd wanneer ik in het silhouet van deze dichter de figuur van Christus ontwaar? Aangeklaagd, bespot, bespuwd, prooi van later en leugen – en wat doet Hij? Hij bidt voor zijn vijanden. Omdat zijn eergevoel gekrenkt is? Nee, omdat Hij de eer, de goede naam van zijn Vader op het oog heeft. En ik vraag me af: zouden wij ook niet anders reageren op onrecht, ons aangedaan, als wij niet onze eigen naam, maar die van de Eeuwige op het oog zouden hebben? Ik denk het wel.

O trouwe Heer, die hebt gegeven
de kennis van uw naam ten leven,
zij nu voor mij die naam het teken
dat Gij tot mij in gunst wilt spreken
en rijk in goedertierenheid
naar uw beloften mij bevrijdt.

Berichten: 1156

blijft mooi iedere dag die bemoedigingen, copieer je ze van internet of schrijf je iedere dag een heel stuk uit een boek?

Berichten: 4992

PETRA944 schreef:

blijft mooi iedere dag die bemoedigingen, copieer je ze van internet of schrijf je iedere dag een heel stuk uit een boek?

Uit een boek, staat ook aan het begin. Ga aankomende week op vakantie maar je hoeft je niet te vervelen hoor.

Berichten: 4992

Zondag 23 september, Psalm 109: 26-31; Voorspraak in het gerecht.

De armen. Die uitdrukking kom je bijna op elke bladzijde van de Bijbel tegen. De God van Israël staat aan de kant van de armen! Hij neemt het voor hen op, tegen het geweld van steenrijke onderdrukkers en doortrapte grootgrondbezitters. Menigmaal krijg je de sterk de indruk dat die uitdrukking ‘armen’ letterlijk ‘minvermogenden’ betekent. Mensen zonder geld. Dat is dan ook vaak wat zo’n Bijbelwoord bedoelt – maar lang niet altijd. De uitdrukking ‘armen’ betekent in de Bijbel eigenlijk vooral ‘behoeftigen’. En een mens kan aan de meest uiteenlopende dingen behoefte hebben, wonen in de mooiste villa van Wassenaar, intellectueel hoogbegaafd zijn – maar intussen zeer behoeftig zijn als het over liefde gaat. Je kunt, met al je rijkdom, snakkend naar een liefdevol gebaar, een liefkozing, een medemens die van je houdt. En dan niet vanwege jouw persoon: de mens die je bent.
Zulke armen van geest, hunkeraars naar waarachtig leven, zulke bedelaars om liefde zijn er vast en zeker meer dan wij weten. Het zijn als die eenvoudige, hardwerkende mensen die voor de rechtbank worden gesleept, aangeklaagd om dingen van niets. Het zijn al die doodgewone, heel bijzondere zielen die keer op keer met hun neus tegen de muur lopen, gemarteld worden, vals beschuldigd van dingen die ze nooit gedaan hebben. Die armen, die zullen uiteindelijk uit de greep van hun rechters worden bevrijd – daar staat de Eeuwige van Israël voor in! Die bevrijding heeft bij Hem de hoogste prioriteit. Allen die hier moeten bedelen om liefde, zullen ooit op een dag krijgen waar ze recht o hebben, volop en royaal.

Ik zal met luider stem de Here
in ’t midden der gemeente eren,
want Hij staat aan de rechterzijde
van allen die verdrukking lijden.
Wanneer de boze hen beticht,
is Hij hun voorspraak in ’t gericht.

Berichten: 1156

MARIO216 schreef:

Uit een boek, staat ook aan het begin. Ga aankomende week op vakantie maar je hoeft je niet te vervelen hoor.

begin heb ik nooit niet gelezen, toen was ik nog geen lid, ben ergens er tussen mee gaan lezen. Fijne vakantie toegewenst en als ik dan de dagelijkse bemoediging mis, ga ik wel es na het begin lezen

Berichten: 4992

Maandag 24 september, Psalm 110; Zit aan mijn rechterhand.

In deze psalm wordt iemand een ereplaats aangeboden: nota bene aan de rechterhand van de Eeuwige. Hoger kun je niet komen! En als dan ook nog gezegd wordt dat je vijanden vernederd zullen worden, zodat ze als een voetbank aan jouw zoeten zullen liggen, dan is het plaatje compleet: hier gaat het over een soort onderkoning, een kroonprins. De persoon om wie het gaat, krijgt een scepter aangereikt. Held en heerser zal hij zijn, Bovendien: iemand die met priesterlijke waardigheid zal zijn bekleed. En dan niet zomaar een priester, nee, deze man aan de rechterhand van de Eeuwige zal een eeuwig priester zijn!
Wie zou die kroonprins zijn? Wordt David hier bedoeld? Of de zoon van David, de vorst van vrede? Wie het weet, mag het zeggen. Eén ding is duidelijk: niet één koning van Israël kon te volle beantwoorden aan het beeld dat van deze Messiaanse vorst wordt geschetst. In het Nieuwe Testament wordt de psalm die we vandaag lezen, verschillende malen geciteerd, vooral in het boek Hebreeën. En uit die teksten blijkt dat de vroege kerk in psalm 110 dan ook niet zomaar een koning heeft gezien, maar Christus, de gekruisigde en opgestane, de koning der koningen. Bij zijn hemelvaart heeft Hij de ereplaats naast de Vader ingenomen. Als triomfator zal Hij heersen over al zijn vijanden. Dat kun je met een gerust hart geloven, zeker sinds Hij met Pasen de laatste vijand, de dood, verslagen heeft. Eens zal blijken, wereldwijd, dat Christus koning is en voor zijn hemelse Vader het grote geding met de tegenstander aller tijden gewonnen heeft. Alleen dat beeld al; de dood en alle duivelse demonen als een voetenbankje voor Christus’ voeten!

De Here God heeft tot mijn heer gesproken:
‘Zit aan mijn rechterhand, Ik houd gericht.
Ik zal uw vijanden slaan, tot hij gebroken
als voetbank aan uw voeten nederligt.’

Berichten: 4992

Dinsdag 25 september, Psalm 111: 1-4; Van ganser hart.

