Dagelijkse bemoediging.

Berichten: 4992

Donderdag 2 Mei, Handelingen 1: 12-14; 1 Korinthiërs 15: 7; Vertrouw op Thomas.

Aan welke verschijning denkt Paules hier? Omdat het de laatste verschijning van Jezus is die Paules hier noemt, zal hij gedacht hebben aan de laatste keer dat Jezus zijn leerlingen in Jeruzalem opzocht en hen meenam naar de Olijfberg. Dat was vlak voor de hemelvaart van Jezus. Toen waren ze weliswaar nog steeds zijn dicipelen, maar ook bijna-apostelen. Op hun vragen hoelang het allemaal nog zou gaan duren, antwoordde Jezus toen met de belofte van de Geest en de opdracht getuige te zijn. Te beginnen in Jeruzalem, vervolgens de regio Judea in, daarna naar Samaria en uiteindelijk naar de einden van de aarde.
Ook met deze verschijning maakte Jezus duidelijk dat zijn opstanding uit de dood geen privégebeuren was, alleen maar tot troost en vreugde van de mensen die Hem zozeer misten en zijn kruisdood betreurden. Jezus’ kruisdood en opwekking uit de dood gaan duidelijk alle mensen aan. Alle mensen moeten het evangelie horen. Als Jezus naar de hemel gaat, gaat het niet om een vorm van terugtrekken, maar om een missie om vanuit de hemel heel de wereld te gaan doodringen. Met de boodschap van zijn lichamelijke opstanding. En de belofte dat allen die in Hem ontslapen, zullen opstaan met Hem.
Zo heeft Jezus het beloofd. Alle apostelen waren erbij. Ook Thomas dus. Op hun getuigenis – zeker dat van Thomas – kun je je vertrouwen stellen.

Berichten: 4992

Vrijdag 3 Mei, Handelingen 9: 1-9 en 1 Korinthiërs 15:8; Is Paules de laatste?

Van de rij van getuigen aan wie Jezus verscheen, noemt Paules nu als laatste zichzelf. Dat is heel bijzonder. Want Paules is nooit letterlijk een volgeling van Jezus geweest. Pas na Jezus’ hemelvaart en na Pinksteren kwam hij tot geloof.
Toch zegt Paules dat ook aan hem Jezus verschenen is. Jezus zei kort na Pasen tegen Thomas en over diens hoofd heen tegen ons: ‘Gelukkig zijn zij die niet zien en toch geloven!’ Maakte Jezus voor Paules een uitzondering? Dat zou ik ook wel willen, zeg je misschien. Wij moeten het elke week maar doen met de preekjes van onze dominee.
Verkijk je niet op de ervaring van Paules. Die is natuurlijk wel heel uitzonderlijk, maar misschien ook weer niet zo uitzonderlijk, maar misschien ook weer niet zo uitzonderlijk als het lijkt. Want toen Jezus zijn weg kruiste, zag Paules met zijn ogen even letterlijk niets, maar hoorde hij alleen de stem van de Heer. Komt Jezus niet min of meer ook ons tegemoet in het evangelie? Soms zelfs zo direct, dat het lijkt dat Hij regelrecht voor je staat. En je hart inwint. Voor Hem en zijn Vader. Als zijn stem je zo direct raakt, dan wordt het een verschijning. Dan zeg je later: Hij is ook aan mij verschenen. En dan zeg je niets te veel.

Berichten: 4992

Zaterdag 4 Mei, Romeinen 8: 31-39, Twee minuten.

Hij was pas 22 jaar. Een jongen uit het verzet in Rotterdam. Ds. Jan Buskus (overleden 1980) vertelt over hem in zijn herinneringen. In de zomer van 1941 zat Buskes zelf gevangen in Rotterdam. In de cellen naast hem zaten vijf ter dood veroordeelden. Een bewaker liet ’s avonds laat de celdeuren open, zodat ds. Buskes de mannen kon opzoeken, met hen spreken en met hen bidden.
De jongste was Bastiaan Arie Barendregt. Hij mocht nog een brief naar huis schrijven. Hij schreef: ‘Lieve vader en moeder. Voordat u deze brief leest, moet u Roemeinen 8 vers 31 tot 39 lezen. Als u deze brief leest, ben ik er niet meer, maar u moet weten, dat is tegen de muur sta, deze woorden van Paules zullen leven in mijn hart. Ik dank u voor alles. Mijn konijnen zijn voor zus. Laat ze goed voor hen zorgen.’ Op 19 september werd hij gefussileerd, het was juist zijn verjaardag, hij werd op die dag 22 jaar. Zomaar even een stem als wij twee minuten stil zijn.
Oorlog is waanzin. Twee minuten zijn te kort om ook maar iets kan aanrichten. Maar ook maar iets van de verbijstering te voelen van wat het beest in mensen kan aanrichten. Maar ook om de engel te herinneren die in sommige mensen ontroerend groot zich liet zien. Al was iemand pas 22 jaar.
We zijn niet alleen. Niets kan ons scheiden van de liefde van God.

Berichten: 4992

Zondag 5 Mei, Psalm 124; Het net is gescheurd.

Door deze psalm gaat bijna hoorbaar een diepe zucht van verlichting en opluchting. Je voelt iets van een verstijvende schrik, zoals je dat kunt hebben als je van een weg oversteekt en achter je ineens gierende remmen hoort. Rakelings schiet een auto aan je voorbij. Ik had wel dood kunnen zijn, denk je. En ja, dat is zo. Je had wel dood kunnen zijn. Zo’n soort schrik je voel je in deze psalm. Het net is gescheurd en wij zijn ontkomen. Geprezen zij de Heer die met ons was!
Waar de mensen precies aan denken, wordt niet gezegd. De bevrijding uit Egypte? De terugkeer uit de ballingschap van Egypte? De terugkeer uit de ballingschap van Babel? Kennelijk mag je aan alles denken. Wij denken aan de bevrijding op 5 mei 1945. Die betekent voor ons: de strik brak los en wij zijn ontkomen. Wij danken God die ons bevrijdde.
Maar wij bidden God ook.
Het lied eindigt opvallend ineens met een gebed. ‘Onze hulp is in de naam van de Heer die hemel en aarde gemaakt heeft.’ Want wat doen we met ervaringen van redding en bevrijding? Hoe zetten we die om in een leven volgens Gods wil? Vrijheid luistert nauw. Vrijheid leeft niet makkelijk. Kijk uit voor nieuwe vogelaars met hun netten!
Onze hulp is de naam van die God, de Here, die hemel en aarde gemaakt heeft.

