Dagelijkse bemoediging.

Berichten: 4992

Donderdag 30 Mei, Lucas 24: 44-53; Geen stil donderdag.

In deze weken vieren we het feest van Christus’ hemelvaart. Voor velen is deze dag niet veel meer dan een vrije dag ergens in mei, soms in juni. Leuk, maar ergens ook wel een beetje vreemd. Zomaar een hele dag vrij en ook nog een donderdag. Dus de rest van de week kun je ook wel vergeten. Dus de rest van de week kun je ook wel vergeten. En dat allemaal vanwege de hemelvaart van Jezus’ Christus. Wat kan daaraan trouwens feestelijk zijn? Bij een afscheid is een mens toch ook meestal stil en aangeslagen? Niet feestelijk, maar onder de indruk?
Bij Lucas merk je niets van dit soort gevoelens. Het gebeurt volgens hem veertig dagen na Pasen (Hand. 1:3). Het is duidelijk geen stille donderdag. Als Jezus ten hemel gevaren is, is er vrijwel meteen sprake van lofzegging aan God, vreugde en spontane aanbidding. De discipelen gaan samen terug naar Jeruzalem en loven God in de tempel.
Met Pasen duurde het vrij lang voordat iemand begon te zingen. Met hemelvaart beginnen ze meteen en het gaat de hele dag door.
Hemelvaart betekent dan ook: nu is het echt Pasen. Nu zit Jezus aan de rechterhand van God. Nu gaat alles toe op de manier van Jezus. Wat ga jij doen met Hemelvaart? Ik ga God prijzen in zijn huis en heel vrolijk worden. Want weer of geen weer: de hemel is met ons!

Berichten: 4992

Vrijdag 31 Mei, Efeze 1: 15-23; Hij gaat voor ons.

Lucas vertelt in zijn evangelie alles in één adem. Jezus’ opstanding op de eerste dag van de week, zijn verschijning aan de vrouwen, daarna aan de Emmaüsgangers en de discipelen. En dan is het meteen Hemelvaart en heelde kring van Jezus’ volgelingen is een en al vreugde. Je denkt: is dit wel een afscheid?
Toch wel. Maar het is zo’n afscheid waarvan je verwacht dat het je heel veel zal opleveren. In zulke gevallen heb je meestal de neiging iemand aan te sporen om haast te maken. Bijvoorbeeld iemand die voor je belooft op zoek te gaan naar hulp. Of iemand die belooft hier en daar voor je z’n bestte gaan doen. Voor een baan, een huis of een kamer. Iemand die hier of daar zich voor je gaat inzetten, bemiddelen, iets goed maken en in de bres springen. Zo iemand houd je niet vast, maar je bent blij als die zover is. Ga nu maar gauw, zeg je dan, des te eerder ben je terug.
Aan zo’n afscheid moet je denken. Jezus brengt ons bestaan en onze wereld vol tranen en trauma’s letterlijk tot voor de troon van God. In Jezus hebben we een Pleitbezorger aan Gods rechterhand. Dat hebben Jezus’ leerlingen kennelijk heel goed aangevoeld, wat ze er ook precies van begrepen hebben.

Berichten: 4992

Zaterdag 1 Juni, Handelingen 1: 1-8; In de stad gebeurt het.

Jezus is niet zomaar weg. Tijdens de laatste ontmoetingen wordt er indringend met elkaar gesproken. Jezus wordt er indringend met elkaar gesproken. Jezus geeft zijn leerlingen ook een paar directe beloften en instructies mee. Hij zegt: ‘De heilige Geest zal over jullie komen en jullie zullen van Mij getuigen, om te beginnen in Jeruzalem.’Daarom: ‘Blijf in de stad en blijf wachten totdat je bekleed wordt met kracht uit den hoge.’
Dat is een heldere instructie voor christenen in de stad. Jezus zegt niet: ‘Laat de stad de stad maar. Die mensen hebben tenslotte Mij gekruisigd. Voor die mensen is er geen enkele hoop. De stad zal altijd een bron blijven van kwaad en ellende. Wacht liever op de Geest buiten de stad. Ergens in een veilig christelijk dorp.
Niets ten nadele van zo’n dorp, maar Jezus zegt: Blijf in de stad! Daar gaat het gebeuren. Het evangelie moet verkondigd worden aan alle volken. Die vind je vooral in de stad. Voor minder gaat Jezus niet naar de hemel om voor te pleiten. Voor minder heeft Hij zijn leven niet gegeven. Daarom moet aan alle volken het evangelie van bekering en verzoening verkondigd worden. Een missie waarbij die elf mannen maar even niets zeggen. Want wat kun je nu met elf? Is dit niet een te groot project? Is dit niet allemaal een beetje te machtig?

Berichten: 4992

Zondag 2 Juni, Efeze 41; 7-16; En de zegen daalde neer.

Dan gebeurt het. Jezus neemt hen mee naar Betanië. Daar heft Hij zijn beide handen op. Een gebaar dat ze goed kennen. En zo wordt Hij voor hun ogen opgenomen. Ze kijken Hem na totdat Hij uit hun zicht verdwijnt.
Het is een afscheid vol zegen. Het woord van Jezus en een keer van de leerlingen (vs. 53) die God prijzen. (zegenen). Het is in de Bijbel iets wat hoort bij de core business van God. De eerste woorden die God sprak, waren zegenwoorden voor mens en dier. En als priesters het volk zegenden, deden ze dat met de naam van God. ‘De Heer zegene u en Hij behoede u…’ Of Jezus die woorden uitsprak, horen we niet.
Maar wie zegent, maakt duidelijk dat je op hem kunt rekenen. Van Jezus geldt dat volstrekt. Zijn handen hebben gezegend tot op het kruis. En die handen heft Jezus nu op.
Als een priester. En als een Koning die na een overwinning huiswaarts keert en het breed laat hangen en overal gaven en geschenken uitdeelt.
Hemelvaart is een vrolijk en bevrijdend feest. Jezus is niet zomaar verdwenen. Hij is weggegaan met handen vol zegen. Ga deze week eens een poosje in staan. Laat je zegenen door Hem.

