alleenstaande moeders

Berichten: 1181

HANNAH810 schreef:

tja, dat is ook nog een mogelijkheid;
ik ben wel benieuwd hoe anderen de (eventuele) bezoekregeling ervaren?

Bij hetzelfde kind, en de zelfde ouders kunnen de bezoekregeling ook wisselend ervaren worden naar gelang het verwerkingsproces van de scheiding.
Als ik kijk naar mijn eigen situatie zie ik een groot verschil met enkele jaren geleden. Toen moest ik alles op alles zetten om mijn kids naar hun vader te krijgen. Dat was in de tijd dat pa het blijkbaar geweldig vond om me zoveel als mogelijk dwars te zitten en te pesten. En hoe je ook je best doet om het niet aan de kids te laten merken....het heeft onderbewust toch de weerslag op de kinderen.

Nu...twee jaar later...Pa pest niet meer( geen idee waarom niet, maar het is wel zo prettig)... De kinderen gaan zonder slag of stoot iedere maand een dagje naar hem toe, en voor zover ik weet vinden alle partijen het prima zo.

Ik vind het heel erg dat door de huidige wetgeving, kinderen gedwongen worden om naar hun andere ouder te gaan, terwijl ze er zelf, door alle omstandigheden nog niet aan toe zijn. Het is evengoed erg dat er moeders zijn die op die manier hun ex pesten door de kids weg te houden, maar ik vind het belangrijk dat kinderen in alle rust de tijd krijgen om een scheiding te verwerken, en daarbij zelf mogen/kunnen aangeven of ze er al aan toe zijn om omgang met beide ouders te hebben.

Persoonlijk moest ik mijn kinderen gillend, en huilend meegeven. Doodsbang en vol haatgevoelens....dat is pas kindermishandeling. Ze zijn er zeker niet van opgeknapt en zagen mij als hun enige houvast, en tegelijkertijd als de grote boosdoener diew haar kids aan die man meegaf.

Wat ik hiermee wil aangeven....Alles slijt,Maar het verwerken van een scheiding heeft tijd nodig, zeker ook voor kinderen. Als alles in een rustiger vaarwater is gekomen, veranderd daarbij ook weer het gevoel mbt de omgangsregeling.

Berichten: 5057

JOLAN931 schreef:

Bij hetzelfde kind, en de zelfde ouders kunnen de bezoekregeling ook wisselend ervaren worden naar gelang het verwerkingsproces van de scheiding.
Als ik kijk naar mijn eigen situatie zie ik een groot verschil met enkele jaren geleden. Toen moest ik alles op alles zetten om mijn kids naar hun vader te krijgen. Dat was in de tijd dat pa het blijkbaar geweldig vond om me zoveel als mogelijk dwars te zitten en te pesten. En hoe je ook je best doet om het niet aan de kids te laten merken....het heeft onderbewust toch de weerslag op de kinderen.

Nu...twee jaar later...Pa pest niet meer( geen idee waarom niet, maar het is wel zo prettig)... De kinderen gaan zonder slag of stoot iedere maand een dagje naar hem toe, en voor zover ik weet vinden alle partijen het prima zo.

Ik vind het heel erg dat door de huidige wetgeving, kinderen gedwongen worden om naar hun andere ouder te gaan, terwijl ze er zelf, door alle omstandigheden nog niet aan toe zijn. Het is evengoed erg dat er moeders zijn die op die manier hun ex pesten door de kids weg te houden, maar ik vind het belangrijk dat kinderen in alle rust de tijd krijgen om een scheiding te verwerken, en daarbij zelf mogen/kunnen aangeven of ze er al aan toe zijn om omgang met beide ouders te hebben.

Persoonlijk moest ik mijn kinderen gillend, en huilend meegeven. Doodsbang en vol haatgevoelens....dat is pas kindermishandeling. Ze zijn er zeker niet van opgeknapt en zagen mij als hun enige houvast, en tegelijkertijd als de grote boosdoener diew haar kids aan die man meegaf.

Wat ik hiermee wil aangeven....Alles slijt,Maar het verwerken van een scheiding heeft tijd nodig, zeker ook voor kinderen. Als alles in een rustiger vaarwater is gekomen, veranderd daarbij ook weer het gevoel mbt de omgangsregeling.