Berichten: 4992

Maandag 6 Mei, Handelingen 9: 10-19 en 1 Korintiërs 15: 8-11; Misbaksel.

Paules kwalificeert zichzelf als een misbaksel. Dat klinkt niet echt geslaagd. Ook toen was dat een heel lelijk scheldwoord. Misschien hebben deze en gene in Korinte hem zo weleens genoemd. Want juist in de kerk kunnen mensen elkaar vreselijk beschadigen met woorden en lelijke etiketten. Paules een misbakselapostel, waarom? Omdat hij niet hoorde bij de twaalf en zich dus vooral niets moest verbeelden. Dat zal hem pijn gedaan hebben. Maar hij geeft toe dat er wel iets in zit. Hij kan niet in de schaduw van Petrus of Jacobus staan. Hij was er laat bij. Pas op het laatst verscheen Jezus ook aan mij, zegt hij. Daarom beseft hij heel goed dat hij de geringste is van al de apostelen.
Er komt nog iets bij: ‘Ik heb niet alleen een achterstand, ik heb ook een verleden. Daarom ben ik de naam van een apostel niet waard, zo voegt hij er spontaan aan toe. Onwillekeurig denk je: is Paules echt zo bescheiden?
Paules meent het. Juist daarom vindt hij het zo’n wonder dat op het laatst Jezus ook aan hem verscheen. En zo misbakken als hij zelf wist, Jezus maakte hem tot een van zijn apostelen. Van een vijand een vriend. Van dood levend. Van Jezus’ overwinning zijn wij het bewijs. Ga jezelf maar na.

Berichten: 4992

Dinsdag 7 Mei, 1 Korinthiërs 15: 8-11; Laat, niet te laat.

Al weet Paules zich de laatste aan wie Jezus verschenen is, hij praat zichzelf niet de put in. Want ineens hoor je hem zeggen dat de genade van God niet zonder uitwerking is geweest. En ook zegt hij heel beslist: Dankzij die genade van God ben ik wat ik ben.
Daarover – over de impact van Gods genade in je leven – moet je inderdaad nooit minzaam doen. Paules zegt: Ik heb heel veel mogen doen voor het evangelie, zelfs meer dan een van de anderen. Zo misbakken als Paules zich soms voelde, de kracht van Jezus’ opstanding in zijn leven geeft hem toch een geweldig zelfgevoel. Hij weet zich een nieuw mens. Dat is heel inspirerend. Ik bedoel: al voel je net als Paules misschien een geweldige achterstand als christen omdat Jezus ook in jouw leven pas laat op je weg kwam, en al heb je net als Paules misschien een soort antiverhaal van verzet en schade aan je ziel – trek je op aan Paules. Laat dit getuigenis van hem je een hart onder de riem steken. Weliswaar laat, niet te laat is Jezus ook aan Paules verschenen.
Ons toevertrouwd aan Jezus zeggen we het Paules na: Ook aan mij, zelfs aan mij, is Hij verschenen. Zeg jij dat vandaag Paules eens hardop na. Het zal je geweldig goed doen.

Berichten: 4992

Woensdag 8 Mei, 1 Korintiërs 15: 12-19; De dood verfrommelen.

Na alle getuigen van Jezus’ opstanding genoemd te hebben, komt Paules bij zijn eigenlijke punt. Hij knoopt nu heel beslist het een en ander. Als er geen doden opgewekt worden, dan is Christus blijkbaar ook niet uit de dood opgewekt. Maar in dat geval zou heel onze verkondiging zonder inhoud zijn en ons geloof geen enkele zin meer hebben. Niet veel meer zijn dan een ballon met lucht met waarin je prikt heel de ballon meteen in elkaar frommelt. Zó zal het de verkondiging van Christus vergaan. Als de doden niet opgewekt worden.
Twijfelde men daar dan aan in Korinte?
Sommige christenen in Korinte geloofden niet in een lichamelijke opstanding van de doden. Ze zeiden: We zijn al met Christus opgestaan! Geestelijk! Men had sowieso niet zoveel met het lichaam. Alsof een lichaam altijd zo leuk is. Moet je daar nog naar terugverlangen? Maar Paules wijst dit soort gedachten heel beslist af.
Dan is Christus zelf ook niet door God opgewekt, zegt hij. Dan heeft de dood feitelijk nog steeds het laatste woord. Dan hangt alles wat we geloven in de lucht. Dan zijn we de beklagenswaardigste van alle mensen, zegt hij zelfs.
Maar God dank, Christus is wel opgepakt. En Hij zal ons opwekken. En de dood voorgoed vergrommelen. Met nieuwe lichamen zullen we Hem tegemoet gaan.

Berichten: 4992

Dinsdag 9 Mei, 1 Korinthiërs 15: 20-28; Laatste en eerste vijand.