Berichten: 4992

Maandag 3 Juni, Psalm 139: 1-18; Zegen zonder ophouden.

Het is niet een vluchtig zegen en daarna snel weer weg. Even zwaaien zoals de koningin altijd doet en dan instappen en wegwezen. Met nadruk zegt Lucas: ‘Terwijl hij hen zegende, ging hij van hen heen.’Jezus laat zijn handen niet zakken, Hij draait niet weg naar de hemel. Zijn handen blijven zegenend over hen uitgestrekt. Het laatste wat ze van Hem zien, zijn handen. Zo treedt Hij voor zijn Vader. Zo komt Hij thuis. Als een priester vol compassie voor zijn gemeente en zijn wereld. Als een Koning vol macht en glorie.
Dat is buitengewoon troostvol.
Het betekent: nergens in deze wereld zijn we niet onder die zegenvolle handen van Jezus. Handen van mensen schieten vaak te kort. Soms trekt iedereen z’n handen van je af. Sommige handen doen alleen maar pijn. Met Hemelvaart vieren we dat we nergens in deze wereld zijn zonder genadigde, genezende handen van Jezus boven ons. Je kunt Hem niet ontlopen. Psalm 139 zegt al: dat lukt niet.’ U omsluit mij, van achter en van voren, u legt uw hand op mij.’Naar zulke handen kun je ontzettend verlangen. De hand van een vriend bij wie je je veilig voelt. Meer dan welke handen troosten en zegenen die van Jezus.

Berichten: 2533

MARIO216 schreef:

Maandag 3 Juni, Psalm 139: 1-18; Zegen zonder ophouden.

Het is niet een vluchtig zegen en daarna snel weer weg. Even zwaaien zoals de koningin altijd doet en dan instappen en wegwezen. Met nadruk zegt Lucas: ‘Terwijl hij hen zegende, ging hij van hen heen.’Jezus laat zijn handen niet zakken, Hij draait niet weg naar de hemel. Zijn handen blijven zegenend over hen uitgestrekt. Het laatste wat ze van Hem zien, zijn handen. Zo treedt Hij voor zijn Vader. Zo komt Hij thuis. Als een priester vol compassie voor zijn gemeente en zijn wereld. Als een Koning vol macht en glorie.
Dat is buitengewoon troostvol.
Het betekent: nergens in deze wereld zijn we niet onder die zegenvolle handen van Jezus. Handen van mensen schieten vaak te kort. Soms trekt iedereen z’n handen van je af. Sommige handen doen alleen maar pijn. Met Hemelvaart vieren we dat we nergens in deze wereld zijn zonder genadigde, genezende handen van Jezus boven ons. Je kunt Hem niet ontlopen. Psalm 139 zegt al: dat lukt niet.’ U omsluit mij, van achter en van voren, u legt uw hand op mij.’Naar zulke handen kun je ontzettend verlangen. De hand van een vriend bij wie je je veilig voelt. Meer dan welke handen troosten en zegenen die van Jezus.

Heel mooi ff gekopieerd

Berichten: 4992

Dinsdag 4 Juni, Handelingen 1: 9-14; Zij zegenden God.

Aanbidding en vreugde. Zo keren de elf terug naar Jeruzalem. Onderweg zal hun vreugde alleen maar toegenomen zijn. Omdat ze onderweg zo veel plekken passeren die hen aan Jezus herinneren. Betanië, daar begon Jezus’ opvaart al. Op een ezel, waar kwam die toen toch ineens vandaan? En daar ligt Getsemane. Wat een nacht is dat geweest! En ginds Golgota. Alle kans dat ze ook voorbij de tuin van Jozef van Arimatea gekomen zijn. Ze begrijpen: heel Jezus’ leven was opvaart! Jezus is heel diep afgedaald, mens geworden. Om ons en met ons. Met de bedoeling: opvaart. Ons mensen meenemen naar God en een weg banen naar het hart en de handen van God.
In Jeruzalem gaan ze meteen naar de tempel. Want de tempel is het huis van de Vader. Daar herinneren de priesters met hun geheven handen je alle dagen aan die zegenvolle handen van Jezus. Daar zie je Jezus’ leerlingen zo ongeveer elke dag. Daar zetten ze hun aanbidding voort.
Kennelijk totaal niet bang of ze met z’n elven dat missionaire project wel aan zouden kunnen. Daar zullen Jezus’ handen wel in voorzien. ‘Ze loofden God!’ Of letterlijk: zij zegenden God! zo simpel staat het er ineens.
Niet alleen Jezus. Maar God. De Vader en de Zoon en de heilige Geest. Ja, dat vieren we met Jezus’hemelvaart.

Berichten: 4992

Woensdag 5 Juni, Ezechiël 37: 1-6; Wachten op de Geest.

De profeet Ezechiël was geen jongen van de straat. Hij was een intellectueel, de zoon van een priester in Jeruzalem in de tijd dat de Babyloniërs voor de eerste keer Jeruzalem veroverden. Die gijzelden een aantal mensen uit de hogere kringen en hielden hen gevangen in Babel. Een van hen was Ezechiël.
In een nachtmerrieachtig visioen voert de Geest van God hem ineens in een dal vol dorre doodsbeenderen. Een soort massagraf. Die lijken zijn inmiddels allemaal verteerd, er liggen alleen nog maar botten en schedels. Totaal uitgedroogd in laaiende hitte. Van de Geest van God moet Ezechiël in zijn visioen eromheen lopen en nog eens, en nog eens. En er dwars doorheen. Hij moet er heel goed en lang naar kijken.
Ezechiël begrijpt dit meteen: dit is een beeld van een volk Israël. Zo dor als die botten en schedels zijn, zo totaal verdord en afgesneden is de hoop van de Israëlieten.
‘Mensenkind, kunnen deze beenderen weet tot leven komen?’ ‘Heer, mijn God, dat weet u alleen.’
Ezechiël wacht op de Geest van God. Ook profeten beschikken daar niet over.