Toch wil ik hier een aantal dingen bij opmerken. Rust is maar betrekkelijk hoor. Wat denk je dat een kind moet verwerken als het de vader een poos niet mag zien. Dat maakt het voor het kind alleen maar moeilijker. Dan is het zijn vader kwijtgeraakt en waarom eigenlijk? Scheiden is een heel moeilijk proces, maar om de vader dan in het begin maar meteen uit te schakelen geeft nog meer emotionele schade. Als een kind zowel van de vader en moeder mag houden, kan het het allerbeste verwerken. En wat dat betreft spreek ik uit ervaring....

Berichten: 634

CHATULIEM619 schreef:

Toch wil ik hier een aantal dingen bij opmerken. Rust is maar betrekkelijk hoor. Wat denk je dat een kind moet verwerken als het de vader een poos niet mag zien. Dat maakt het voor het kind alleen maar moeilijker. Dan is het zijn vader kwijtgeraakt en waarom eigenlijk? Scheiden is een heel moeilijk proces, maar om de vader dan in het begin maar meteen uit te schakelen geeft nog meer emotionele schade. Als een kind zowel van de vader en moeder mag houden, kan het het allerbeste verwerken. En wat dat betreft spreek ik uit ervaring....

zoals jolan aangeeft is iedere situatie anders
er zijn nu eenmaal situaties waarbij het ongezond is om naar een bepaald ouder verplicht te moeten gaan als de relatie totaal verstoord is... dan is het inderdaad voor het kind beter om het ff wat langer tijd te geven;
voor een bepaalde reden ging bijvoorbeeld men zoon ook een hele tijd niet naar men ex. en met dwang had dat alleen maar erger geweest.

Berichten: 5057

XABIA794 schreef:

zoals jolan aangeeft is iedere situatie anders
er zijn nu eenmaal situaties waarbij het ongezond is om naar een bepaald ouder verplicht te moeten gaan als de relatie totaal verstoord is... dan is het inderdaad voor het kind beter om het ff wat langer tijd te geven;
voor een bepaalde reden ging bijvoorbeeld men zoon ook een hele tijd niet naar men ex. en met dwang had dat alleen maar erger geweest.

Soms heb ik het idee dat vrouwen dat wel heel snel vinden. Vaak zoeken ze naar argumenten om vooral de vader buiten spel te zetten..

Berichten: 634

CHATULIEM619 schreef:

Soms heb ik het idee dat vrouwen dat wel heel snel vinden. Vaak zoeken ze naar argumenten om vooral de vader buiten spel te zetten..

ik heb nooit ooit de vader uit het spel gezet en ik zoek geen argumenten. Het argument lag bij hem zelf door de keuzes die hij zelf gemaakt heeft. Je moet eens proberen niet alles vanuit je eigen situatie te beoordelen?
je kan ook wel eens het idee hebben dat er zich situaties voordoen waarin vader (en kan ook moeder uiteraard) zelf de sfeer van omgang met kinderen heeft vastgelegd door zijn eigen keuze...
zoveel faktoren spelen hierin een rol.
Scheiding is al moeilijk genoeg voor de kinderen, dus laat het dan ook aan de kinderen vooral over wat ze zelf willen of aankunnen. Sommige kinderen hebben gewoon meer tijd nodig om zich aan te passen aan een bepaalde ontwikkeling.
Zolang dat beide partijen maar oprecht en eerlijk willen vechten voor het welzijn van het kind en niet naar hun eigen bevestiging en ego willen handelen;

Berichten: 5057

XABIA794 schreef:

ik heb nooit ooit de vader uit het spel gezet en ik zoek geen argumenten. Het argument lag bij hem zelf door de keuzes die hij zelf gemaakt heeft. Je moet eens proberen niet alles vanuit je eigen situatie te beoordelen?
je kan ook wel eens het idee hebben dat er zich situaties voordoen waarin vader (en kan ook moeder uiteraard) zelf de sfeer van omgang met kinderen heeft vastgelegd door zijn eigen keuze...
zoveel faktoren spelen hierin een rol.
Scheiding is al moeilijk genoeg voor de kinderen, dus laat het dan ook aan de kinderen vooral over wat ze zelf willen of aankunnen. Sommige kinderen hebben gewoon meer tijd nodig om zich aan te passen aan een bepaalde ontwikkeling.
Zolang dat beide partijen maar oprecht en eerlijk willen vechten voor het welzijn van het kind en niet naar hun eigen bevestiging en ego willen handelen;