Al is Christus opgewekt uit de dood en heeft Hij de hoogste plek gekregen aan de rechterhand van God, zijn koningschap vraagt van ons vaak heel veel geloof. ‘Heer, waar bent U? Waar is uw macht, waar is uw bescherming?’ Soms denk je: is er nog wel iemand boven die oplet?
Paules zegt heel beslist: We hebben een Koning! En wat voor een! Een die ons heeft liefgehad tot op het kruis en tot in het stille, kille graf. Maar God wekte Hem op en gaf Hem alle macht. En nu moet Hij als Koning heersen totdat God alle vijanden aan zijn voeten heeft gelegd. Daarvoor moet Christus nog een heftig en taai gevecht voeren. Want wat zijn er veel tegenkrachten in onze wereld. Wat word je daar soms intens moedeloos van. Wat kraakt het soms in ons leven. Maar gelukkig, dank God, Christus is Koning. Zelfs de dood zal alle macht ontnomen worden, door Paules hier de laatste vijand genoemd.
En de eerste vijand? Aan wie zou hij daarbij denken? De eersten die God de rug toekeerden, waren wijzelf. Adam, Paules, jij en ik. Maar ook ons boze, zondige en soms verbitterde hart kan Hij genezen. Jezus’ koningschap stelt ons diep gerust. Eén keer zal alles zich voor Hem buigen.

Berichten: 4992

Vrijdag 10 Mei, 1 Korintiërs 15: 29-34; Ik leef.

Bij de overtuiging dat er geen opstanding der doden is, loop je de kans dat het leven zo plat als een cent wordt. Dat probeert eruit te halen wat erin zit. Want je leeft maar één keer. En dus: laten we eten en drinken, want morgen – of overmorgen of zo – zijn we allemaal dood. Hoe vaak er bij deze levensvisie ook ingeschonken wordt en opgediend, erg vrolijk word je er niet van. Er zit een heel sombere ondertoon in. Het leven is zo gezien niet veel meer dan een langgerekt galgenmaal. Nu kan het nog, morgen wellicht al niet meer.
Maar de doden zullen wél opgewekt worden, zegt Paules. De dood heeft niet het laatste woord. Dat perspectief geeft hem een sterke drive om te leven en al het moet ervoor te vechten. In Efeze werd hij onlangs voor de wilde beesten gegooid, vertelt hij tussendoor. Had hij niet in een opstanding geloofd, dan had hij bij voorbaat zich laten verscheuren. Maar het geloof dat de dood geen eindpunt is, maar overwonnen is – wij erven koninkrijken, eeuwig genot wacht ons – gaf hem iets van leeuwenmoed om te vechten. En hij overleefde de leeuwen.
Met dit geloof overleef je altijd. Zulke mensen zeggen weleens: “Als je hoort dat ik gestorven ben, geloof het niet, Ik leef!”

Berichten: 4992

Zaterdag 11 Mei, 1 Korintiërs 15: 35-49; De taal van het kerkhof.

Kom je weleens op een kerkhof? Misschien zeg je meteen: Nee, daar zie je mij zelden. Afgezien van die paar keer per jaar dat iemand uit mijn familie of kring van bekenden begraven wordt, zet ik er zelden een stap. Ik denk dat ik je begrijp. De taal van het kerkhof ligt ons ook niet. Daar kunnen we slecht tegen. We kunnen er ook niet tegenop. Trouwens, zo hoor ik ook vaak iemand zeggen, wat heb je er te zoeken? Je vindt er toch niets meer.
Nee, dat klopt, op een kerkhof is het stil. Daar is geen gesprek meet mogelijk. Daar heerst de stilte van de vergankelijkheid van ons menselijk bestaan. Een stilte verwijst naar je eigen graf. Hoeveel bloemen er ook liefdevol op een graf liggen, ze kunnen niet verbloemen dat ons leven een grens emotioneren, ontroeren, soms ook bijna doen vertwijfelen aan de zin van je bestaan. De taal van het kerkhof, daar kunnen we gewoon slecht tegen. Maar daarmee is niet alles gezegd. God is sterker dan de dood.

Een tuin bloeit rond het open graf.
Er ruisen halmen op de akker
waar zich het zaad verloren gaf.

Berichten: 4992

Zondag 12 Mei, Romeinen 8:37-39 en 1 Korintiërs 15:35; De hemel is Jezus.

Kan ons geloof op tegen de taal van het kerkhof? Elke zondag belijden we samen, soms zingend en hardop: ik geloof de opstanding van het lichaam en een eeuwig leven!
Zeker, maar toch.
Opstanding van het lichaam is allesbehalve vanzelfsprekend. Dat voel je bij elke begrafenis of crematieplechtigheid. Het opstandingsgeloof mag jarenlang tot het basispakket van je geloof hebben gehoord, maar komt het dichtbij en sta je aan het graf van iemand die je zeer lief is, dan voel je soms alleen maar onmacht. Op dit punt kunnen kinderen met hun vragen je soms ook heel ruw wakker maken en ook ontzettend verwarren. ‘Waar is opa nu?’ zo vragen ze. En als je dan zegt: ‘Opa is in de hemel, bij God, je weet toch wel, dat opa op de Here Jezus vertrouwde!’ dan kunnen ze ineens iets zeggen als: ‘Maar waarom is hij dan begraven? Is het kerkhof dan de hemel?’
Een groter tegenstelling is niet denkbaar. Het kerkhof is de akker van de dood, het einde van alle menselijke hoop. En de hemel of de nieuwe aarde is leven en licht. Dan ben je alles te boven, in de heerlijkheid van God en wel voor altijd.
Alleen bij Jezus Christus komen die twee bij elkaar. Het kerkhof en de hemel. Jezus leeft! ‘Gij zult U tegen ’t graf een helper tonen!’

Berichten: 4992

Maandag 13 Mei, Psalm 126 en 1 Korintiërs 15: 42-43; Vlinder.