Je moet het wel van harte doen, anders zeg je het niet. Van harte – en dus niet zomaar een beetje voor het vaderland weg, uit gewoonte of uit een bepaalde vorm van bijgelovigheid. Laten we eerlijk zijn: er zijn mensen die God prijzen onder het motto ‘Baat het niet, dan schaadt het niet.’ Ze gokken erop dat God bestaat en om die reden zijn ze niets te beroerd om ook eens af en toe naar de kerk te gaan en een psalm of gezang aan te heffen. Je weet per slot van rekening maar nooit… Maar zo werkt het niet, zo heb je er eigenlijk helemaal niets aan. Dan kun je het eigenlijk net zo goed laten. Als je het doet, áls je meedoet aan die wereldwijde lofzang te ere van de Eeuwige, dan moet je van harte doen, met alles wat in je is – met heel je hart.
‘Ja maar, er zijn nog zoveel vragen, ik weet het allemaal niet zo zeker, ik heb het gevoel dat ik die God van de Bijbel zo slecht ken…’ Dat zal zo zijn! Niet voor niets heeft Hij een raadselachtige naam. ‘Ik wil de HEER loven met heel mijn hart.’De HEER! Op de plaats van die vier hoofdletters staat in de Hebreeuwse Bijbel Gods Naam. Meestal zeggen wij dan: Jahwe, maar de Joden zelf doen dat niet. Uit eerbied omschrijven de heilige Naam en zeggen zij: de Naam. Het is ook nog maar de vraag of het wel een naam is. Ik ben die Ik ben, dat lijkt de betekenis te zijn. Je moet Mij maar nemen zoals Ik ben. Ik wil geen naam hebben, geen kans lopen dat jullie me opsluiten. Ik ben erbij, dat moet genoeg zijn. Ik ga met je mee!
Die God loven wij, van harte! Achter Israël aan looft de kerk door de eeuwen heen die Naam – gelovend dat we al lofzingend ervaren zullen dat Hij bij ons is!

Van ganser harte loof ik Hem
in ’t midden van Jeruzalem,
den HEER in ’t midden der getrouwen.
Groot zijn de daden van den HEER,
Hij doet wie lust heeft aan zijn leer
De schoonheid van zijn heil aanschouwen.

Berichten: 4992

Woensdag 26 september, Psalm 115: 5-10; Het helderste verstand.

‘Je bent niet wijs’, zeggen wij. Dat zeggen we als iemand een domme opmerking maakt, als iemand iets zegt dat kant noch wal raakt. Niemand wil dat te horen krijgen. Niemand wil onwijs heten. Je wilt verstandig zijn, niet eens zozeer knap als wel wijs. ‘Een wijs mens’, dat is toch zo ongeveer de mooiste titel die je krijgen kunt.
De psalm van vandaag weet hoe je wijs kunt worden. In elk geval is het begin van de wijsheid, de route erheen: ontzag voor God. In de samenleving waarvan wij deel uitmaken, is dat een lachertje. Ontzag voor God het vertrekpunt van alle wijsheid? Laat me niet lachen! Dat is puur ouderwets, achterhaald, uit de tijd! Het is juist wijs nu eens op te houden met al dat malle gedoe over een God die de aarde zou geschapen hebben. Sinds Darwin weten wij beter. Doe die God de deur uit en wees wijzer – pluk de dag, je leeft maar één keer!
Zeker, dat krijg je tegenwoordig in alle toonaarden te horen. Maar de psalm houdt vol: waarachtig wijs word je pas als je met God begint. Ga er niet al te makkelijk van uit dat je onderweg nog wel kunt instappen. Wellicht krijg je die kans niet. Begin met God. Beschouw Hem als het begin van alle wijsheid. Geef zijn zaak, zijn koninkrijk, prioriteit. Dan zul je eens zien hoeveel wijsheid dat ten gevolge zal hebben! Vraag het maar eens aan ex-verslaafden en ex-criminelen. Zonder de wijsheid van Gods geboden ben je binnen de kortste keren de domste, meest onwijze mens die er op aarde rondloopt.

Van alle wijsheid het begin
is: vrees den Heer met ziel en zin,
aanbid zijn wil en vrees en beven.
Dit is het helderste verstand.
Loof Hem, zijn lof houdt eeuwig stand.
Wie Hem verhoogt zal met Hem leven.

Berichten: 4992

Donderdag 27 september, Psalm 112: 1-4; Zelfs in de nacht.

De vertaling van dit psalmvers geeft te denken. Wil hier gezegd zijn dat de vrome Israëliet voor de oprechten straalt als licht in het duister? Of wordt hier iets anders bedoeld: dat er licht in het duister straalt voor wie oprecht is van hart? Daar houd ik het maar op. En zo zing ik mee met de psalmberijming: ‘Zelfs in de nacht zie hij dagen, een glans van liefde en welbehagen.’
Het gaat in deze psalm over de mens die eerbied heeft voor de Allerhoogste en liefde heeft voor zijn geboden. Hij zal in vrede leven, in rijkdom zelfs. Nooit komt hij ten val, standvastig en zonder vrees zal hij leven en al zijn vijanden de baas zijn. Was het maar waar, denk ik dan… De psalm overdrijft. De psalm maakt het mooier dan het in werkelijkheid is. Wat zeg ik, de psalm liegt. Ik ken er warempel meer dan twee of drie, die helemaal niet in vrede leven, laat staan in weelde. Ik weet van hele volksstammen, die wel degelijk ten val zijn gekomen en dagelijks doodsbang zijn voor hun vijanden. Wie zet er nu zo’n lied uitgerekend in het liedboek van Israël? Als er één volk is dat al eeuwen en eeuwen precies het tegenovergestelde meemaakt van wat in deze psalm geschreven staat, dan is dat het volk Israël wel.
Of staat deze psalm juist daarom in dit Joodse liedboek? Bij wijze van droom? Is het de muziek van de toekomst, de toekomst, de toekomst van het rijk van Davis? Dat denk ik. Bij stukjes en beetjes zal het nu ook al wel waar zijn. Soms af en toe, zie je ook nu al iets van het licht dat in het duister straalt voor wie oprecht is van hart. Maar eens zal het met kracht doorbreken, als de Messias komt. Dan zal zijn liefde alom schijnen, als zonlicht in het duister, voor ieder die God liefheeft.

Zijn goede naam wordt nooit te schande,
zijn recht is veilig in Gods handen.
Zelfs in de nacht ziet hij het dagen,
een glans van liefd’ en welbehagen.
Gods waarheid zal voor al de zijnen
als zonlicht in het duister schijnen.

Berichten: 4992

Vrijdag 28 september, Psalm 112: 5-10; Gul.