Berichten: 4992

Donderdag 6 Juni, Ezechiël 37: 7-10; Nog geen Geest in hen.

Dit is een intrieste opmerking: ‘Ademen deden ze nog niet!’ Of zoals de oudere vertalingen vertaalden: ‘Er was nog geen geest in hen.’ Rond de profeet Ezechiël liggen nu talloze mensenlichamen. Geen losse botten en schedels meer. Maar complete lichamen, nieuwe lichamen. Alleen, triest: niet één lichaam ademt of beweegt.
Toen God zei: Profeteer! toen had hij geprofeteerd. Iets geschreeuwd van: Dooie, harde schedels, word zacht en vol leven! Harde, oude botten, luister en word nieuw! In de Naam van de levende God. Op zijn profetische schreeuw waren de botten toen ineens in beweging gekomen en hadden zij zich wonderlijk aaneen gevoegd. Been aan been, botje bij botje en schedel aan schouder. Tot complete lichamen lichamen met spieren, zenuwen, vlees en een prachtige nieuwe glanzende huid. Maar toen was het ineens weer stil geworden. De beweging gestopt.
De profeet stelt vast: er zit nog geen geest in hen. Alles is aanwezig. Maar geen geest, geen levensgeest. Er zit nog geen greintje adem in die lijven. Stil liggen ze rond de profeet. Alles zit erop en eraan, alleen geen leven! Geen geest!
Dit is een aangrijpend beeld. Kunnen dode lichamen leven? Opstaan? Kunnen mensen die al hun hoop verloren gaan leven, weer ademen? Opleven? Het moet Pinksteren worden.

Berichten: 4992

Vrijdag 7 Juni, Ezechiël 37: 9-14; De Geest zet mensen op hun benen.

Ezechiël moet nog een keer profeteren. God zegt: Profeteer tegen de wind. Oftewel: Roep de Ruach van God. De adem, de levensgeest. Profeteer en zeg: ‘Geest van hierboven! Geest van God, kom uit de vier winstreken, uit alle hoeken, en blaas in deze dode lichamen, zodat zij leven.’
Ezechiël profeteert. En dan komt de levensgeest en blaast in al die stille lichamen. En de dode lichamen beginnen te trillen en te bewegen, de mensen komen langzaam overeind. Ze gaan staan op hun voeten. Als ze allemaal staan, vormen ze volgens de profeet een groot leger. Eerst samen geen enkele kracht, nu samen de power als van een groot leger.
Wat een explosie van nieuw leven en nieuwe levenskracht, als de Geest van God komt na de tweede profetie. Voor opstanding zijn kennelijk twee handelingen nodig. Eerst komt alle op zijn plek. Been aan been, schedel aan schouder. Maar om te bewegen en te leven, is een nieuwe scheppende daad van God nodig. Een daad als Pinksteren om Pasen geheel te doorademen. Pas dan raken door de Geest van God mensen de verdorring voorbij. De wanhoping en de verlating. Schuld en angst moeten wijken voor de kracht van de Geest van God. Pinksteren in dorre mensenbotten.

Berichten: 4992

Zaterdag 8 Juni, Handelingen 10: 1-8; Pinksteren in huis van een heiden.

Waar komt de Geest onze wereld binnen? Pinksteren begint in Jeruzalem, de heilige stad. Met een stormwind en vurige tongen. Maar Pinksteren herhaalt zich op een heel verrassende manier. Want de Geest van God doorbreekt alle grenzen. Het verhaal van Cornelius is daarvoor heel illustratief. In zijn huis en Caesarea slaat de Geest opnieuw toe. Pinksteren in het huis van een heiden.
Want Cornelius is een echte Romein. In zijn naam zit geen letter joods. Zeg maar gewoon Kees. Kees is militair, hoofdman over honderd, of zoals de NBV netjes vertaalt: ‘een centurio van de Italiaanse cohort.’
Lucas noemt hem een vroom man met veel respect voor God. Hij is een man van gebed en hij staat bekend als een heel sociale vent. Ook zijn familie en directe medewerkers zijn mensen met respect voor God. Maar ze zijn er nog lang niet. Want positief religieus je weg gaan is één ding. Maar innerlijk geraakt en met heel je hart veranderd worden naar Christus toe is nog iets anders. Dan gaat alles op z’n kop.
In een visioen zegt een engel: ‘Laat Petrus halen!’
Meteen gaat de mand aan de gang. Zouden wij dit ook gedaan hebben? Heidenen zijn soms heel kort door de bocht. Vroeger zei men wel: heidenen bekeren is een christelijk werk, christenen bekeren een heidens werk.

Berichten: 4992

Zondag 9 Juni, Handelingen 10: 9-23; Welke draai moet ik maken?