Begraven worden is neergelegd worden in een graf. Ook wel genoemd de ‘groeve de vertering’. Voor wie die uitdrukking op zich laat inwerken of bij een crematie bewust even denkt aan de totale verassing van een kostbaar menselijk lichaam, is de opstanding der doden soms totaal onvoorstelbaar. Is er niet veel voor te zeggen bij het graf voorgoed afscheid te nemen van het lichaam? Kan daar nog hoop voor zijn? Hoe zal dat dan toegaan, zo vroeg men al in Korinte.
Maar Paules zegt meteen: ‘Dwaas die u bent!’ Hoe zal dat toegaan? Opstanding betekent niet dat straks het oude lichaam weer bij elkaar gelapt wordt en aan een vervolg begint. Nee. Een aards lichaam wordt gezaaid en verteert. Begraven is een vorm van zaaien. Zaaien onder tranen, soms machtig veel. Maar zoals alle zaaien is het een zaaien op hoop! Want een geestelijk lichaam zal opstaan. Dus toch een lichaam, maar totaal vernieuwd. Niet voor te stellen?
Op de grafstenen van de eerste christenen zie je vaak een vlinder afgebeeld. Een vlinder is eerst een rups. Dan sterft ze en wordt een cocon. Net een doodskist. Maar wacht, straks laat ze de doodskist achter zich en vliegt als een vlinder het nieuwe bestaan in. Daarop wachten we, op het kerkhof. Op Christus en op een totaal nieuw bestaan.

Berichten: 4992

Dinsdag 14 Mei, Jesaja 53: 1-5; en 1 Korintiërs 15:43; God heeft het laatste woord.

Wat geeft je lichaam je soms veel te stellen. Aan zorg, schaamte en vaak ook pijn. En op een bepaald moment komt de aftakeling. Dat heeft iets heel ontluisterend. Je stelt gaandeweg bijna niets meer voor. Je zeg er altijd zo goed en aantrekkelijk uit, maar nu is het niet meer met je. Letterlijk onaanzienlijk en zwak. Maar een paar mensen laat je nog bij je toe. Je kijkt niet meer in de spiegel. ‘Kom maar niet meer langs’, zeggen mensen weleens. De drie vrienden van Job konden drie dagen geen woord uitbrengen.
Inderdaad wordt een mens vaak totaal ontluisterd en verzwakt begraven. Ook de mooiste mensen. En de sterkste mensen. Wat kon hij of zij altijd veel. Wat had hij een belangrijke baan. Wat zag je er goed uit. Wat kon je de dingen goed overzien en beslissingen nemen. En ineens kun je bijna niet meer denken, je bent een mens achter een rollator geworden. Paules weet heel goed wat dat met je doet. Dat een menselijk lichaam uiteindelijk een zwak en onaanzienlijk stuk mens is. Dat begraven wordt en verteert.
God dank, dat is niet het laatste. Zoals door Gods scheppende kracht nieuw leven omhoog schiet uit een stervend zaad, zo zal de opstanding der doden zijn. Zijn we met Christus gestorven, dan zullen we opgewekt worden met Hem in heerlijkheid.

Berichten: 4992

Woensdag 15 Mei, Openbaring 20: 11-15 en 1 Korintiërs 15: 49; Geen familiegebeuren.

Het is nu wel duidelijk waarom Paules het lichaam niet wil opgeven. Hij is ervan overtuigd dat Gods ontferming heel zijn Saules – Paules- bestaan omvat. Met lichaam en ziel. Hoe dat nieuwe hemelse lichaam eruit zal zien, weet hij natuurlijk ook niet. Wel dat het een lichaam zal zijn. En hoe nieuw het ook zal zijn, het zal toch ons lichaam. Mijn handen, mijn ogen.
Paules gaat er niet verder op in hoe je je dat precies moet voorstellen. Ook niet op vragen als: zullen we elkaar terugzien? Een vraag die mensen vaak stellen, omdat ze verlangen naar hun vrouw of man, moeder of een kind dat ze moest loslaten. Op zich heel menselijk natuurlijk. Tegelijk ook al te menselijk. Ons geloof is geen familiegeloof en de hemel en de nieuwe aarde is geen familiegebeuren. En de opstanding ten leven – want er is ook een opstanding ten oordeel – zal ongetwijfeld mensen betreffen van wie we dat niet hadden verwacht. Gods oog en arm reiken gelukkig vele mijlen verder dan die van ons en alle kans dat zij dichter bij de troon staan dan wij. Maar of wij er zullen staan?

O Jezus, hoe vertrouwd en goed
klinkt mij uw naam in ’t oor.
Als ik van alles scheiden moet,
gaat nog die naam mij voor.

Berichten: 4992

Donderdag 16 Mei, 1 Korintiërs 15: 50-58, De laatste en de eerste bazuin.

Let op, zegt Paules, ik vertel jullie een geheimenis. Als Christus komt en de laatste bazuin klinkt en de doden worden opgewekt, zullen wij die nog leven in een ogenblik veranderd worden. Totaal vernieuwd. Dan vliegt de vlinder weg. Dan zal de dood voorgoed het nakijken hebben. En diep getroost zeggen we uitdagend en opgelucht: Dood, waar is je nu je overwinning? Dood, waar is je angel? Zonde, waar is je macht? Een wet van Mozes, waar is je angel? Zonde, waar is je macht? En wet van Mozes waar is je aanklacht? Dan! Bij de laatste bazuin. Misschien zeg je spontaan: op die bazuin zit ik niet te wachten. Daar ben ik nog niet klaar voor.
Ik begrijp het. Want wanneer ben je nu echt klaar voor die laatste bazuin? Dat bazuin van het evangelie van Jezus Christus. Laat zijn stem diep tot je doordringen en keer je naar Hem toe. En stel al je vertrouwen elke dag weer op zijn kruis en zijn opstanding. Op Jezus Christus zelf! Over de graven valt het licht van Jezus’ opstanding. Het wachten is slechts op die laatste bazuin.

Ik kom met haast, roept Jezus’ stem.
Hij leeft de dood verslagen.
Nu zal al wie gelooft in Hem’
de kroon des levens dragen.

Berichten: 4992

Vrijdag 17 Mei, 1 Korintiërs 16: 1-12; Wijd open deur.