Nee, het gaat in de psalmtekst niet over de Eeuwige. Het gaat over de mens die Hem liefheeft en ontzag heeft voor zijn geboden. Van die waarachtig vrome mens, de oprechte van hart, wordt in deze psalm gezegd: ‘Gul deelt hij uit aan de armen.’ En dat doet hij niet omdat hij zo graag de royale jongen uithangt, maar dat doet hij vanwege zijn rechtvaardigheidsgevoel. ‘Zijn rechtvaardigheid houdt stand, voor altijd.’ Die gulheid van de oprechte mens is geen kwestie van een fooi in een gulle bui, zoals wij geneigd zijn een eurootje meer in een collectebus te deponeren in het geval het zonnetje zo vriendelijk tussen de marktkramen danst – nee, deze gulheid van de oprechte mens is een kwestie van rechtvaardigheid. Het kan niet zo zijn dat er rijken zijn die steeds meer rijker worden, terwijl er armen zijn die steeds minder te besteden hebben. Dat is niet eerlijk. Dat is niet heerlijk. Dat lijkt in de verste verte niet op het rijk dat de Heer voor ogen heeft. En alleen dan, als het leven ligt onder de glimlach van de Heer, kan het leven heerlijkheid zijn.
Gul. Soms schrik ik als ik hoor hoe weinig mensen voor kerk en zending, werelddiaconaat en ontwikkelingssamenwerking. Soms schrik ik, als ik uitreken hoe klein het percentage is dat ik zelf jaarlijks aan allerlei goede doelen geef. Ook al zijn het dan naar mijn idee behoorlijk wat euro’s op de keper beschouwd is het maar een schijntje van wat mondiaal nodig is om het leed van miljoenen te verzachten. En dan te weten hoe gul God is… zo gul dat Hij zichzelf gegeven heeft, zijn liefde tot in de dood.

Wel hem, die geeft te allen tijde,
die zich door liefd’ en recht laat leiden.
Hij is standvastig, wankelt nimmer,
zijn goede trouw bestaat voor immer.
Voor kwaad gerucht zal hij niet vrezen,
de Heer zal steeds zijn schuilplaats wezen.

Berichten: 4992

Zaterdag 29 september, Psalm 113; Halleluja.

Deze psalm is de derde psalm in een reeks van psalmen die met de oproep halleluja beginnen. Loof de Heer, betekent dat Hebreeuwse woord. Waarom wordt dat woord eigenlijk niet consequent vertaald? Waarschijnlijk omdat het zo vrolijk klinkt in de oorspronkelijke taal. In elk geval is het halleluja in menig lied present als een blijmoedig refrein. Halleluja! Looft! En dan de Godsnaam er achteraan, althand de eerste lettergreep van de weergave die ons vertrouwd is: Jahwe. Hallelu-Ja! Looft de Eeuwige, de Levende, de Ene, de Ik-ben-die-Ik-ben!
Waarom zou je dat eigenlijk doen? Omdat Ik-ben-die-Ik-ben recht zal doen op aarde! Voorbeelden? De psalm geeft er een paar in het slot. De berooiden verheft Hij uit het stof. Hij geeft hun een ereplaats naast de notabelen. En de onvruchtbare vrouw, op wie in het oude oosten minachtend neergekeken werd, die kans liep uit het huis verstoten te worden, zij krijgt een plekje in huis – ja, zij wordt moeder van kinderen! Zó zal het eenmaal zijn, als het zo nú al niet is. Nu of later, heden of in het rijk dat komt, zo zal het zijn en niet anders. Zo droomt Israël. Zo gelooft Israël. God laat het er niet bij zitten. Hij zal nu of later orde op zaken stellen. Hij zal recht doen aan rechtelozen, uit de diepte ophalen wie weggetrapt en ondergeschoffeld is.
Hoe ik dat weten kan? Dat weet ik van Israëls profeten. Dat weet ik alleen al uit deze psalm. Maar bovendien weet ik dat dankzij die Ene, die uit de Wet en de Profeten leefde, die de Psalmen zong, ook toen Hij zelf vertrapt en in een graf ondergeschoffeld werd. God trok Hem op, deed Hem rijzen uit de dood vandaan en liet Hem zitten aan zijn rechterhand. Als dat nog niet voldoende garantie is…

Prijst, halleluja, prijst den Heer,
gij ’s Heren knechten, immermeer
moet ’s Heren naam gezegend wezen.
Van waar de zon in ’t Oosten straalt,
tot waar z’ in ’t Westen nederdaalt,
zij ’s Heren grote naam geprezen.

Berichten: 4992

Zondag 30 september, Psalm 114; Uit de harde steenrots.

Een echte exodus-psalm! Het gaat in dit lied over de uittocht, die oertocht uit een land van angst. Egypte dus. Maar tegelijkertijd komen hier al die andere landen en volken aan bod die angst aanjagen. Babel. De Filistijnen. Nazi-Duitsland. En omdat Israël in de bijbeltaal niet de beste, maar wel de eerste is, gaat het in deze psalm tussen de regels door ook over al die volken die, achter Israël aan, gemarteld worden, getreiterd worden, aangeklaagd, belaagd, opgejaagd. In dit lied gloort hoop! In dit lied wordt de uittocht bezongen, de bevrijding. Over de zee gaat het. En over de Jordaan. De Rode Zeen en de Jordaan bleven staan van schrik, vormden een muur, maakten een pad. Droogvoets konden de kinderen van Israël naar de overkant: de woestijn in en later, ook de woestijn weer uit. De zee vlucht. De Jordaan trekt zich terug. Het water – hier toonbeeld van vijandschap en tegenstand – gaat op de loop. En kijk, de bergen schrikken als rammen, de heuvels springen op als lammetjes! Voor wie? Voor de Eeuwige, die zijn volk thuisbrengt, naar huis geleidt. En zie, dan is er, in de woestijn, wéér water, maar water dat leven geeft en de dorst lessen kan. ‘Hij verandert de rots in een bron, hard gesteente in een stroom van water.’ Kom, neem en drink – met volle teugen!
Zou Jezus ook aan deze psalm hebben gedacht toen HI;j zei dat Hij het levende water is? Dat zou best eens kunnen. Hoe dan ook, Hij is het: midden in de woestijn die leven heet. Ik ben bevrijd uit een land vol angst. Onderweg wordt mijn dorst gelest door Hem, mijn Rots. En als ik eenmaal sta voor die dreigende doodsjordaan, houdt mijn hand het water tegen.

Beef dan, gij aarde Israëls Heer,
krimp voor zijn aanschijn en buig u terneer,
laat u door God bedwingen
die water wellen deed uit de woestijn
en uit de harde steenrots een fontein
van lafenis ontspringen.

Berichten: 4992

Maandag 1 oktober; Psalm 115: 1-8; Doof en blind.