Niet alleen Cornelius, moet een draai maken naar God en naar Christus toe. Ook Petrus en de mensen van zijn team. In een visioen laat God hem drie keer zien hoe reine en onreine dieren bij elkaar mogen zijn. Omdat God in Jezus Christus het onderscheid rein/onrein heeft opgeheven. Achter dit onderscheid zal altijd het verschil tussen joden en niet-joden. Aan eetgewoonten herken je immers mensen en religie.
Petrus heeft hier veel moeite mee.
Op zich heel herkenbaar. Binnen de kerk zijn op het moment veel mensen naar binnen gericht. Bang ook zelf misschien te moeten veranderen als je mensen van buiten gaat uitnodigen. ‘Laat ieder zijn eigen keuze maar maken’, zeggen ze. Zelfs van hun eigen kinderen en kleinkinderen zeggen ze dat. Alsof het niet zou uitmaken, geloof je niet-geloof, en het alleen maar belangrijk zou zijn als of je een aardig mens bent.
Maar zo simpel is het echt niet. Een goed mens zijn zonder de Geest van God is al nooit simpel geweest. En met dit soort royaliteit schieten afgehaakte kinderen en kleinkinderen niets op. Een mens als officier Kees wil juist graag God leren kennen. Net als veel kinderen en kleinkinderen. Durven wij de draai van Petrus nog te maken? En ons opnieuw openstellen voor de Geest en ons afvragen: welke draai moet ik maken?

Berichten: 4992

Maandag 10 Juni, Handelingen 10: 23-33; Het woord van de Heer.

Wat zou Cornelius op het uitnodigingskaartje voor de mensen van zijn netwerk geschreven hebben? Hartelijk welkom! Belangrijke spirituele workshop! Spreker: Petrus, dienaar van Jezus Christus. Geen symptoombestrijding, maar kans op een volledige bekering en totale vernieuwing van je leven.’
Het is in elk geval heel bijzonder dat het deze man gelukt is dat zijn huis vol zit met familie en vrienden. Ook dit is werk van de Geest. Petrus knippert met zijn ogen: ‘Wat kan ik voor u betekenen?’ ‘Spreek ons het woord van de Heer Jezus Christus! Wij luisteren’, zegt Kees.
Geloven begint met horen! Naar wat de Geest je te zeggen heeft. De Geest begint meestal al heel snel over Jezus. De Geest heeft meet thema’s, maar altijd begint Hij bij Jezus Christus. En herinnert aan zijn woorden. Aan zijn kruis en zijn overwinning.
Petrus zelf is de eerste die zich laat aanraken door de Geest. Dat gebeurt vaker. Een verkondiger is ook altijd de eerste hoorder. ‘Ik kan me niet voorstellen dat uw preek ook maar iemand geraakt heeft’, zei een beetje zure ouderling eens. ‘In elk geval mij’, zei de voorganger.’
Zo ook Petrus. Hij zegt: ‘Nu begrijp ik pas goed dat God geen onderscheid maakt. Onze Jezus is niet van ons. Hij is Heer van ons allen!’

Berichten: 4992

Dinsdag 11 Juni, Handelingen 10: 34-44; Zelfs Petrus heeft het nakijken.

De Geest van Pinksteren heeft iets heel ongeduldigs. Petrus is nog midden in zijn preek over Jezus Christus. Hij is ook nog lang niet klaar, maar ineens breekt de Geest binnen, onderbreekt de apostel en die stopt dan ook maar meteen met zijn preek.
Een golf van warmte, eeuwig licht en goddelijke liefde stroomt door de mensen die om Petrus heen staan. En alle stille gasten die Cornelius heeft uitgenodigd, komen overeind en beginnen spontaan God te loven en te prijzen, ook nog in allerlei verschillende talen.
De Geest wacht niet op ons of mijn moment. Hij vraagt niet of wij er al klaar voor zijn zoals dat wel heet. ‘Zie je op tegen je eindexamen?’ vraagt ik een scholier. ‘Dominee, ik ben er klaar voor.’ O mooi, heel mooi! Dan zal het vast goed komen.’De Geest wacht niet eens op het moment van Petrus. Ineens breekt Hij binnen en raakt mensen aan. Zelfs Petrus heeft het nakijken.
Het is een hoopvol verhaal. De Geest van God daalt hier zomaar neer. In het huis van een heidense man. Goed dat de Geest niet eerst aan Petrus, maar ook niet aan ons of aan de leiding van de synode om permissie vraagt. Informeert of we er klaar voor zijn. God zelf is er klaar voor. En Jezus is er klaar voor. Dan komt de Geest van God. Welkom!

Berichten: 4992

Woensdag 12 Juni, Handelingen 10: 44-48; De Geest valt op allen.

De Geest valt op allen, zegt Lucas een paar keer. Op iedereen die luisterde. Net als op het Pinksterfeest in Jeruzalem. De Geest gaat niet zigzaggend door de zaal, hier en daar iemand aanrakend. Cornelius en een enkele vrome soldaat. Hij waait meteen heel het huis vol.
Het woord vallen (SV) – de NBV heeft ‘neerdalen’- voelt zwaar. Zoals iemand onverwachts een hand op je schouder laat vallen en je even niet weg kunt. Zo ongeveer als bij Simson en bij bepaalde profeten in het Oude Testament. De Geest viel op hen met een zeker geweld.
Zo is het hier niet. De Geest van Christus heeft iets innemends.
In bepaalde pinksterkringen hoor je mensen ook wel vertellen dat ze vallen in de Geest. Een ervaring waarbij het licht voor je even helemaal uitgaat. Hier gaat het om de Geest die op mensen valt, en dan gaat je een geweldig licht op.
De Geest valt op allen, dus ook op al die vrienden van Cornelius? Kennelijk is dat de gedachte. De Geest slaat niemand over. De Geest kan iedereen aan. In zoverre best een beetje eng je te laten meenemen door vriend Kees die een zekere Petrus heeft uitgenodigd. Klopt! Maar je kunt het ook zien als een heel bijzondere kans om God te ontmoeten. Daarvoor moet je inderdaad bij Kees zijn.

Berichten: 4992

Donderdag 13 Juni, Handelingen 2: 5-13; Niet wild, wel blind.