Paules maakt nu zijn brief af. Na uitvoerig geschreven te hebben over Jezus’ opstanding en de opstanding der doden, heeft hij alleen nog een vraag over het inzamelen van een collecte voor de gemeente in Jeruzalem. Voor Paules is het een erezaak dat de christenen uit de volken zich inzetten voor de joodse oergemeente in Jeruzalem. Want daarvandaan kwam het evangelie naar hem toe.
Paules wil ook zelf graag Korinte weer bezoeken. Zijn plan is eerst Macedonië, daarna misschien wel heel de winter te blijven in Korinte. Maar op het moment kan hij onmogelijk uit Efeze weg. Apollos kennelijk ook niet. Want God heeft voor Paules de deur wijd opengezet, zegt hij. Daarmee bedoelt hij de deur naar het hart van mensen. Er is kennelijk heel veel belangstelling voor het evangelie van Jezus Christus, voor bijbelstudie, Alpha-kringen en gebedsgroepen.
Maar er zijn ook tegenstanders, schrijft hij in één adem. Zo gaat dat bijna altijd. Waren dat joodse tegenstanders of denkt hij aan de mensen die hem in Efeze voor de leeuwen gooiden? Hoe dan ook: als God de deur wijd openzet, dan láát je je kerk zenden en loop je vooral niet weg. En is er verzet en gezeur? Als de Heer de deur openzet, ook van ons hart, kan niemand die sluiten. Wijzelf ook niet, gelukkig.

Berichten: 4992

Zaterdag 18 Mei, 1 Korintiërs 16: 1-12; Heftig, maar ook hoopvol.

Paules eindigt deze brief heel appellerend en persoonlijk. Het is duidelijk dat hij de brief gedicteerd heeft aan zijn secretaris, maar na nog enkele aanwijzingen gegeven te hebben, houdt hijzelf de brief kennelijk ook nog even vast. De inkt is nog nat, terwijl hij hem doorleest. Dan, aan het eind gekomen, schrijft hij, zoals hij wel vaker deed, er nog een paar regels onder met zijn eigen hand. Aan zijn hanenpoten moeten ze meteen gezien hebben dat dat Paules’ eigen handschrift is. En wat schrijft hij?
In de eerste plaats: ‘Een eigenhandig geschreven groet van mij, Paules.’ Maar dan meteen eronder, er is blijkbaar nog een stukje wit over: ‘Als iemand de Heer niet liefheeft – hij zij vervloekt!’ Dat is een heel heftig slot. Paules móét het kennelijk nog één keer zeggen. Het gaat in het geloof echt om alles of niets, Laat ieder zich dat goed realiseren. Wie Jezus niet liefheeft, heeft geen leven. Die heeft geen toekomst. Hij of zij blijft onder de vloek van God. En daarom: Maranatha! Dat betekent: onze Heer, kom! Met die roep richt hij ons nog even heel direct op Christus! En op zijn komst. Op die laatste bazuin. Hij eindigt hoopvol. Met ‘de genade van de Heer Jezus’ zij met u en ook ‘mijn liefde’ zij met u! Pastoraal en hoopvol!

Berichten: 4992

Zondag 19 Mei, 2 Petrus 1: 1-9; Afscheidsbrief.

Nog een andere brief lezen we deze maand. Nu een van Petrus. Net als Petrus is hij een van de meest bekende apostelen. Hij stelt zich voor met zijn oude en zijn nieuwe naam Simon en Petrus. Zijn mensennaam en zijn doopnaam. Het is maar een korte brief. Al lezend vraag je je zelfs af: is dit wel een brief? De adressering is heel algemeen, persoonlijk groeten doet hij niet. de brief heeft meer iets van een persoonlijk getuigenis dat mensen weleens opschrijven in een afscheidsbrief die ze kort voor hun dood rondsturen aan vrienden en bekenden. Of ergens opbergen met de aanwijzing: pas na mijn dood te lezen. In welke stad de apostel schrijft, wordt ook niet duidelijk. Ik denk dat hij schrijft in de stad Rome omdat hij straks vertelt dat zijn levenseind dichtbij is gekomen.
Op zo’n moment kijk je terug op de weg die je ging. Je denkt: was het de moeite waard en leverde het genoeg op voor God? Voor Petrus reden ons intens aan te sporen vroom en toegewijd aan God te leven. Je voelt je zwak? Petrus zegt: Ons zijn kostbare, rijke beloften gedaan door God! Beloften van bevrijding en ontkoming. Je ziet tegen de dingen op vandaag? Ons zijn kostbare, rijke beloften gedaan!
Daar mag je God op aanspreken. Leef in de kracht van Gods beloften!

Berichten: 4992

Maandag 20 Mei, 2 Petrus 1: 10-15; Thuiskomen.

Petrus vertelt dat zijn leven nu snel naar het eind gaat. Hij vertelt niet hoe en waarom. Wel dat Jezus zelf hem dat heeft gezegd. Met deze opmerking herinnert hij ons aan Jezus’ laatste woorden aan de zee van Tiberias na de opstanding (Joh. 21: 18-23). Jezus zei toen tegen hem dat hij de dood van een martelaar zou sterven. Volgens de overlevering is het inderdaad zo gegaan. In de stad Rome.
Tegen deze achtergrond klinken zijn woorden heel beslist. Ze hebben iets van een laatste appèl. Span je in om je roeping en verkiezing waar te maken’, zegt hij. ‘Sta vast in het geloof in Jezus Christus! Zo kom je nooit ten val, ongehinderd zul je het eeuwige Rijk van God binnengaan.’ En ook: ‘Zolang ik nog adem heb – maar dat duurt niet lang meer – zal ik dit blijven zeggen. Hopelijk denken jullie eraan als ik er niet meer ben. Want mijn tent wordt algauw afgebroken.’
Petrus spreekt over zijn dood met een rustig, kalme moed. Als over het afbreken van een tent op een camping aan het eind van de vakantie. Je hebt dat weken -, misschien maandenlang in een tent gewoond. Bij regen en wind, zon en schaduw. Op een dag is het zover. Je gaat naar huis. Je breekt je tent af. Dat bedoelt Petrus. Sterven is thuiskomen bij God.