Eén keer in mijn leven heb ik zo iemand ontmoet: doof en blind – en ook nog stom. Een zielig hoopje mens, zwaar gehandicapt. Zo iemand kan niets. Ja, een beetje bewegen, de handen uitstrekken, met vingers voelen en strelen, onophoudelijk strelen, in een wanhopige poging contact te maken. Maar het leidt tot niets, het blijft zoeken en tasten, raden en gissen naar betekenis.
Nog erger is het gesteld met goden. Blind zijn ze. En doof. Ze hebben wel ogen, maar ze kunnen er niet mee kijken. Ze hebben wel oren, maar ze horen niets. Ze hebben handen, maar ermee strelen kunnen ze niet eens, die stomme godsbeelden. Ze lijken heel wat te zijn, maar ze zijn in feite niets, helemaal niets. Al die machten en krachten die wij in het leven riepen, onze weelde, onze wapens, onze steden, onze status, al die speeltjes van een elektronisch geregeerde nepcultuur, heel die glitterwereld vol robots en computers – er behoeft maar één dingetje verkeerd te gaan en de hele boel blijkt in feite te zijn: doof en blind en stom.
Hoe anders is de Eeuwige! Onze God is in de hemel. Dat wil zeggen, niet te bereiken met aards geschut. Die goden, die kunnen niets. Maar onze God doet precies wat Hij wil. Hij ziet alles, Hij hoort ons, Hij spreekt en het is er, Hij wenkt en het staat er. En daarom is het niet gepast dat wij de eer ontvangen die Hem toekomt. Soli Deo gloria, aan Hem alleen de eer!

Wie in die goden zijn behagen vindt
en wie ze maakt, wordt even doof en blindt
als deze dode dingen.
Maar wij, wij hebben onze God die leeft,
Die spreekt en hoort en die het leven geeft
aan alle stervelingen.

Berichten: 4992

Dinsdag 2 oktober; Psalm 115: 9-18; Leven in het licht.

In deze psalm zit God nog helemaal alleen in zijn hoge hemel. Nu ja, de engelen zijn bij Hem, dat is waar. Maar verder is het er maar een kale boel, een lege ruimte. Waar zijn zij die in het geloof ontslapen zijn, de heiligen van toen? Die zijn dood. Die liggen in hun graf. Zij zijn afgedaald in de stilte. Die doden houden hun mond. Ze hebben niets meer te zeggen. Aldus het slot van de psalm. Daarom is het aan ons, levenden, de Eeuwige te prijzen. Laten wij Hem zegenen, zolang er daglicht is! De goden en de doden zwijgen als het graf – maar wij zeggen: halleluja!
Moet ik nu vervolgens zeggen dat wij, mensen van het Nieuwe Testament, wijzer zijn? Dat wij sinds Pasen geloven dat de dood wel dood is, maar dat de doden leven in de Heer? Moet ik nu vertellen dat deze psalm nog een primitieve overtuiging vertolkt, en dat wij, christenen, meer en beter weten? Ik laat het wel uit mijn hoofd. Wie ben ik om een helder zicht te hebben op de grote vragen van leven en dood? Ik weet alleen dat alle apostelen ons in het spoor van de Messias een hemel laten zien die vol is van Gods glorie. En aan die lofprijzing van de Eeuwige doen niet alleen de engelen mee, maar ook al Gods kinderen die ogenschijnlijk in de stilte zijn afgedaald. Nee, hier op aarde loven zij God niet meer. We moeten hun stemmen missen. Maar ginds, in die hemel van de Allerhoogste, daar zegenen ook zij, met ons hier op aarde, de glorie van God. En daarom zeggen we vandaag de psalmtekst na en zingen wij, wellicht anders bedoeld dan de dichter wilde: Wij, wij allen, wij zegenen de Heer, van nu tot in eeuwigheid.

De doden geven van Gods roem geen blijk.
Zij kunnen Hem niet prijzen, die in ’t rijk
der stilte nederzinken.
Maar onder ons die leven in het licht
zal blijde lofzang voor zijn aangezicht
nu en altoos weerklinken.

Berichten: 4992

Woensdag 3 oktober, Psalm 116: 1-6; God heb ik lief.

Geen wonder: de dichter van deze psalm kan God bij wijze van spreken wel om de hals vallen. Hij was ziek, doodziek. Hij was de dood nabij. Helse angsten sprongen hem op de nek, benauwdheid greep hem naar de keel. Hij schreeuwde het uit – en warempel, God hoorde! En nu loopt hij over van dankbaarheid. Hoe zal hij de Eeuwige vergelden? Eén al liefde voor God is hij. Leve de Almachtige!
Ik vraag me af: kun je van God ook zoveel houden als je gebed niet wordt verhoord? Want, laten we eerlijk zijn, het vergaat ons lang niet altijd als de dichter van deze psalm. Soms roep je je longen uit je lijf, maar een antwoord komt er niet, laat staan genezing, bevrijding. Het is alsof je alleen gelaten wordt, alsof je gewoonweg niet bestaat voor de Allerhoogste. Dan praat je wel anders! Dan heb je geen behoefte aan een stralend halleluja. Dan is soms de neiging tot vloeken sterker dan de lust tot zingen.
Toch denk ik dat het kan. Ik weet het zeker. Ik heb het meegemaakt, in mijn eigen leven en in dat van anderen: dat je ogenschijnlijk helemaal geen reden hebt tot een loflied en eerder God zou kunnen haten dan liefhebben – en toch, wonder boven wonder, is daar soms zomaar een danklied, een lofprijzing. Hoe kan dat toch? Je zit in de grootst mogelijke misère, je weet niet waar je het zoeken moet, en toch klimt in je ziel een lied voor God omhoog. Waarin zou het geheim zich schuilhouden? Ik denk dat ik het weet: in de naam van de Eeuwige. Goedbeschouwd staat er helemaal niet ‘God heb ik lief.’ Er staat: Ik heb lief ‘Ik ben die Ik ben.’ Ik houd van Hem die bij mij is, altijd. Hij is niet zomaar een God, laat staan een hocus-pocus God. Hij is de Altijd Andere, de God die is altijd zoals Hij is. Te weten dat Hij, de Onbenoembare, met mij meegaat, dat is volstrekt voldoende.

God heb ik lief, want die getrouwe Heer
nam, toen ik riep, met toegenegen oren
mijn woorden aan. Hij zal mij blijven horen
en levenslang ben ik niet eenzaam meer.

Berichten: 4992

Donderdag 4 Oktober, Psalm 116: 7-11; Geen steen die stoot.