De Geest doorbreekt bekende grenzen. Of Petrus dit verwachtte toen hij zich liet meenemen naar Caersarea? Na dat visioen had hij natuurlijk wel een vermoeden gekregen. Maar dit?
Voor Petrus is het opnieuw Pinksteren. De Geest daalt neer op Cornelius, zijn familie en zijn vrienden. Petrus staat er ontzet bij te kijken. Gaat dit niet te snel? En is dit voor al die niet-gelovige heidense vrienden van de man niet een beetje gênant zo ineens?
Met het woord heiden moet je wel voorzichtig zijn. Aan het woord zit de associatie van primitief. Blinde heiden, wilde heiden. Daarmee zit je in dit verhaal niet goed. Vaak ook niet in het verhaal van niet-gelovige buren en vrienden. In de Bijbel betekent heiden simpelweg dat je bij de volken hoort en niet bij de het volk. Dat is het volk Israël. Hoor je bij de volken, dan leef je op afstand van de God van Israël. Niet wild, wel blind voor Hem. Misschien ben je een goed ontwikkeld en opgeleid mens. Heb je veel belangstelling voor religie, kunst en spiritualiteit. Hoe kom je dichterbij?
Ingewikkeld, zeggen we algauw. Is geloof wel mijn ding? Gelukkig, de Geest daalt majesteitelijk neer. Niet alleen in de tempel, ook in het huis van majoor Kees slaan de tongen los. De Geest kent geen grenzen.

Berichten: 4992

Vrijdag 14 Juni, Handelingen 2: 37-42; Gedompeld in de Geest.

De Geest werkt aan op een keuze. Petrus zegt: ‘Wie kan er nog iets op tegen hebben dat deze mensen gedoopt worden?’ Zelfs ik niet meer, zo klinkt het bijna. Kennelijk is hij nog steeds onzeker of hij wel een nieuwe pagina aan zijn kerkordeboekje mag toevoegen.
Laten ze gedoopt worden in de Naam van Jezus. Dat is de Naam waar het de Geest om gaat. Ik doop je in de Naam van de Vader, de Zoon en de Geest.
De doop is de poort naar het Rijk van God. Dan hoor je er helemaal bij. Niemand hoeft zich uitgesloten te voelen. De Geest wil elk mens aanraken. Helemaal omringen. Zoals water zich om je sluit, zo sluit God zich om ons. Gedoopt zijn voegt iets wezenlijks toe aan wie je bent. Je leeft niet zomaar een eind weg. Je hebt een ankerpunt in God. Je bent gedoopt.
Dopen moet je niet verwarren met dope of doping. Daardoor krijg je voor even een krachtige energieprikkel. Een geweldige spirit en je spurt is verbazend. Totdat je door de mand valt. Met dope kom je misschien wel aan de finish van de Tour de France, maar niet aan de finish van de tour van je leven.
Dat is anders als je een gedoopt mens bent. Zoals Cornelius en zijn vrienden. De Geest waaide bij hen naar binnen. Wat een vernieuwing. Wat een totaal ander leven!

Berichten: 4992

Zaterdag 15 Juni, Handelingen 19: 1-7; De heilige Geest ontvangen.

Paules kan heel direct uit de hoek komen: ‘Hebben jullie de heilige Geest ontvangen toen jullie tot geloof kwamen?’ Veel christenen zullen zo’n vraag als confronterend ervaren. Bedreigend misschien ook. Zeker als iemand je zoiets vraagt op een gesprekskring waar je moeilijk kunt wegkijken of weglopen. Wat zou jij zeggen?
Ik denk: onwillekeurig recht je eerst even je rug. Je wacht voordat je iets zegt, je valt bewust even stil. Of je zegt iets veilig als: ‘Hoe bedoel je precies?’ Of: ‘Wat denk je zelf?’ Want typisch: al verlang je heel erg naar een eigen Pinksterervaring – zulke vragen werpen je al gauw verlamd terug op jezelf. Terwijl je er geen moeite mee hebt te zeggen dat je een gelovig christen bent, val je bij zo’n directe vraag onwillekeurig even helemaal stil.
Paules bedoelt het echter niet confronterend of bevoogdend. In zijn vraag zit juist zorg en betrokkenheid. Hij kent deze leerlingen van Jezus nauwelijks. Het zijn oprechte leerlingen van Jezus, maar ze kennen de Geest van Christus niet. Waaraan merkte Paules dat? Hadden hun gezichten iets dwangmatigs, iets moeizaams en gewild opgewekts?
Goed dat Paules erover begint. Zij komen ook meteen voor de dag. De Geest ontvangen? Ze zeggen: ‘Nee, we hebben zelfs niet gehoord van het bestaan van een heilige Geest.’

Berichten: 4992

Zondag 16 Juni, Handelingen 19: 7-12; De Geest is de Geest van Christus.

Wel volgelingen en leerlingen van Jezus, maar ze hebben niet eens gehoord van het bestaan van de heilige Geest? Natuurlijk weten ze wel iets van de Geest van God. Johannes de Doper sprak erover. Overal in het Oude Testament kom je de Geest van God tegen. Als de levenswekkende adem van God. Al in vers 2 van de Bijbel. Als de adem van God die overal heen waait, alles doorwaait, heel de schepping en elk mens. Sommige mensen ook heel bijzonder inspirerend en toerustend met bijzondere gaven. Zoals de gave van leiderschap of de gave van profetie. Of kunstzinnige gaven. Dat wisten ze wel.
Maar dat Jezus Christus aan Gods rechterhand zit. Dat Hij de Geest uitgestort heeft, als een overvloedige regen over een dorstig land. Dat de Geest van God als de Geest van Christus was neergedaald. De Geest van genade, liefde en blijdschap. De Geest die mensen vervult met Jezus’ Naam en woorden. Dat was voor hen nieuw. Voor ons misschien ook.
Paules legt hun eerst de dingen uit. Een soort Alphacursus over de heilige Geest. En dan laten zij zich dopen. Paules bidt en legt hun de handen op. Biddend ontvangen zij de Geest. Het zijn er ‘toevallig’ ongeveer twaalf. Is dit een herhaling van Pinksteren? Dat is typerend voor de Geest. Herhalen, maar wel steeds nieuw.