Nu maak je het zelf persoonlijk, ik blijf in algemene termen praten. Probeer maar eens vrouw te overtuigen, die zich emotioneel gekrenkt voelt zover te krijgen, dat ze haar kinderen regelmatig naar de vader te laten gaan. Heel vaak gaat de emotie boven de rede. Wat is rustgevender voor het kind? Te weten dat zijn vader nog steeds van hem houdt ook al woont hij niet meer in huis of naast de echtscheiding ook nog zn vader verliezen. Aanpassen is geen probleem voor een gemiddeld kind. Maar het gevoel om een ouder volledig te verliezen geeft vaak een trauma. En ik heb de indruk dat veel vrouwen dat onderschatten.
En wat denk je dan van loyaliteitsconflicten: een kind dat niet meer durft te zeggen, dat het nog steeds van de ouder houdt die weg is. Hoeveel kinderen beleven dat in zichzelf en durven dat niet uit te spreken?
En tenslotte nog dit. Weten jullie dat er periodes zijn in het leven van een jongen waarin hij meer heeft aan een vader dan aan een moeder? Vooral in de fase voor en tijdens de puberteit is het beter voor de ontwikkeling van de jongen om bij zijn vader te zijn, dan bij zijn moeder....

Berichten: 4863

CHATULIEM619 schreef:

Nu maak je het zelf persoonlijk, ik blijf in algemene termen praten. Probeer maar eens vrouw te overtuigen, die zich emotioneel gekrenkt voelt zover te krijgen, dat ze haar kinderen regelmatig naar de vader te laten gaan. Heel vaak gaat de emotie boven de rede. Wat is rustgevender voor het kind? Te weten dat zijn vader nog steeds van hem houdt ook al woont hij niet meer in huis of naast de echtscheiding ook nog zn vader verliezen. Aanpassen is geen probleem voor een gemiddeld kind. Maar het gevoel om een ouder volledig te verliezen geeft vaak een trauma. En ik heb de indruk dat veel vrouwen dat onderschatten.
En wat denk je dan van loyaliteitsconflicten: een kind dat niet meer durft te zeggen, dat het nog steeds van de ouder houdt die weg is. Hoeveel kinderen beleven dat in zichzelf en durven dat niet uit te spreken?
En tenslotte nog dit. Weten jullie dat er periodes zijn in het leven van een jongen waarin hij meer heeft aan een vader dan aan een moeder? Vooral in de fase voor en tijdens de puberteit is het beter voor de ontwikkeling van de jongen om bij zijn vader te zijn, dan bij zijn moeder....

Oei...nu voel ik me als moeder even aangesproken...
Ook al gaat het even over de laatste regels...
En ook al is dit misschien een statiek gegeven...
Ook al was de jongste zoon wat ouder(17)
Een heftige puber...maar zodra de puberteit begon...(ook bij de andere kinderen) wist juist vader er niet meer mee om te gaan.....
Dat was voor mij!!!!
Juist in die periode is het zowel met de zoon...en in het gezin... mis gegaan....
Drie zonen gingen in 1 maand het huis uit...waarvan 1 de boodschap mee kreeg...(ik zal het niet herhalen HOE...) dat de deur voortaan voor HEM op slot was!!!!

Gelukkig is juist deze zoon er voor zijn moeder, maar tussen vader en zoon....is het jammer genoeg...oorlog...
Ik probeer echter of hij zijn vader toch wil bezoeken.
Maar helaas...beiden weten niet van een verzoening!!(lees: beiden!!!)