Berichten: 4992

Dinsdag 21 Mei, 2 Petrus 1: 16-21; Blijf lezen.

In onze tijd kun je de meest vreemde stemmen en meningen horen over God en Jezus Christus. Van bekende en onbekende Nederlanders. Van dominees die zeggen niet meer in God te geloven, maar toch op een preekstoel blijven staan. Maar ook wel van christenen die heel bijzondere ervaringen met God hebben gehad of via een droom bijzondere aanwijzingen kregen. Je zou van al die stemmen en ervaringen nog helemaal in de war raken.
Petrus zegt in zijn afscheidsbrief: doe dat vooral niet! Hij herinnert zijn lezers en ons eraan hoe hij zelf eens op. de verg der verheerlijking (Matt. 17) Jezus in hemelse glorie met eigen ogen zag en directe stem van God hoorde. Dat is zonder meer een topervaring voor hem geweest! Maar daardoor, zegt hij, is mijn geloof in de profeten – hij bedoelt heel de Bijbel – alleen – maar groter geworden.
Focus niet zo op bijzondere ervaringen, hecht je aan de woorden van God in de Bijbel. Blijf lezen en blijf luisteren! De woorden van God zijn als lampen die je bijlichten, onderweg door het leven. Je bijlichten, onderweg door het leven. Je bijlichten zelfs in je donkerste nacht. Daarom: focus steeds daarop totdat de Morgenster Jezus Christus opgaat in je hart en in je leven. En uiteindelijk in en over deze wereld zijn verlossend licht zal schijnen.

Berichten: 4992

Woensdag 22 Mei, 2 Petrus 2: 1-5; Dwaal ik, hoed u!

Op de achterkant van een oud binnenschip dat eens in de voorhaven van Delfshaven lag, las ik de woorden: ‘Dwaal ik, hoed u!’Oftewel: blijf bij mist of slecht zich ook altijd zelf goed opletten! Petrus schrijft er uitvoerig over.
Wees hij ons gisteren uitvoerig en indringend van God als dé lampen die je licht geven onderweg, vandaag herinnert hij eraan dat er in alle tijden ook veel dwaallichten rondgaan. Maar hoe herken je ze? De apostel zegt:
a. In alle tijden verloochen ze feitelijk Jezus, hun Bevrijder en het ware geloof, al staan ze soms voor in de kerk te toeteren.
b. Je herkent ze aan mooie, prikkelende, maar misleidende meningen, in feite pure ketterijen. Over God en over de echte vroomheid.
c. Hun eigen praktische leven staat vaak bol van hebzucht en los gedrag dat hun volgelingen weer overnemen. In dat soort gemeenten ben je zelden veilig met je geld en met je huwelijk.

Wees niet onder de indruk, maar hoed je voor hen! God maakte in de oertijd zelfs met engelen die zich misdroegen korte metten. En heel de aarde spoelde Hij schoon toen het Hem te bar werd. Maar let op Noach en op zijn geloof. Want zo kan het ook.

Berichten: 4992

Donderdag 23 Mei, 2 Petrus 2: 6-11; Duivels kleine jongens.

Van deze verkenningsanalyse word jee niet vrolijk. De apostel ziet om zich heen blijkbaar heel veel schaamteloos gedrag en omhoog gevallen figuren die arrogant hun weg gaan en niet terugschrikken voor oordelen en lastertaal over dingen waarover zelfs engelen zich bescheiden tonen. Welke engelen hij bedoelt, ontgaat ons. Wil hij zeggen dat als engelen iets melden aan de Allerhoogste zij zich in elk geval van oordelen onthouden? Of gaat het om boze engelen, duivels dus, die vergeleken bij wat de dwaalleraars klaarmaken maar kleine jongens zijn?
Dan is de situatie wel heel treurig. In zo’n wereld leefde indertijd Lot, zegt Petrus. Wat de man in de stad Somdom daar om zich heen zag aan asogedrag en pornochaos kwelde alle dagen zijn rechtvaardige ziel. Er veel tegen doen kon Lot niet. Je ziel kwellen is soms het enige wat in je verloederde buurt of stadswijk nog kunt doen. Als je dat niet zou doen, is er ook voor jezelf geen hoop meer.
Daarom: houd je ziel zuiver en blijf op je post! Met onrechtvaardigheid rekent God zelf een keer af. Hij is in staat je te bewaren, ook in zo’n decadente sfeer. Liever dus nu je ziel kwellen en recht doen waar je kunt, dan straks gekweld worden op de dag van het oordeel.

Berichten: 4992

Vrijdag 24 Mei, 2 Petrus 2:12-16; Ezel.

Draaft Petrus nu niet een beetje door? Er komt haast geen eind aan zijn verontwaardiging over de ketterse filosofen en theologen in zijn tijd. Zonder uitzondering zijn het volgens hem totaal losgeslagen figuren die niet gehinderd worden door enige bescheidenheid, maar zich er ook niet voor genereren op klaarlichte dag en zelfs als ze ergens te gast zijn zich walgelijk te gedragen. Met hun platte gepraat en sexy uitstraling en stuitend gedrag. ‘Het zijn net beesten’, zegt Petrus. Hormoonlijven zonder verstand! ‘Vervloekt zijn ze!’ Wat zoveel betekent als dat Gods oordeel hen zal treffen.
Was het nu echt zo erg in Petrus’ omgeving?
In het Rome van toen kun je je daar wel iets bij voorstellen. Ook Paules’ analyse was indertijd heel negatief (Rom. 1 en 2). Wij wennen misschien ook wel aan erg veel. Wij vinden tegenwoordig erg veel ‘normaal’. Vrijwel alles. Alles kan in onze maatschappij. Wij komen niet graag moralistisch over. Maar alles kan niet. Mensen, vooral jongeren gaan gewoon naar de knoppen. Petrus zegt: Denk aan Bileam. Die was voor geld zelfs bereid het volk van God te vloeken. Zijn ezel – dieren zijn soms net mensen – moest hem de ogen openen. Ben je dan niet erg blind en erg ver heen?
‘Hee, zegen onze kinderen en kleinkinderen! Zegen, en alstublieft, vervloek niet!’