Berichten: 4992

Maandag 17 Juni, Handelingen 28: 11-16; Paules en Rome.

Ook Paules is weleens de moed kwijt. Als hij de broeders omarmt die de moeite genomen hebben vanuit Rome hem tegemoet te lopen, zie je hem ineens even emotioneel worden, spontaan God danken en moet grijpen.
Was hij de moed kwijt? Tobde hij over zichzelf of over de christenen in Rome? In Rome is hij nooit eerder geweest. Zo’n drie jaar terug schreef hij hun een brief waarin hij zei er erg naar te verlangen hen te bezoeken. ‘Ik moet alleen nog even naar Griekenland en Jeruzalem’, zei hij toen ‘Daarna kom ik naar Rome.’ Maar dat liep heel anders.
Paules werd gevangengenomen. Ruim twee kostbare jaren heeft hij met rechtszaken verknoeid. En nu komt hij naar Rome als gevangene. Zullen de christenen in Rome zich voor hen genereren? Van: ook dat nog? Is hij zelf verpletterd door de uistraling van de miljoenenstad? Maar dan komen christenen uit Rome hem tegemoet. Eerst een paar bij Forum Appii. Die hebben zo’n 65 kilometer gelopen. En zo’n 15 kilometer verder nog weer een groepje. Ze hennen hem, ze kennen zijn brief.
Voor Paules even een heel emotioneel moment. Wat ze tegen Paules zeggen, horen we niet. Spontaan dankt hij God. Vanaf morgen lezen wij zijn brief.

Berichten: 4992

Dinsdag 18 Juni, Romeinen 1: 1-15; Rome, wij komen!

Van alle apostelen heeft de Geest het meest gebruik gemaakt van Paules. De meeste brieven in het Nieuwe Testament zijn van hem en als geen ander kan hij je uitleggen wie Jezus uit de evangelië nu echt is. Hij is een ‘nieuwe’ kring van apostelen. Jezus zelf heeft hij gemist. Maar Jezus kruiste op bijzondere manier zijn weg vlak voor de stad Damascus. En Paules – toen nog Saules geheten – ging letterlijk op de knieën en werd een volgeling van Jezus (Hand. 9: 1vv). Tijdens een verblijf in Korinte schrijft hij in het jaar 58 een uitvoerige brief aan de christenen in Rome. Al eerder wilde hij naar Rome komen, maar dat mislukte steeds ( ook nu zal het niet lukken!). Hij hoopt op hun steun. In Azië is het evangelie van Jezus Christus inmiddels in alle belangrijkste provincies en steden verkondigd. Paules wil graag verder. Eerst naar Rome en vandaar naar Spanje, Frankrijk, Nederland misschien ook. Het zou mooi zijn als Rome zijn nieuwe uitvalsbasis zou kunnen worden. Maar of zij dat willen? Eerst maar een goede brief schrijven en uitleggen wat volgens hem het evangelie van Jezus omvat! Omdat in Rome (circa 2 miljoen inwoners) de broeders en zusters verspreid zijn over een tiental huisgemeenten, adresseert hij bewust een beetje algemeen met: ‘aan allen die in Rome, geliefden van God, geroepen zijn heiligen te zijn’. Vanaf vandaag lezen we met hen mee.

Berichten: 4992

Woensdag 19 Juni, Romeinen 1: 16-32; Geen schaamte voor Jezus.

‘Voor dit evangelie schaam ik me niet’, schrijft Paules als snel in zijn brief. In een van de huisgemeenten in Rome is misschien weleens gezegd: ‘Weet je waarom die Paules steeds weer afzegt om naar ons te komen? Die durft gewoon niet. Die is bang voor de grote stad en heel onzeker om in die gribus het evangelie van Christus te komen verkondigen.’
Maar zo is het niet. Paules schaamt zich niet. En hoe het in een grote stad eraan toegaat, weet hij wel. Paules was eerder in Damascus, Efeze en Athene. En wat dacht je van Korinte? Zijn pen schiet als het ware even helemaal uit. In elke grote stad wemelt het van de mensen die God niet erkennen en die totaal verblind hun weg gaan, zegt hij.
Alles kun je beleven. Overigens heeft niemand daarvoor een excuus, want enig Godsbesef moeten ze volgens Paules toch allemaal ergens hebben.
Maar hoe treurig ook, de zaak is nog steeds niet hopeloos! Want God zond zijn Zoon, Jezus Christus. En voor dat verhaal je schamen? Jezus is juist Gods reddende vernieuwende kracht, zegt Paules. Voor elk mens die Hem gelovig in zijn hart sluit. Nee, ik schaam me niet! Jij wel?

Berichten: 4992

Donderdag 20 Juni, Romeinen 2: 1-11; Oordeel niet zo hard over anderen.

Oordelen over anderen gaat ons doorgaans makkelijk af. Over die en die in je familie of over mensen die geen christen zijn en die niet leven volgens de Bijbel. We praten en we vinden en we oordelen. De waarheid mag toch gezegd worden? Maar hoe zit het met jezelf, vraagt Paules vandaag. Wij denken toch niet buiten schot te kunnen blijven, alleen maar omdat we wel weten hoe het hoort, terwijl we praktisch min of meer dezelfde dingen doen?
Uit de lange lijst van gisteren noem ik alleen onrechtvaardigheid, boosheid, hebzucht, jaloezie, ruzie, roddel, ongevoeligheid. Voor vandaag is dat wel genoeg, denk ik.
Denk niet, zegt Paules, dat alléén de mensen die God niet kennen en over wier gedrag wij soms ons hoofd schudden, met Gods oordeel te maken hebben. Zodat God hen loslaat en zich van hen afwendt. Wij doen veelal dezelfde dingen, zo christelijk fatsoenlijk (of joods nauwgezet) als we zijn. Daarom zal ons hetzelfde oordeel treffen! Wie je ook bent. Jood, christen of wie ook. Dank God, als als je tot nu toe daarvan nog niet zo veel merkte. Dat komt door Gods geduld en goedheid, waarmee Hij er nog op uit is je tot inkeer te brengen. Tot een ootmoedig en aardig mens in plaats van zo’n arrogant mens die alle andere veroordeelt.