Berichten: 634

CHATULIEM619 schreef:

En tenslotte nog dit. Weten jullie dat er periodes zijn in het leven van een jongen waarin hij meer heeft aan een vader dan aan een moeder? Vooral in de fase voor en tijdens de puberteit is het beter voor de ontwikkeling van de jongen om bij zijn vader te zijn, dan bij zijn moeder....

ik bedoel het net niet om het persoonlijk te maken...
ik wil je gewoon duidelijk maken dat elke situatie anders is en je daar geen vaste mening kunt over uiten...
zoals wat je hierboven nu zegt
mooie redenatie, maar in praktijk kan het wel eens helemaal anders zijn.
In mijn situatie was het nu net zo, dat in men zoon zijn puberteit (hij was toen 15), men ex zijn outing maakte. Men zoon heeft 2 jaar nodig gehad om dit te kunnen plaatsen. Misschien had men ex inderdaad beter gewacht toen de jongen al volwassen het huis uit was Twijfelende smiley

dat bedoel ik met een keuze die iemand maakt de situatie bepaald.
en dan kan je vinden dat de ontwikkeling van een jongen op die leeftijd beter bij de vader zou zijn. Dan moet de opgroeiende jongen dat ook wel zelf willen.
Argumenten komen hier niet aan te pas...

Berichten: 5057

ZEELAND736 schreef:

Oei...nu voel ik me als moeder even aangesproken...
Ook al gaat het even over de laatste regels...
En ook al is dit misschien een statiek gegeven...
Ook al was de jongste zoon wat ouder(17)
Een heftige puber...maar zodra de puberteit begon...(ook bij de andere kinderen) wist juist vader er niet meer mee om te gaan.....
Dat was voor mij!!!!
Juist in die periode is het zowel met de zoon...en in het gezin... mis gegaan....
Drie zonen gingen in 1 maand het huis uit...waarvan 1 de boodschap mee kreeg...(ik zal het niet herhalen HOE...) dat de deur voortaan voor HEM op slot was!!!!

Gelukkig is juist deze zoon er voor zijn moeder, maar tussen vader en zoon....is het jammer genoeg...oorlog...
Ik probeer echter of hij zijn vader toch wil bezoeken.
Maar helaas...beiden weten niet van een verzoening!!(lees: beiden!!!)

Het is duidelijk dat de conflictsituatie al bestond voor de echtscheiding. Ik heb het over een gemiddeld kind, die een goede relatie met beide ouders heeft. Een jongen loopt het gevaar dat als hij bij zijn moeder is, hij de rol van de partner gaat overnemen. Er zijn gezinnen waar de zoon over het hele gezin heerst. Of de moeder betrekt hem in beslissingen, die ze met een partner zou moeten nemen, en wordt de relatie meer gelijkwaardig (peer-to-peer) in plaats van moeder kind. Een kind moet een kind kunnen blijven. Dit is geen chatul-wijsheid, maar dit wordt onderstreept door alle pedagogen. Een kind moet een ouder hebben waar het zich aan zou moeten kunnen spiegelen, het moet niet de plaats van de partner overnemen.
Nu loop ik de kans dat er weer allemaal emotionele verhalen loskomen, waarbij men denkt dat hun situatie wel zo speciaal was dat het bij hen niet anders kon. En dat betwijfel ik eigenlijk.
Als je ervan uitgaat dat beide rollen voor het kind belangrijk zijn, zul je altijd er meer je best voor doen de ander bij het kind te blijven betrekken. Een ouder die dat niet doet, verdient in mijn ogen alleen maar minachting, want het gaat voorbij aan de behoeftes van het kind.
Ik heb het nog steeds over een gemiddeld kind die een goede relatie met beide ouders heeft. Er zijn natuurlijk uitzonderingen. Uitzondering bij seksueel misbruik en mishandeling om maar een paar te noemen. Maar ik lees teveel uitzonderingen hier, het lijkt wel alsof dit in geen enkel geval kan. Ik zou graag eens de verhalen horen, waarbij de ouders wel hun best doen om de partner de ruimte te geven om een goede relatie met de kinderen te houden.

Ik zal dan eens met mezelf beginnen. Toen ik bij mijn vrouw wegging, heb ik meteen gezegd dat ik een vader bleef voor mijn kinderen. Mijn oudste zoon is bij mij komen wonen, en wij zijn altijd bij elkaar in de buurt gebleven. Elk weekend kwamen mn dochters erbij, en als mn zoon door de weeks bij zijn moeder wilde slapen was dat geen enkel probleem. Ik heb altijd het standpunt gehuldigd of ik het recht had dat de kinderen alleen van mij zouden moeten houden. En dat recht had ik noch mn ex vonden wij.
Door de weeks als ze niet bij me waren belde ik elke dag wel even om te vragen hoe het met ze was. Het gevolg was, dat ik voortdurend betrokken bleef bij het leven van mn kinderen. En nu zijn ze ouder, en ze weten gewoon dat ze twee huizen hebben waarin ze wonen. En eigenlijk merk je niet zo erg aan hen dat ze uit een gescheiden gezin komen. Ze hebben de situatie geaccepteerd en ze weten eigenlijk niet anders. Niet elke scheiding hoeft dus in een trauma voor een kind te eindigen. Vaak versterkt het gedrag van de ouders de pijn van de echtscheiding....