Wie ooit klauterde over de heuvels van het nabije oosten, weet wat ‘stenen des aanstoots’ zijn. Zelfs op begaanbare wegen is het oppassen geblazen. Voor je het weet struikel je over een rotsblok. Het beloofde land lijkt met stenen bezááid.
Soms lijkt heel ons aards bestaan op een stoffige landweg vol grijze struikelblokken, een rotsachtige berghelling waartegen je onmogelijk op kunt klauteren. Het ene moment heb je het gevoel dat je vaste grond onder de voeten hebt, maar het volgende moment glijdt de bodem pardoes onder je weg en heb je niets anders in je vingers dan gruis en kiezelsteen. Het huilen staat je nader dan het lachen. De dood grijnst je aan. De eenzaamheid is als de nacht om je heen. Nergens nog een lichtpuntje, nergens een houvast – je kunt geen kant meer op.
Maar dan: een onverklaarbare kracht, een stem in je ziel, een hand die je draagt – God, de Eeuwige, de Onnoembare. Je weet het, je voelt het, je gelóóft het: er is er Eén die in mijn eenzaamheid bij me is, mijn tranen droogt, mij weer op de been brengt en mij voor de dood behoedt.
In zulke momenten kun je maar één ding doen: zingen – de God die je redde loven en prijzen. Zijn liefde is als licht om je heen. Het leven lacht je weer toe. En al is de hele wereld bezaaid met de meest verschrikkelijke struikelblokken, dankzij de liefde van deze God is er geen steen meer die je vallen doet.

O God, mijn God, die van de dood mij redt,
mijn tranen afwist! Voor het oog des Heren
mag ik weer vrij in ’s levens land verkeren,
geen steen die stoot waar ik mijn voeten zet.

Berichten: 4992

Vrijdag 5 Oktober, Psalm 116: 12-19; De beker van bevrijding.

Dat je bij deze psalmtekst direct aan het avondmaal moet denken, is niet zo vreemd. Ons avondmaal danken we aan het Joodse Pascha. Uitgerekend bij de paasmaaltijd wordt de beker van de bevrijding geheven! Wie het feest van de exodus, het feest van de uittocht viert, is een blijmoedig mens. Je gedenkt, elk jaar weer, dat de Eeuwige zijn volk heeft uitgeleid uit een land van angst en verdrukking. En daar moet op gedronken worden! De wijn fonkelt in de beker. Etend en drinkend, zingend en klinkend proeft Israël de goedheid van God.
Het avondmaal in de christelijke kerk mag zich dan vooral richten op het Lam Gods, Christus Jezus, in wezen vieren wij aan de maaltijd des Heren dezelfde goedheid van de Eeuwige. Niet voor niets noemt de apostel die maaltijd ‘eucharistie’. Dankzegging, betekent dat. We komen niet naar de tafel om daarmee te demonstreren dat wij van die keurige christenen zijn. Integendeel! Wij verschijnen als bedelaars voor Gods aangezicht. We heffen ons handje op, om van genade te leven. Maar niet alleen ons handje heffen we op, ook de beker! Dat doen we om God te prijzen vanwege zijn onvoorspelbaar grote goedheid. Wij heffen de beker die gevuld is met wijn, het symbool van Christus’ bloed. Ja, het kostte Hem zijn leven. Zijn liefde voor ons werd zijn dood. Mij dunkt: reden genoeg om Hem openlijk te danken, daar waar zijn gemeente samengekomen is…

Hoe zal ik naar geloften, toen gedaan,
nu danken voor de redding van mijn leven?
Ik heb de kelk van ’s Heren heil geheven
en noem voor heel het volk zijn grote naam.

Berichten: 4992

Zaterdag 6 Oktober, Psalm 117; Groot en wijd.

De hooipsalm! Zo werd deze psalm genoemd, in de voornamelijk agrarische samenleving die Nederland ooit was. Psalm 117 las je in de zomer, als je van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat doende was op de akkers, tussen het koren. In de tijd van de oogst had je handen vol aan het goud dat uit de grond was gegroeid. Dan las je aan tafel het kortste kapittel dat je vinden kon: psalm 117. Twee verzen, langer is het niet. En direct na het halleluja: de klompen weer aan…
Wat wordt in deze psalm zo kort gezegd? Dat alle volken de liefde en trouw van de Eeuwige dienen te loven! De Verenigde Naties worden opgeroepen mee te doen in een wereldwijde, internationale lofprijzing. Ja maar, niet al die volken hebben toch dezelfde God, die van Israël, die van de kerk? Jawel, die hebben ze wél. Dat niet alle volken dat beseffen is een tweede, maar het ís wel zo. Althans, dat geloven we: dat er maar één God is, de Eeuwige, de Ene, wiens naam zo duister is als een mysterie en zo stralend als de dag. Ik zal bij je zijn, Ik zal je dragen! Van die liefdevolle draagkracht, van die overstelpende trouw hebben de naties geen notie. Geen mens kan doorgronden hoe groot en hoe wijd de genegenheid van deze Ene is. Mist en nevel verhinderen ons menigmaal de grootheid van deze God te zien is. Alles ontregelende rampen leiden tot chaos. Hartverscheurende taferelen bij schermutselingen en terreuracties doen ons vermoeden dat ook de vriendschap van de Eeuwige aan flarden is gescheurd. Maar niets is minder waar. Blijf het geloven, houd de lofzang gaande: als alle kruitdampen zijn opgetrokken, zul je de oogst te velde zien staan, een wereldakker vol gouden aren, mensen, groot en klein, een oogst die niemand tellen kan.

Looft, alle volken, looft den Heer,
roemt, alle naties, roemt zijn eer.
Want over ons is groot en wijd
zijn gunst en goedertierenheid
voor eeuwig blijft zijn trouw bestaan.
Heft met ons Halleluja aan!

Berichten: 4992

Zondag 7 Oktober. Psalm 118: 1-4; Niet vrezen.