Berichten: 4992

Vrijdag 21 Juni, Romeinen 2: 12-24; Rotterdam-geloof.

Alleen luisteren naar God is niet genoeg, zegt Paules. Het gaat om heel praktisch doen wat God van je vraagt. Woorden alleen zijn niet genoeg, het gaat ook om daden. Dus een soort Rotterdam-geloof. Op dit punt schieten alle mensen zonder uitzondering heel erg tekort. Niet alleen heidenmensen, ook joodse mensen en christenmensen.
Met de laatsten staat het misschien nog wel het meest treurig. Omdat joden en christenen de neiging hebben te denken dat ze beter zijn. Maar leven zij echt beter voor God en hun medemensen?
Misschien zeg je: Paules, heb je niet wat leukers te schrijven? Weet je niet hoe wij hier in Rome of Rotterdam ons best zitten te doen in de kerk? En jij komt ons straks vertellen en preken hoe we tekortschieten voor God?
Paules schrijft inderdaad heel confronterend. Maar daarbij is het totaal niet zijn opzet de geloofsinzet van zijn lezers in de stad Rome te kleineren. Hij wil alleen aan het begin van zijn brief meteen heel duidelijk zeggen: Lieve mensen, voor God zijn we volgens het evangelie allemaal schuldig! Jood en heiden zonder uitzondering. Niet alleen al die halve en hele criminelen in de stad. En al die seksueel geflipten. Ook wij maken ons schuldig! Ook wij hebben alle reden elke dag te bidden: Heer, ontferm U over ons! Christus, ontferm U! Laten we dat ook doen!

Berichten: 4992

Zaterdag 22 Juni, Romeinen 2: 25-3:8; Het maakt echt wat uit.

Paules begint nu goed op dreef te raken. Al schrijvend ziet hij de broeders en zusters in diverse huiskamerzaaltjes in Rome zitten te luisteren. Van hen kent hij ook een aantal persoonlijk. Sommige hebben een door heidense achtergrond, anderen – mogelijk de meesten – een joodse. Alle kans dat er ook joodse mensen tussen zitten die nog niet voor Christus gekozen hebben en mogelijk nog aarzelen en nadenken over hun keuze. Maakt het dan niets uit, of je opgroeit als jood of niet-jood? Zo lijken die aan Paules te vragen. Gooit Paules alle mensen nier erg ongenuanceerd op één grote hoop?
Zelfs de besnijdenis – hét grote heilige item van een jood – relativeerd hij nogal met zijn opmerking dat het gaat om een besnijdenis van het hart. Dus een besnijdenis door de Geest van God en Christus! Maar maakt het dan helemaal niets meer uit of je opgroeide als jood of niet-jood?
O ja, toch wel. Vooral dit: aan ons heeft God zijn woorden toevertrouwd, zegt Paules. Van jongs af aan zijn wij vertrouwd met de Bijbel. En of dat wat uitmaakt? Of je opgroeit met de kinderbijbel of met de Donald Duck? Met de eredienst of de eredivisie? Met de Jezus van Nazeret of de praatjes van Giel Beelen? O ja, dat maakt echt heel veel uit!

Berichten: 4992

Zondag 23 Juni, Romeinen 3:9-20; Zwartkijker.

Is Paules een zwartkijker? Misschien zeg je: Wat blijft die man aanhouden en wat denkt die man akelig negatief. Doen we dan helemaal niets goeds? Misschien zit je dit stukje te lezen terwijl je scheel ziet van de zorgen. En je hebt er niets aan. Of misschien heb je juist vakantie en zit je dit te lezen voor je tent ergens op een camping in Nederland of Frankrijk. En Paules maar schrijven. Dat echt niemand moet denken dat hij of zij niet een hopeloze zondaar voor God zou zijn. Met behulp van een hele rij bijbelteksten maakt hij dat ook nog even heel duidelijk. En ten slotte: niemand gaat vrijuit, de hele wereld staat schuldig voor God.
Bedankt, zeg je, en wat moet ik daar nu mee op de camping? Wacht.
Punt 1: Paules is nog lang niet aan het eind van zijn brief. Blijf dus leven en luisteren waar hij heen wil. Punt 2: Kan het niet heel bevrijdend zijn even scherp te zien hoe hopeloos verloren we zouden zijn, wanneer God zelf genadig zijn hand op ons had gelegd? Alleen daarom houden we het vol, als we zelfs in juni nog stikken van de zorgen. En alleen daarom genieten we zorgeloos van een mooie zomerdag of een vakantiedag, omdat heel ons bestaan hangt aan zijn genade en goedheid door alles alleen. Door Jezus Christus! Een positiever verhaal ken ik eigenlijk niet!

Berichten: 4992

Maandag 24 Juni, Romeinen 3: 21-31; Alleen door geloof.