Berichten: 5057

XABIA794 schreef:

ik bedoel het net niet om het persoonlijk te maken...
ik wil je gewoon duidelijk maken dat elke situatie anders is en je daar geen vaste mening kunt over uiten...
zoals wat je hierboven nu zegt
mooie redenatie, maar in praktijk kan het wel eens helemaal anders zijn.
In mijn situatie was het nu net zo, dat in men zoon zijn puberteit (hij was toen 15), men ex zijn outing maakte. Men zoon heeft 2 jaar nodig gehad om dit te kunnen plaatsen. Misschien had men ex inderdaad beter gewacht toen de jongen al volwassen het huis uit was Twijfelende smiley

dat bedoel ik met een keuze die iemand maakt de situatie bepaald.
en dan kan je vinden dat de ontwikkeling van een jongen op die leeftijd beter bij de vader zou zijn. Dan moet de opgroeiende jongen dat ook wel zelf willen.
Argumenten komen hier niet aan te pas...

Natuurlijk wel. Een kind zelf laten kiezen is zo'n beetje het slechtste wat je kunt doen. Want het gevoel van kiezen tegen is groter dan het kiezen voor. Zelfs als het kind 12 jaar is, wil het niet zeggen, dat de keuze voor de rechter allesbepalend is. Die rechter zal altijd zoeken of het daadwerkelijk in belang is van het kind.
Nog even een persoonlijke vraag naar jou toe. Ik lees dat je zoon eigenlijk twee jaar geen goed contact heeft gehad met zn vader. Hoe denk je dat de verstandhouding nu zou zijn, als dat contact wel goed geweest was? Nu beginnen ze dus al met een achterstand en dan is het veel moeilijker een relatie te herstellen.

Berichten: 4097

CHATULIEM619 schreef:

Natuurlijk wel. Een kind zelf laten kiezen is zo'n beetje het slechtste wat je kunt doen. Want het gevoel van kiezen tegen is groter dan het kiezen voor. Zelfs als het kind 12 jaar is, wil het niet zeggen, dat de keuze voor de rechter allesbepalend is. Die rechter zal altijd zoeken of het daadwerkelijk in belang is van het kind....

Ik ben dus zo'n "uitzondering-ouder" die alle ruimte wil geven voor de mogelijkheid dat de kids hun vader weer gaan zien en dit ook probeert aan te moedigen. Toch heb ik ook alle begrip voor hun allergische reactie zodra het daarover gaat. Soms heeft een situatie tijd en rust nodig om weer nieuwe visie te krijgen op de betreffende ouder en moeten kinderen al heel erg hijsen aan zichzelf om hun eigen leven verder en opnieuw op te bouwen in een al ingewikkelde wereld met school, vrienden etc....

Berichten: 5057

Niet iedere scheiding hoeft uit te lopen op een trauma bij het kind. Een kind kan zich namelijk uitstekend aanpassen aan nieuwe situaties. Ze zijn nl. veel flexibeler dan volwassenen. Ze moeten echter wel duidelijkheid hebben en het gevoel hebben dat beide ouders van ze houden.
Het trauma wordt veel eerder uitgelokt als één van de ouders zijn/haar rol niet vervult. Want beide rollen blijven belangrijk.

Berichten: 4097

CHATULIEM619 schreef:

Niet iedere scheiding hoeft uit te lopen op een trauma bij het kind. Het trauma wordt veel eerder uitgelokt als één van de ouders zijn/haar rol niet vervult. Want beide rollen blijven belangrijk.

Mee eens.