Het is in deze psalm weer eens het oud liedje. Gelukkig maar! Opnieuw wordt de Eeuwige geprezen. Om zijn trouw. De psalm begint én eindigt ermee: ‘Eeuwig duurt zijn trouw.’ Dat is nogal wat: eeuwig. Of het een goede vertaling is, valt te bezien. ‘Eeuwig’- naar ons besef wil dat zoiets zeggen als ‘er komt geen eind aan’. Naar Hebreeuws besef is het veel meer zoiets als ‘van geslacht tot geslacht’. Gods trouw verduurt alle eeuwen, de kanteling van alle tijdsgewrichten en tijdperken. Maar vooruit, een beetje kort door de taalbocht: er komt geen eind aan.
Goedbeschouwd gaat de psalm over de uittocht. Alweer. Die uittocht is in de beleving van Israël een oerervaring. Die exodus was er niet eens en nooit meer, nee, die uittocht was en is er altijd weer. Elke nieuwe eeuw kent een eigen exodus, een nieuwe vorm van oerbevrijding, geboorte uit de moederschoot, een uitweg door een donkeren tunnel van nood en dood. Dat alles wordt in dit lied herdacht, in gedachtenis genomen door de ‘ikfiguur’ van de psalm. Die ‘ik’ is Israël. ‘Ik werd benauwd aan alle zijden.’ Maar tegelijkertijd is die ‘ik’ de enkeling. Ook ik ben het. En u bent het. Dit lied is een lied van ieder die klem zit. Klem zat. Want uit de omklemming is Israël gered. Door wie? Door Hem die de Nabije heet en ook metterdaad nabij is. Redder is zijn naam. Met hem behoef je voor geen sterveling bang te zijn. Hij zorgt voor ruimte, zodat je weer kunt ademen. En zal dankzij Joshua, zijn Zoon Jezus, wiens naam Ruimtemaker betekent, geloven wij dat die ruimte er óók zal zijn als onze weg eenmaal leidt door de tunnel van de dood.

Ik werd benauwd van alle zijden
en riep den Heer ootmoedig aan.
De Heer verhoorde en bevrijdde,
Hij deed mij in de ruimte staan.
De Heer is met mij, ‘k zal niet vrezen.
Geen sterveling verschrikt mij meer.
De Heer wil mij tot helper wezen;
ik zie op al mijn haters neer.

Berichten: 4992

Maandag 8 Oktober; Psalm 118: 8-14; Beter bij de Heer.

Mannen met macht… Laat me niet lachen! Mannen kunnen hooguit dénken dat ze macht hebben. Mannen hebben geen macht. De grootste macho’s houden zichzelf compleet voor de gek. De Farao’s, de Nebukadnezars, de Nero’s de Napoleons, de Hitlers, de Sadams, de Bin Ladens, ze mogen dan denken dat ze machtig zijn, maar ze maken een grote denkfout. Ze verbinden macht aan kracht. Aan fysieke kracht. Aan gevechtskracht: glimmende speren, flikkerende zwaarden, supersonische straaljagers, bommen, granaten, angstaanjagende terreur. Ze vergissen zich! Wat is er over van al hun machtige koninkrijken? Mannen met macht zijn vlinders van één nacht. Hun biografie kun je op een vloeipapiertje schrijven: opgaan, blinken en verzinken. Zó zijn ze er, met hun duizenden toeters en bellen, hun uniformen, controleposten, vaandels en vlaggen, en zó zijn ze ook weer verdwenen, weggevaagd uit de wereldgeschiedenis.
U zegt: alles goed en wel, maar je zult er toch maar slachtoffer van zijn, aan den lijve ervaren hoe die mannen met macht je het leven zuur maken… De psalm kan erover meepraten. Maar de psalm praat niet alleen méé, de psalm spreekt ook tégen. Niet doen!, is het advies. Wij maken ze alleen maar machtig, met onze bewondering, met onze instemming. Vertrouw toch al hun verkiezingsbeloften niet. Je kunt beter op de Eeuwige vertrouwen. Zijn beloften zijn niet loos. En wat Hij geeft, kunnen machten noch krachten je schenken.

’t Is beter bij den Heer te schuilen
dan dat men bouwt op man en macht.
’t Is beter bij den Heer te schuilen
dan dat men hulp van vorsten wacht.
Toen ik mij wenden kon nog keren,
omsloten door den volken ring,
doorbrak ik in de naam des Heren
de knellende omsingeling.

Berichten: 1156

ha ha, gaaf Mario, zo kunnen wij hier gewoon doorlezen Lachende smiley

fijne vakantie en bedankt voor alle moeite om het hier neer te schrijven weer.

Berichten: 4992

Ben weer terug, dus jullie kunnen vanaf morgen weer genieten.

Berichten: 4992

Dinsdag 9 Oktober, Psalm 118: 15-18; Ik zal leven.

Ons hele leven denken we aan de dood. Daar is geen ontkomen aan. Naar mate je langer leeft, komt die dood steeds dichterbij. Je gaat aftellen: nu heb ik waarschijnlijk nog maar zo en zo veel jaar te gaan…
Wij zouden beter kunnen weten. Ook voor wie gelooft, is de dood geen pretje. Maar een ramp betekent het niet. Integendeel! Met de dood begint er iets nieuws. En dat nieuwe zal zo ongelofelijk nieuw zijn, dat het woord ‘nieuw’ eigenlijk te versleten is om mee aan te geven hoe nieuw het zal zijn zal. Eigenlijk zou je je daar zolang je leeft op moeten verheugen, als een kind op een schoolreisje. Het onbekende zal wel de reden zijn dat we toch huiveren. En vanzelfsprekend ook de mogelijkheid van een lijdensweg. Bovendien: het besef afscheid te moeten nemen van wat je lief en dierbaar is. Maar toch…
De psalm van vandaag gaat niet over de hemel en ook niet over de nieuwe aarde. De psalm gaat over een slagveld. Over angst neergestoten te worden. Over een wonderbaarlijke redding door Gods rechterhand. De psalm gaat over dankbaarheid. Blijmoedig roept de dichter uit: ‘Ik zal niet sterven, maar leven!’ En hoe zal hij dan de rest van zijn leven doorbrengen? Niet achter de geraniums, maar als verteller van verhalen. Hij zal doorgeven hoe groot de goedheid van de Eeuwige is.
Ik zal leven. Ook al gaat de psalm niet over wat komen ná de dood, ook al bezingt dit lied juist de tijd die eraan voorafgaat, toch smokkelt de kerk sinds Pasen die gedachte vrijmoedig de psalm in. De dood is niet het einde. De dood is een nieuw begin! Ik zal leven. Ginds, in de hemelse glorie, én hier, op deze oude aarde, zal ik verhalen hoe groot en goed de Eeuwige is.

Des Heren hand is hoog verheven,
des Heren rechterhand is sterk.
Ik zal niet sterven, ik zal leven
en zingen van des Heren werk.

Berichten: 4992

Woensdag 10 Oktober, Psalm 118: 19-23; Een wonder in onze ogen.