Nu weten ze in Rome precies wat ze aan Paules hebben. Al ben je een soort moeder Theresa, het is nooit perfect. Het is nooit zo dat God zegt: Ja, zo en zo heb Ik je bedoeld. Nee, het blijft altijd te kort. Je bent schuldig voor God, schuldig en niet rechtvaardig.
Maar God dank! Daar heeft nu God zelf iets aangedaan. Hij zond ons zijn Zoon, Jezus Christus. Hij verzoende ons met God. Door zijn dood. Letterlijk zegt Paules: door zijn bloed. Je proeft bij hem de emotie die de uitdrukking ‘door zijn bloed’ bij hem oproept. Nu blijft alleen nog: geloof in Jezus en zijn perfecte inzet. Alleen door dit geloof zijn wij rechtvaardig voor God, allemaal oké in zijn ogen, ‘zonder de werken der wet’.
God rekent ons Jezus’ rechtvaardigheid toe als waren wij Jezus. Als was zijn rechtvaardigheid de onze. Kunnen jullie dat volgen, lieve mensen in Rome? Als ik in Rome ben, dan hoop ik dit evangelie jullie te prediken. Van Jezus Christus die ons – hopeloos schuldige mensen – met het offer van zijn leven verzoende met God. En van God die uit genade alleen om Christus’ wil ons rechtvaardigt, ons ondanks al ons ‘lek en gebrek’ houdt voor gave, perfecte mensen.
Als wij dat nu ook eens deden en ons restloos aan Christus toevertrouwden.

Berichten: 4992

Dinsdag 25 Juni, Romeinen 4: 1-14; God rekent vreemd.

Paules schrikt niet terug voor sterke en gewaagde uitdrukkingen. Want dat God mensen die als schuldig te beschouwen zijn, voor rechtvaardig houdt, dat grenst aan bizar. Letterlijk gebruikt Paules zelfs een woord dat goed goddeloos betekent. Dat is bepaald geen woord dat goed voelt. Nee. Goddeloos of godloos zijn mensen die in hun hart niets van God moeten hebben, helemaal los van God zijn en eigenlijk gewoon vijanden van Hem zijn. En kan God met zulke mensen – en zo zitten we ergens allemaal in elkaar – toch nog iets beginnen? Spreekt God zulke mensen vrij en houdt Hij ze voor rechtvaardig en oké?
Ja, zegt Paules. Dat kan God en doet God door het geloof in Jezus Christus. God kan en doet God door het geloof in Jezus Christus. God kan zulke mensen zelfs maken tot zijn liefste kinderen. Hij kan en wil dat. Paules is er een voorbeeld van. Daarom: zie slechts op Hem!
Zoals Abraham naar de hemel keek! En de sterren zag en stil werd onder Gods belofte dat zijn nageslacht talrijk zou zijn als de ontelbare sterren aan de hemel die avond. En toen zijn hand toch vertrouwend in die van God legde.
Voor God was dat vertrouwden genoeg om hem voor rechtvaardig te rekenen. Dat God zo rekent, ervaart Paules als heel bijzonder en vreemd verrassend. Goddeloos – en toch rechtvaardigheid voor God? Heer, wij danken U voor Jezus en voor uw genadig rekenen.

Berichten: 4992

Woensdag 26 Juni, Romeinen 4: 15-25; Heb slechts vertrouwen in God.

In onze tijd kom je veel gelovigen tegen van het type ‘volgens mij zit het zo en zo’. En: ‘Ik kan me niet voorstellen, dat God zus of zo is.’ Of heel ovetuigd: ‘God houdt er zo van dat jij of wij zo en zo zijn.’ Hoe weten ze dat toch allemaal, of is dat gewoon een gedachte waarbij ze zich zelf goed voelen?
Paules is een bijbelgelovige. Wat hij ook zelf persoonlijk allemaal ervaart aan ‘verborgen omgang’ met God, aan hoogten en diepten in zijn geloof, hij laat zich leiden door wat God in de Bijbel bij de hand heeft als ze vragen over God die schuldige en zelfs goddeloze mensen vrij spreekt. Enkel door geloof. Hoe komt Paules daarbij?
Hij zegt: Lees het verhaal van Abraham, de vader van alle gelovigen! Hij twijfelde niet aan Gods belofte! Al ging het vaak om hoop tegen hoop. En hoewel hij regelmatig uit de bocht vloog, bleef hij vasthouden aan de belofte van God. Dat geloofsvertrouwen rekende God hem toe als een daad waarom God hem genadig als een rechtvaardig mens beschouwde. Dat bedoel ik, zegt Paules. Volg het geloofspoor van Abraham! Zet je vertrouwen op Jezus, ook als je geen enkele ster meer aan de hemel ziet.

Berichten: 4992

Donderdag 27 Juni, Romeinen 5: 1-11; Zoals een zomer om de dorpen.

In deze regels laat Paules even zijn hart spreken. Grote vrede stroomt blijkbaar door zijn ziel. Hij heeft een behoorlijk lange aanloop nodig gehad. Want hij wilde dat men in Rome hem goed zou begrijpen. Hij is geen filosofische zwartkijker, hij denkt niet negatief over de mens als schepsel van God. Maar de zonde is diep in ons mens-zijn ingeslagen! Te diep ook voor een niet-jood, een mens uit de volken, om met zijn humaniteit daar ooit overheen te kunnen stappen. Dat is onmogelijk geworden, zo ver waren wij mensen bij God weg.
Maar nu God! Hij dempte de kloof door het kruis van Jezus. God bewijst zijn liefde jegens ons, dat Christus voor ons gestorven is toen wij nog hulpeloos en zondaars waren…. Paules stamelt de ene zin na de andere. Wij mogen leven in grote vrede met God! Een belofte die alles in je doet trillen van stille, heerlijke vreugde. Gerrit Achterberg drukte dat zo uit:

Ik deed, van alles wat gedaan kan worden,
het meest misdadige – en werd verdoemd.
Maar Gij hebt God een witte naam genoemd,
met die van mij. Nu is het stil geworden
zoals een zomer om de dorpen bloeit.