Berichten: 4047

JOL252 schreef:

Ik ben dus zo'n "uitzondering-ouder" die alle ruimte wil geven voor de mogelijkheid dat de kids hun vader weer gaan zien en dit ook probeert aan te moedigen. Toch heb ik ook alle begrip voor hun allergische reactie zodra het daarover gaat. Soms heeft een situatie tijd en rust nodig om weer nieuwe visie te krijgen op de betreffende ouder en moeten kinderen al heel erg hijsen aan zichzelf om hun eigen leven verder en opnieuw op te bouwen in een al ingewikkelde wereld met school, vrienden etc....

ik ben dus ook zo'n "uitzonderings-ouder" die alle ruimte gaf voor de mogelijkheid dat de kinderen hun pleeg-vader konden zien en dit aanmoedigde.

toch is de beslissing van de gezins-voogd van mijn pleegkinderen byzonder goed geweest; de kinderen hebben dan wel verdriet van het feit dat ze pleegvader niet meer zien; de rust die zij ervaren nu pleegvader hun leventje niet steeds opnieuw onder druk zet, is onbetaalbaar!

Berichten: 5057

JOL252 schreef:

Ik ben dus zo'n "uitzondering-ouder" die alle ruimte wil geven voor de mogelijkheid dat de kids hun vader weer gaan zien en dit ook probeert aan te moedigen. Toch heb ik ook alle begrip voor hun allergische reactie zodra het daarover gaat. Soms heeft een situatie tijd en rust nodig om weer nieuwe visie te krijgen op de betreffende ouder en moeten kinderen al heel erg hijsen aan zichzelf om hun eigen leven verder en opnieuw op te bouwen in een al ingewikkelde wereld met school, vrienden etc....

Ik ben blij om dit verhaal eens te lezen Jol... Je zult merken dat dat alleen maar een goede invloed heeft op de ontwikkeling van het kind.

Berichten: 4097

CHATULIEM619 schreef:

Ik ben blij om dit verhaal eens te lezen Jol... Je zult merken dat dat alleen maar een goede invloed heeft op de ontwikkeling van het kind.

dat mag ik hopen... Smiley die vol vragen zit

Berichten: 4097

HANNAH810 schreef:

ik ben dus ook zo'n "uitzonderings-ouder" die alle ruimte gaf voor de mogelijkheid dat de kinderen hun pleeg-vader konden zien en dit aanmoedigde.

toch is de beslissing van de gezins-voogd van mijn pleegkinderen byzonder goed geweest; de kinderen hebben dan wel verdriet van het feit dat ze pleegvader niet meer zien; de rust die zij ervaren nu pleegvader hun leventje niet steeds opnieuw onder druk zet, is onbetaalbaar!

wat goed dan ook dat het besluit/verantwoording en de druk van jouw schouders werd gehaald...

Berichten: 5057

HANNAH810 schreef:

ik ben dus ook zo'n "uitzonderings-ouder" die alle ruimte gaf voor de mogelijkheid dat de kinderen hun pleeg-vader konden zien en dit aanmoedigde.

toch is de beslissing van de gezins-voogd van mijn pleegkinderen byzonder goed geweest; de kinderen hebben dan wel verdriet van het feit dat ze pleegvader niet meer zien; de rust die zij ervaren nu pleegvader hun leventje niet steeds opnieuw onder druk zet, is onbetaalbaar!

Die rust heeft te maken met duidelijkheid. En dat is hetgene wat je de kids moet geven. Dan weten ze waar ze aan toe zijn.

Berichten: 4047

JOL252 schreef:

wat goed dan ook dat het besluit/verantwoording en de druk van jouw schouders werd gehaald...

ja, daar was ik blij mee; ik verzoop er bijna in!!
mijn oudste pleegkind was namelijk zeer moeilijk opvoedbaar, en reageerde versterkt op alle instabiliteit.

overigens heb ik van sommige contacten op deze site in die periode erg veel steun ervaren.

waar christianmatch al niet goed voor is!! Clown smiley

Berichten: 4097

HANNAH810 schreef:

ja, daar was ik blij mee; ik verzoop er bijna in!!
mijn oudste pleegkind was namelijk zeer moeilijk opvoedbaar, en reageerde versterkt op alle instabiliteit.

overigens heb ik van sommige contacten op deze site in die periode erg veel steun ervaren.

waar christianmatch al niet goed voor is!! Clown smiley

Gaaf!