De kerk is een depot voor kneusjes. Het spijt me, maar ik kan er niets anders van maken. Nogal wat kathedralen doen aan iets anders denken, maar dat moet een vergissing zijn. Natuurlijk zijn ook kardinalen en andere prelaten van harte welkom in de kerk, zoals ook protestanten synodeleden en achtenswaardige kerkgangers er hartelijk welkom worden geheten, maar eigenlijk is de kerk alleen voor kneusjes. Nu wil ik het geval dat al die hoogwaardigheidsbekleders, van welke denominatie dan ook, goedbeschouwd zelf ook kneusjes zijn – alleen is bij sommigen dat inzicht nog niet doorgedrongen. Kneusjes zijn wij allemaal, zonder enige uitzondering: gekneusd van kinds af aan, gekneusd door allerhande teleurstellingen. Misschien vooral gekneusd door wat anderen ons hebben aangedaan.
Zo was en is het met Israël. Het volk der Joden is een kneusjesvolk. Wat een butsen en builen heeft Israël niet opgelopen in de loop der eeuwen! Er is er Eén die daarover beter kan meepraten dan wie dan ook. Ze hebben Hem bespuwd, bespot, gegeseld en geslagen. Het bloed droop Hem van het hoofd, toen Hij in de felle zon, opgehangen werd, zo gekneusd als Hij was. Heel Israël, maar Jezus voorop: een afgekeurde steen, weggegooid, aan de kant gekwakt, waardeloos in de ogen van Jan en alleman. Maar zie, van hogerhand opgenomen, gekoesterd, gestreeld door het vroege morgenlicht van Pasen – in ere hersteld! Zo werd een vloeksteen een hoesteen. Geen wonder dat de kerk, zijn kerk, een depot voor kneusjes is.

De steen, dien door de tempelbouwers
verachtelijk was een plaats ontzegd,
is tot verbazing der beschouwers
ten hoeksteen door God zelf gelegd.
Dit werk is door Gods alvermogen,
Door ’s Heren hand alleen geschied.
Het is een wonder in onz’ogen.
Wij zien het, maar doorgronden ’t niet.

Berichten: 4992

Donderdag 11 Oktober, Psalm 118: 24-29; Hoog.

Wij mensen kunnen elkaar maken en breken. Je breekt iemand als je maar lang genoeg ongunstige dingen over hem vertelt. Dan maak je iemand kapot, je breekt hem af. Maar je kunt iemand ook maken, grootmaken, de hemel in prijzen.
Nu behoeven wij God niet meer de hemel in te prijzen, want daar is Hij al. Het is wel de bedoeling dat wij Hem in die hemel prijzen, een troon verschaffen, een hoge troon. Wij kunnen – hoe gek het ook klinkt – God maken en breken. Niet dat Hij totaal afhankelijk is van onze beslissing en handelswijze. Geen sprake van! Ook al breken wij Hem tot de bodem af, dan nog is Hij heus wel in staat zicht boven onze afbraakpogingen te verheffen. Maar het zou mooi zijn wanneer het zover niet komen zou. En daarom worden wij – ook in de psalm van vandaag – opgeroepen om God te maken, om Hem te verhogen! ‘Komt, maakt God met mij groot’: een veelzeggende psalmregel die mij nu te binnen-schiet. Het is helemaal niet zo moeilijk lelijk te doen over God. Je kunt gemakkelijk flauwe grapjes over Hem maken, negatieve dingen over de Bijbel vertellen, de lachlust opwekken in gesprekken over kerk en kerkmensen – maar daar maak je God alleen maar klein mee. Mensen halen dan hun schouders op en worden gesterkt in hun twijfels en ongeloof. Nee, wij zijn geroepen het tegenovergestelde te doen: God verhogen, Hem grootmaken, dat is wat ons te doen staat. ‘U bent mijn God, u zal ik loven, hoog zal ik u prijzen, mijn God.’ Je kunt de Eeuwige maken en breken. Breken is geen kunst. Maken is een gunst. God grootmakend deel je in zijn genade.

De Heer is God, zijn gunst verheugde
ons oog en hart met vrolijk licht.
Nu worde ‘offer onzer vreugde
op zijn altaren aangericht.
Gij zijt mijn God, U zal ik prijzen,
o God, U roemen wijd en zijd.
Laat aller lof ten hemel rijzen:
Gods liefde duurt in eeuwigheid.

Berichten: 4992

Vrijdag 12 Oktober, Psalm 119: 1-8; Welzalig.

De langste psalm: psalm 119. Kunstig opgebouwd. Net zoveel strofen als er letters zijn in het Hebreeuwse alfabet. Elke strofe begint met een volgende letter. En elke regel van zo’n strofe begint met die letter. In de Hebreeuwse Bijbel die open voor me ligt nu ik dit schrijf, is het een mooi gezicht! De dichter zal hebben gedacht: het oog wil ook wat… Misschien heeft hij op die manier wel willen verbeelden wat die berijmer van deze psalm noemt: ‘de schoonheid van uw wet.’
Waarom is die wet zo ‘schoon’? Omdat die wet mensen gelukkig maakt. Dolgelukkig. Zeg maar gerust: welgelukzalig. Dat klinkt een beetje plechtig, een tikje deftig en misschien ook wel wat ouderwets, maar ik vind het zo gek nog niet. Je gaat er zelfs van stotteren, zo mooi, zo goed is het. Overgelukkig de mens die gaat op de weg van der wet! Probeer het maar, beproef het maar, je zult het zelf wel ontdekken: geen betere, geen mooiere weg dan de weg van de wet.
Laat bij het woord ‘wet’ nu niemand gaan denken aan een soort wetboek van strafrecht. Wie zou daar vrolijk van worden, laat staan dolgelukkig? Nee, hier staat in het Hebreeuws het woord Thora en dat betekent echt iets anders. Thora is: leidraad, onderwijzing, richtlijn. Je moet dan eerder denken aan een vriendelijke gids dan aan een strenge politieagent. Die vijf boeken van Mozes, van Genesis tot en met Deuteronomium, vormen samen de Thora. Zeker, daar staan de Tien Woorden óók in. Maar die vormen slechts een onderdeel van de Thora. Ook de verhalen over schepping en aarstvaders, over uittocht en doortocht, doen volop mee in die Thora. Samen wijzen die vijf eerste Bijbelboeken de weg, als een goede gids.

Welzalig wie de rechte wegen gaan,
wie in de regels van Gods wijsheid treden
Zalig wie zijn getuigenis verstaan,
van ganser harte zoeken naar zijn vrede.
Geen onrecht en geen dwaling lokt hen aan.
De weg der zondaars wordt door hen gemeden.

Berichten: 4992

Zaterdag 13 Oktober, Psalm 119: 9-16; Mijn grootste rijkdom.