Berichten: 4992

Zaterdag 25 Mei, 2 Petrus 2: 17-22; Bij de beesten af.

Mensen zijn net beesten. Het emotioneert Petrus dat sommige mensen die eerst voor Jezus kozen en de weg van Jezus gingen, God weer loslaten en terugvallen in een puur heidense manier van leven. Oude volksgezegdes komen bij hem boven. Over honden die terugkeren naar hun eigen braaksel en varkens die, schoon gewassen, in een mum van tijd weer liggen te rollen in de modder. Zo heeft Jezus Christus hen aangeraakt en uit de modder gehaald. Hen helemaal schoon gewassen met het water van de doop.
Hun leven op orde gebracht en perspectief gegeven. Maar even later is hun leven weer één grote puinhoop, liggen ze opnieuw te draaien in de modder van het heidendom en laten het geloof helemaal los. Het zijn net varkens, zegt Petrus cynisch. Ze zijn er nu erger aan toe dan voorheen. Hun onschuld is hun echt ontnomen.
Je voelt hoe het de apostel pijn doet.
Denkt hij aan vrienden, neven of nichten? Wie zijn bekering tot God loslaat, valt vaak terug in een oude verslaving. Anderen hebben ineens totaal geen rem meer. Je denkt: hoe kan dat nu? Ze waren toch gedoopt? Gewassen? Is de duivel sterker dan God? Nee, dat bestaat niet. Maar blijf wel bidden: “Heer, laat mij los! En laat niet los wat u losliet!”

Berichten: 4992

Zondag 26 Mei, 2 Petrus 3: 1-7; Als de zon uitgaat.

Al eerder merkten we dat Petrus zich sterk verbonden weet met de christenen voor wie hij deze afscheidsbrief schrijft. Oprecht bezorgd dat ze hun geloof opgeven en inruilen voor een manier van leven waarin je God niet meer tegenkomt. Aan het eind van de tijd zullen er spotters komen die openlijk de kachel aanmaken met het geloof. Petrus’ boodschap is daarom heel duidelijk: a. houd vast aan de profetische woorden van God, en b. houd vast aan het liefdegebod dat Christus ons gaf.
Laat je intussen nooit van de wijs brengen! Al eens eerder – zie het begin van de Bijbel – ging de wereld onder door de zondvloed. Willens en wetens wil men daaraan blijkbaar niet denken. Dat was toen overigens ook al zo. Maar op een bepaald moment deed God de deur van de ark dicht. En de wereld liep onder. Zo komt er een dag waarop heel deze wereld in vlammen op zal gaan.
Dat is een aangrijpend perspectief. Alles is beperkt houdbaar, ook deze wereld dus? Zo is het! Op een dag gaat de zon gewoon onder en uit. En dan? Gelukkig, wij verwachten als Rechter uit de hemel Jezus Christus, die onze Redder is. Naar Hem kijken we uit.

Berichten: 48

MARIO216 schreef:

Donderdag 2 Mei, Handelingen 1: 12-14; 1 Korinthiërs 15: 7; Vertrouw op Thomas.

Aan welke verschijning denkt Paules hier? Omdat het de laatste verschijning van Jezus is die Paules hier noemt, zal hij gedacht hebben aan de laatste keer dat Jezus zijn leerlingen in Jeruzalem opzocht en hen meenam naar de Olijfberg. Dat was vlak voor de hemelvaart van Jezus. Toen waren ze weliswaar nog steeds zijn dicipelen, maar ook bijna-apostelen. Op hun vragen hoelang het allemaal nog zou gaan duren, antwoordde Jezus toen met de belofte van de Geest en de opdracht getuige te zijn. Te beginnen in Jeruzalem, vervolgens de regio Judea in, daarna naar Samaria en uiteindelijk naar de einden van de aarde.
Ook met deze verschijning maakte Jezus duidelijk dat zijn opstanding uit de dood geen privégebeuren was, alleen maar tot troost en vreugde van de mensen die Hem zozeer misten en zijn kruisdood betreurden. Jezus’ kruisdood en opwekking uit de dood gaan duidelijk alle mensen aan. Alle mensen moeten het evangelie horen. Als Jezus naar de hemel gaat, gaat het niet om een vorm van terugtrekken, maar om een missie om vanuit de hemel heel de wereld te gaan doodringen. Met de boodschap van zijn lichamelijke opstanding. En de belofte dat allen die in Hem ontslapen, zullen opstaan met Hem.
Zo heeft Jezus het beloofd. Alle apostelen waren erbij. Ook Thomas dus. Op hun getuigenis – zeker dat van Thomas – kun je je vertrouwen stellen.

Als alle apostelen erbij waren waarom was marcus er niet bij dan,hij was toch ook een apostel van het evangelie.
In handelingen 1 vers 12 .staat marcus zijn naam er niet bij..

Berichten: 48

MARIO216 schreef:

Vrijdag 3 Mei, Handelingen 9: 1-9 en 1 Korinthiërs 15:8; Is Paules de laatste?