Berichten: 5057

De reden dat ik misschien fel uit de hoek kom, is omdat ik met veel kinderen hierover gepraat heb. En dan ontkom ik niet aan de gedachte dat de ouders een potje maken van de echtscheiding en dat het ook geen wonder is als de kinderen er een trauma aan over houden. Maar dat is niet de scheiding van partners, het is veel meer, dat ze in de ruzies getrokken worden en ingezet worden als speelbal tussen beide ouders...

Berichten: 634

CHATULIEM619 schreef:

Natuurlijk wel. Een kind zelf laten kiezen is zo'n beetje het slechtste wat je kunt doen. Want het gevoel van kiezen tegen is groter dan het kiezen voor. Zelfs als het kind 12 jaar is, wil het niet zeggen, dat de keuze voor de rechter allesbepalend is. Die rechter zal altijd zoeken of het daadwerkelijk in belang is van het kind.
Nog even een persoonlijke vraag naar jou toe. Ik lees dat je zoon eigenlijk twee jaar geen goed contact heeft gehad met zn vader. Hoe denk je dat de verstandhouding nu zou zijn, als dat contact wel goed geweest was? Nu beginnen ze dus al met een achterstand en dan is het veel moeilijker een relatie te herstellen.

het gaat hier niet over laten kiezen. Hij heeft niet moeten kiezen. geen van ons beiden hebben de kinderen gedwongen om een "keuze" te maken. het zijn "ONZE" kinderen. vrij om ongedwongen en vrij met ieder van ons in ouderrelatie te staan.
je wilt gewoon niet aannemen dat er moeders zijn die ook wel eens het gezond verstand hebben om het kind vrij te laten in zijn wensen en beleving. als een kind niet wilt gaan ligt dit niet altijd bij de andere ouder. En anders doel jij erop dat je noodzakelijk een kind moet dwingen om te gaan. Dat is alleen aan de orde als het kind bijvoorbeeld nog klein is.
en op de persoonlijke vraag:
Het is maar wat je wilt verstaan onder "herstellen"
men ex heeft door zijn outing, van zichzelf een vreemde gemaakt. Hij was op een moment niet meer de vader die ze gewoon waren om te hebben. Als je dat moment die relatie had afgedwongen had dit volgens mij nooit meer goed gekomen. Mijn zoon heeft een hele weg afgelegd om zijn vader in zijn outing te accepteren.
nu heeft men zoon, door zijn groei in zijn geloof vele dingen een plekje kunnen geven en gaat hij nu terug met zijn vader om.

Je kan echt niet vanuit jou "perfecte" situatie denken dat dat bij anderen ook zo werkt chat. Je moet al met 2 zijn wil je het voor elkaar krijgen dat kinderen daar geen schade door hebben. en het is zelden dat beide partijen even veel waarde hechten aan het belang van het kind... niet te snel oordelen dat men daarvoor geen moeite wil doen

Berichten: 5057

XABIA794 schreef:

Je kan echt niet vanuit jou "perfecte" situatie denken dat dat bij anderen ook zo werkt chat. Je moet al met 2 zijn wil je het voor elkaar krijgen dat kinderen daar geen schade door hebben. en het is zelden dat beide partijen even veel waarde hechten aan het belang van het kind... niet te snel oordelen dat men daarvoor geen moeite wil doen

Laten we eens duidelijk stellen dat ik mezelf niet als norm stel. Ik kan me goed voorstellen dat bij anderen het niet zo werkt als dat het bij ons gewerkt heeft. Maar ik betwijfel of sommigen echt wel door hebben wat voor gevolg het heeft voor het kind als één van de ouders niet meer mag functioneren als ouder.

Berichten: 4097

CHATULIEM619 schreef:

De reden dat ik misschien fel uit de hoek kom, is omdat ik met veel kinderen hierover gepraat heb. En dan ontkom ik niet aan de gedachte dat de ouders een potje maken van de echtscheiding en dat het ook geen wonder is als de kinderen er een trauma aan over houden. Maar dat is niet de scheiding van partners, het is veel meer, dat ze in de ruzies getrokken worden en ingezet worden als speelbal tussen beide ouders...

mooi Chatuliem, dat jij deze kinderen ook een stem wilt geven...