Het tweede couplet. Nee, al die coupletten gaan niet steeds over een ander thema. Ze cirkelen allemaal om hetzelfde geheim: de zegeningen van de Thora. Ze bezingen in allerlei toonaarden het geluk van de mens die met dat geheim leven wil. Ik wil in de komende dagen proberen steeds een ander facet van dat ene geheim te benoemen. In dit tweede couplet is dat besef dat je dankzij de Thora een blij mens kunt zijn. Dat is nog weer eens iets anders dan de verhalen van al die mensenn die bij hoog en laag beweren dat het geloof je juist somber maakt….
Somber? Neerslachtig? Hoe kom je erbij? De wandeling op de weg van Gods geboden maakt je juist opgewekt, vrolijk! ‘Leven naar uw richtlijnen geeft mij vreugde.’ En niet zo’n klein beetje ook… ‘Meer vreugde dan rijkdom en overvloed.’ Je moet maar durven! Tegenwoordig (maar vroeger was het niet anders) krijg je te horen dat geluk zich laat vinden in geld. Als je maar goed in je slappe was zit, mooie spullen kunt kopen, vaak op vakantie kunt gaan, een groot huis bezit, dán heb je geluk, dán kun je blij zijn! De psalm zegt niet dat er rijkdom en overvloed totaal geen vreugde zit, maar wel dat er iets is waarin nog veel méér vreugde is te vinden: een leven volgens de richtlijnen van de Eeuwige. Als dat waar is – en ik geloof het, wat mensen ook zeggen mogen! – dan is het zaak alles op alles te zetten om die richtlijnen te kennen en daarnaar te leven. Of je daarvoor dan toch bij die Tien Geboden moet zijn? Jazeker. Maar vergeet niet vooral te letten Hem die de Thora in vlees en bloed geworden is: Jezus, onze Heiland.

O God, ik ben van harte zeer verblijd
over de weg van uw getuigenissen.
In uw bevelen ligt mijn zaligheid,
ik zal mij van uw wegen vergewissen.
Ik loof U, die mijn grootste rijkdom zijt,
laat mij, o Heer, geen van uw woorden missen.

Berichten: 4992

Zondag 14 Oktober, Psalm 119: 17-24; Gast en vreemdeling.

Je mag gerust aannemen dat deze lange psalm, die het geheim van de Thora bezingt, gezongen is in de ballingschap, in Babel. Wie weet is dit lied daar zelfs geboren. Dat zou in elk geval verklaren waarom de dichter van de psalm zichzelf als een vreemdeling op aarde beschouwt. Als Israël ooit dat gevoel had, dan wel daar in dat verre Babel, aan de oevers van de Eufraat en de Tigris. Jeruzalem verwoest, het volk gedeporteerd, de hemel gesloten – o God, laat ons niet alleen! Ik voel me zo ontheemd, zo eenzaam, een vreemdeling.
Dat is een gevoel waar wij lang niet altijd last van hebben. Wij voelen ons aardig thuis, in ons eigen landje. Zo af en toe eens op vakantie, dat is leuk. Maar je bent toch altijd weer blij als je terug bent, gezond en wel in het vaderland. We zijn niet voor niets trots op ons eigen landje, blij met ons eigen huisje. Een vreemdeling? Ben je mal, ik voel me heel happy, hier in Holland!
Ik wil aan dat gevoel van dankbaarheid niets afdoen, maar er toch een klein vraagtekentje bij plaatsen. Besef ik nog wel dat ik hier maar een tijdelijke woning heb? Ik woon hier niet. Ik mag hier logeren. Mijn rust is elders. Mijn huis is bij de Heer. Die wonderlijke hunkering naar iets anders, een ander huis, een ander land, is niet zomaar een begrijpelijk verlangen eens lekker op vakantie te gaan. Het is feitelijk een diepgeworteld heimwee. Wij verlangen werkelijk naar iets anders, naar een land waar het leven tot in de kern goed is, volkomen, volmaakt goed. En daarom is het nog niet zo kwaad je hier op aarde vreemdeling te weten en je zo af en toe ook vreemdeling te voelen. Wij zijn op weg naar huis!

Zegen uw knecht die Gij uw wil gebiedt.
Ontvouw de wet die Gij ons openbaarde.
Open mijn oog, zodat het helder ziet,
dat ik wonderen van uw wet ontware.
O Heer, verberg mij uw geboden niet:
ik ben een gast en vreemdeling op aarde.

Berichten: 4992

Maandag 15 Oktober, Psalm 119: 25-32; De weg van uw geboden.

De preek moet niet te lang zijn, de kerkdienst graag kort. Bidden is: even de ogen dicht en mompelen: ‘Here, zegen deze spijze om Jezus’ wil, amen. Want we hebben geen tijd, we hebben haast, we moeten nog zoveel. We vliegen van hot naar her, we hebben contacten onderhouden relaties, kijken naar de televisie, we gaan naar de film. We worden overspoeld met indrukken, beelden, denkbeelden. En ’s nachts dromen we, verwerken we wat we zagen en zeiden, wat we dachten en deden. Maar de nacht is te kort, je kunt het in een paar uur niet meer verwerken, het begint te spoken in je hoofd, in een paar uur niet meer verwerken, het begint te spoken in je hoofd, het maalt door je heen, meningen worden nachtmerries, beelden spookbeelden, waanbeelden – slapen gaat niet meer, je ligt te woelen in je bed, je gaat eruit, er weer in, maar niets lijkt nog te helpen, niets, helemaal niets. God, wat moet ik nog? Help me, red me, bevrijd me van mijn angsten!
‘Ik druk uw richtlijnen aan mijn hart.’ Over richtlijnen gesproken… Je moet ze aan je hart drukken, die richtlijnen van God! Je moet ermee doen wat je pleegt te doen met al die waanzinnige indrukken en afmattende denkbeelden waarmee onze samenleving ons kapotbombardeert: ze opzuigen in je ziel. Lap nu alles eens aan je laars wat in de ogen van iedereen zo actueel, zo relevant, zo bijzonder belangrijk is. Heb het lef eens iets ongezien en ongestoord te laten. Neem tijd voor wat werkelijk van waarde is. Druk de richtlijnen van het evangelie aan je hart. Drink op wat door profeten en apostelen gezegd en geschreven is. Richt je leven opnieuw in, stel prioriteiten, zoek eerst het koninkrijk van God en de rest, die komt vanzelf wel.

Ik klem mij vast aan uw getuigenis.
O Heer, laat niet vergeefs mij op U hopen!
Gij zijt mijn licht, mijn dag bij duisternis,
Gij doet uw woorden voor mijn ogen open,
verruimt mijn hart en maakt mijn reis gewis.
Ik zal de weg van uw geboden lopen.