Van de rij van getuigen aan wie Jezus verscheen, noemt Paules nu als laatste zichzelf. Dat is heel bijzonder. Want Paules is nooit letterlijk een volgeling van Jezus geweest. Pas na Jezus’ hemelvaart en na Pinksteren kwam hij tot geloof.
Toch zegt Paules dat ook aan hem Jezus verschenen is. Jezus zei kort na Pasen tegen Thomas en over diens hoofd heen tegen ons: ‘Gelukkig zijn zij die niet zien en toch geloven!’ Maakte Jezus voor Paules een uitzondering? Dat zou ik ook wel willen, zeg je misschien. Wij moeten het elke week maar doen met de preekjes van onze dominee.
Verkijk je niet op de ervaring van Paules. Die is natuurlijk wel heel uitzonderlijk, maar misschien ook weer niet zo uitzonderlijk, maar misschien ook weer niet zo uitzonderlijk als het lijkt. Want toen Jezus zijn weg kruiste, zag Paules met zijn ogen even letterlijk niets, maar hoorde hij alleen de stem van de Heer. Komt Jezus niet min of meer ook ons tegemoet in het evangelie? Soms zelfs zo direct, dat het lijkt dat Hij regelrecht voor je staat. En je hart inwint. Voor Hem en zijn Vader. Als zijn stem je zo direct raakt, dan wordt het een verschijning. Dan zeg je later: Hij is ook aan mij verschenen. En dan zeg je niets te veel.

Jezus laat hier duidelijk zien dat Hij het hart van de mens ziet..
Hij wist dat Tomas niet kon geloven zonder eerst gezien te hebben,
lees johannes 20 vers 25.

God was al in hun midden (onzichtbaar) en hoorde wat tomas zei.

maar uit liefde en genade is hij opnieuw verschenen en ook aan tomas.
Omdat Jezus wou dat ook Tomas zijn geloof zou groeien.En dat Tomas zijn broeders meer mocht vertrouwen.
En hun vreugde volkomen mocht zijn.Hij had ze allen lief.

Berichten: 4992

Maandag 27 Mei, 2 Petrus 3: 8-13; Dag aan dag draagt Hij ons.

Duurt het nog lang? Soms lijkt het alsof de spotter een punt hebben en God aarzelt met komen. Maar van aarzelen kan geen sprake zijn, zegt Petrus. Het is juist compassie waardoor Hij niet wil dat iemand verloren gaat. In zijn grote geduld wacht God nog. Daarmee loopt Hij wel het risico dat het lijden van veel mensen onbegrijpelijk wordt gerekt. Voor ons gevoel vaak veel te lang. En wat blijft er over van Jezus’ belofte dat Hij spoedig zou komen?
Verkijk je niet op die belofte. De apostel herinnert ons eraan dat Gods tijdsbesef anders is dan dat van ons. Eeuwen zijn voor Hem niet veel meer dan één dag. Maar op één dag kan God een bijna eeuwig geduld met je hebben. De ene dag is de andere niet. Dat weten we zelf ook. Ook voor ons duurt één dag soms eeuwen en terugkijkend op bijna een eeuw zeggen mensen weleens: Het was zo om! Het maakt veel uit of je ervoor of erachter staat. Leef dag voor dag! Elke dag kan al de laatste zijn! Spannend! Duurt het je te lang? Gods geduld blijft ons dragen.

O God, die droeg ons voorgeslacht,
in nacht en stormgebruis,
bewijs ook ons uw trouw en macht,
wees eeuwig ons tehuis!

Berichten: 4992

Dinsdag 28 Mei, 2 Petrus 3: 10-13; Wij gaan over.

Het scenario dat de apostel hier tekent over de ondergang van de wereld heeft veel weg van de ontmanteling van een vertrouwd woonadres. Zoals het toegaat bij een verhuizing. Alles wat je dierbaar is, wordt brutaal overhoop gehaald door onbekende mannen in stofjassen, niets lijkt meer veilig of heilig. Soms – bijvoorbeeld bij stadrenovatie – wordt kort daarna je huis compleet gesloopt. Dat doet haast altijd pijn. Al helemaal als je huis verwoest wordt door een uitslaande brand die alles in de as legt. De aanblik van een uitgebrande gang of woonkamer hakt er diep in.
Gaat het zo ook toe bij de ondergang van de wereld?
Volgens Petrus zal de afbraak heel grondig zijn. Alle fundamenten van de aarde worden blootgelegd en alles tot op het frame gestript. Veel gaat in vlammen op. Ik moet er niet aandenken, zeg je misschien.
Let op: het gaat om plaatsmaken voor een nieuwe hemel en een nieuwe aarde waarop gerechtigheid woont. Zo heeft God het beloofd. Op die belofte stellen we ons vertrouwen, te midden van alle afbraak om ons heen van deze oude wereld, inclusief ons eigen bestaan. Afbraak doet altijd pijn!
Maar er staat heel veel tegenover. Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde! Ons wacht een nieuw huis. Wij gaan over! Niets kan ons scheiden van God!

Berichten: 4992

Woensdag 29 Mei, 2 Petrus 3: 14-18; Groei in genade.

Petrus eindigt pastoraal, ernstig en vermanend. Zoals meestal een brief aan de rand van de eeuwigheid. Ik denk aan Dietrich Bonhoffer. Hij schreef: ‘En wilt Gij ons de bittre beker geven / met gal gevuld tot aan de hoogste rand, / dan nemen wij hem dankbaar zonder beven / aan uit uw goede, uw geliefde hand.’
In heel zijn brief heeft Petrus zijn lezers vooral op het hart gedrukt vroom en dapper te leven met Jezus Christus, uitkijkend naar zijn dag. In Paules’ brieven vind je dezelfde mening, zegt hij. Ze zijn niet altijd gemakkelijk te begrijpen, reden dat ze hier en daar soms flink verdraaid worden. Bij deze opmerking zal Petrus misschien gedacht hebben aan uitdrukkingen van Paules zoals ‘wij zijn vrij van de wet’ of ‘alles is genade’ of ‘alles mag’. Voor hele en halve dwaallichten een soort vrijbrief om maar raak te leven. Dat is niet de bedoeling, ook niet van Paules.
Het best kun je daarom persoonlijk groeien in de genade van Jezus Christus. Dat kan nooit iemand je afnemen. Geen intelligente mensen, al zijn het je eigen kinderen. Ook geen domme mensen, wat ze ook uitkramen. Zo eindigt dit persoonlijke afscheidswoord van Petrus. Dank je, Petrus! Je hebt ons bemoedigd.