Berichten: 634

CHATULIEM619 schreef:

Laten we eens duidelijk stellen dat ik mezelf niet als norm stel. Ik kan me goed voorstellen dat bij anderen het niet zo werkt als dat het bij ons gewerkt heeft. Maar ik betwijfel of sommigen echt wel door hebben wat voor gevolg het heeft voor het kind als één van de ouders niet meer mag functioneren als ouder.

Als dit een onpersoonlijke vraag is dan kan je je dat inderdaad afvragen. er Zijn nu eenmaal bekrompen ouders die alleen hun eigen belangen voorop stellen en de kinderen gebruiken als middel.
Maar nogmaals is dat niet zo in elke situatie.
Ook ik "EN" men ex hebben alles geprobeerd om de kinderen niet op te zadelen met onze huwelijksproblematiek en getracht zoveel mogelijk de beste weg te vinden in hun opgroeien.

Berichten: 4718

CHATULIEM619 schreef:

Laten we eens duidelijk stellen dat ik mezelf niet als norm stel. Ik kan me goed voorstellen dat bij anderen het niet zo werkt als dat het bij ons gewerkt heeft. Maar ik betwijfel of sommigen echt wel door hebben wat voor gevolg het heeft voor het kind als één van de ouders niet meer mag functioneren als ouder.

In veel gevallen zoals seksueel misbruik dan word de vader al buitenspel gezet.
Maar wat hebben we er aan om op het forum te discussieren dat vaders/moeders buitenspel worden gezet?

Niemand van cm hoeft verantwoordelijkheid af te leggen hier op het forum.

Berichten: 5057

MARISKA601 schreef:

In veel gevallen zoals seksueel misbruik dan word de vader al buitenspel gezet.
Maar wat hebben we er aan om op het forum te discussieren dat vaders/moeders buitenspel worden gezet?

Niemand van cm hoeft verantwoordelijkheid af te leggen hier op het forum.

Nee dat hoeft ook niet Mariska. Maar het is wel eens goed elkaar eens een spiegel voor te houden...

Berichten: 164

CHATULIEM619 schreef:

Een jongen loopt het gevaar dat als hij bij zijn moeder is, hij de rol van de partner gaat overnemen. Er zijn gezinnen waar de zoon over het hele gezin heerst. Of de moeder betrekt hem in beslissingen, die ze met een partner zou moeten nemen, en wordt de relatie meer gelijkwaardig (peer-to-peer) in plaats van moeder kind. Een kind moet een kind kunnen blijven. Dit is geen chatul-wijsheid, maar dit wordt onderstreept door alle pedagogen. Een kind moet een ouder hebben waar het zich aan zou moeten kunnen spiegelen, het moet niet de plaats van de partner overnemen.

Ook in situaties waar geen sprake is van echtscheiding, maar waar één van de ouders, bijvoorbeeld de vader, niet in staat is zijn ouderrol goed te vervullen, wordt deze rol door één van de kinderen overgenomen. Vaak gebeurt dit door de houding van de moeder. De moeder heeft behoefte aan een gesprekspartner en betrekt het kind bij beslissingen waar het nog niet aan toe is. Komt nog bij dat de mening van het kind wel gevraagd, maar daarna genegeerd wordt.

Berichten: 4718

CHATULIEM619 schreef:

Nee dat hoeft ook niet Mariska. Maar het is wel eens goed elkaar eens een spiegel voor te houden...

Je wekt de indruk bij mij dat er moeders op cm rondlopen die de kinderen
bij hun vader weghouden.
En die wrijf je op deze manier jouw waarheid onder de neus.

Iedere moeder heeft zo haar redenen omdat te doen.
En dat is haar verantwoording.

Berichten: 5057

MARISKA601 schreef:

Je wekt de indruk bij mij dat er moeders op cm rondlopen die de kinderen
bij hun vader weghouden.
En die wrijf je op deze manier jouw waarheid onder de neus.

Iedere moeder heeft zo haar redenen omdat te doen.
En dat is haar verantwoording.

Het eerste ben ik zeker van. Met 2300 leden is de kans eigenlijk 1 dat er iemand is zo doet. En de tweede opmerking bevestigt dat eigenlijk al. Het is niet haar verantwoording, het is hun verantwoording. De vraag is echter in hoeverre dat zo gezien wordt..